Nevermore. Kruk

"Nie ma nic z wyjątkiem cierpienia i żalu, gdy myślimy o rzeczach i ludziach, których nie możemy mieć, o możliwościach, których nigdy nie zyskamy."

Pierwszy raz moje odczucia względem książki nie są jednoznaczne. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek odczuwała po lekturze tak skrajne emocje jak teraz. Chwilami miałam ochotę rzucić książką o ścianę, żeby za chwilę się zerwać i złapać ją w locie zanim w nią uderzy. Mimo chwilowych wątpliwości, mogę szczerze napisać, że jest to jedna z najlepszych książek tego gatunku, z którymi przyszło mi się zmierzyć.

"Nevermore" to opowieść o Isobel i Varenie. Cichym gocie i popularnej cheerleaderce. Ich losy splatają się za sprawą wspólnego projektu z literatury. Z czasem przestaje chodzić już tylko o projekt. Gdy opadają wszystkie maski, główni bohaterowie stają się sobie coraz bliżsi. Dziewczyna ulegając fascynacji światem i osobą Varena, wpuszcza do swojego poukładanego życia chaos.

Książka ta, to połączenie romansu, horroru, szczypty humoru i fascynacji twórczością Edgara Allana Poego. Autorka świetnie wykreowała świat cieni, snu i mroku. Pokuszę się o stwierdzenie, że gdyby nie wyśniony świat, w którym ożywają najkoszmarniejsze opowieści E.A.Poego, to książka nie miałaby w sobie tego uroku, który posiada.

"Patrząc w ciemność tę głęboką, stałem ze zdumieniem w oku,
Sny śniąc, jakich nikt z śmiertelnych nie śmiał śnić [...]." "Kruk" E.A.Poe

Główni bohaterowie stworzeni przez autorkę są ciekawi, aczkolwiek chwilami irytujący. Przyznam szczerze, że to Isobel jest główną przyczyną moich skrajnych uczuć względem książki. Raz niezbyt mądra blondyneczka, innym razem sprytna i błyskotliwa. Nie ukrywam, że wolę ją w tej drugiej odsłonie. Tak więc, droga autorko nie rób jej tego więcej! Isobel nie zasługuje na miano pustej cheerleaderki! Varen - mroczny, niebezpieczny, inaczej mówiąc bardzo interesujący i pociągający. Pomimo kilku wad, które posiadają nie miałam problemu z ich polubieniem.

Prawdę pisząc, dawno nie spotkałam tak odmiennych zewnętrznie bohaterów, którzy tak doskonale pasują do siebie wewnętrznie. Tym razem sprawdza się powiedzenie "nie oceniaj książki po okładce".

Gorzej mają się sprawy z bohaterami drugoplanowymi. Nikki, Alyssa, Brad - o zgrozo! Co za szablonowość. Jedynie do Gwen nie mam żadnych zastrzeżeń. Żywiołowa, pomysłowa i bardzo, bardzo pozytywna postać.

Nie pozostaje mi nic innego jak pochwalić debiutancką powieść Pani Creagh. Styl, dialogi, opisy wydarzeń - to wszystko składa się na wciągającą całość.

Z pewnością sięgnę po kontynuację.

"Uważaj, czego pragniesz... Możesz to otrzymać!"

Polecam.

Po książce tak długo zapowiadanej, dopieszczanej i chwalonej spodziewałam się fajerwerków. I choć historia wydawała się intrygująca i banalna zarazem ? związek gota i cheerleaderki ? to miałam cichą nadzieję, że ma w sobie coś magicznego, co porwie mnie bez reszty i sprawi, że wielbić będę pisarkę po wieczne czasy. Cóż... moje początki z twórczością Creagh oraz Poego były krótko mówiąc ? trudne.
Zaczyna się niewinnie: gwiazda liceum i sztandarowa cheerleaderka ? Isobel zostaje przez nauczyciela angielskiego wyznaczona do napisania projektu o umarłym poecie Edgarze Allanie Poe wraz z cichym i owianym mroczną legendą gotem o imieniu Varen. Wspomniana dwójka nie miała ze sobą wcześniej wiele wspólnego. Razem uczęszczali tylko na pojedyncze lekcje i nie wiązała ich żadna radosna przeszłość. Isobel wie o Varenie tyle, że ludzie boją się go i wyśmiewają go zarazem, a z drugiej strony chłopak wiedział o cheerleaderce tyle, że chodzi z ważnym zawodnikiem szkolnej drużyny footballu i należy do szkolnej elity. Miał do niej szczególnie wrogi stosunek i uważał ją za niewartą wtajemniczenia w naukowe aspekty wypracowania.
Projekt musiał zostać napisany, czy to się podobało Bradowi ? chłopakowi Isobel ? czy nie. Jednak pierwszy krok Varena w stronę jego ukończenia zdecydowanie nie przypadł do gustu piłkarzowi. Got zapisał na ręce Isobel swój numer telefonu, aby po szkole umówili się na wspólną naukę o poecie. Otwarta wrogość pomiędzy chłopakami dała się mocno we znaki Isobel.
Dlaczego nie potrafię się cieszyć z tej książki tak samo jak większość jej recenzentów? Bo czuję, że autorka mogła ją zdecydowanie lepiej napisać, a tłumacz, przetłumaczyć. Styl wydaje się jeszcze mocno niewypracowany, a niektóre porównania czy przenośnie co najmniej dziwne. Nie mówiąc już o co poniektórych opisach, które pasują do całości jak pięść do nosa. To zdecydowanie rozpraszało mnie podczas lektury. A w sumie, oprócz tego, było co czytać.
Pisarka nie poszła na łatwiznę robiąc z tej książki romans dla nastolatek. Dzięki fragmentom utworów Poego powieść wskoczyła na wyższy poziom metafizyczny (nie mylić z paranormalnymi opowieściami o cudnych stworach koegzystujących z ludźmi) i zdecydowanie może przypaść do gustu szerszemu gronu odbiorców. Myślę, że mogliby się o nią spokojnie pokusić niektórzy chłopcy, ponieważ narrator jest trzecioosobowy, a nie jak to najczęściej bywa ? narratorką jest główna bohaterka. Tym razem mamy szansę spojrzeć na obojga z dystansu.
Co do bohaterów, to na plus jest usprawiedliwienie ich schematyczności. Varen jest gotem lubującym się w dość mrocznej literaturze a Isobel ? mocno uproszczając ? lubi skakać, tańczyć i ogólnie być cheerleaderką. Jednak fakt ten nie razi w oczy, ponieważ oboje są naturalni, jak na bohaterów literackich. Polubiłam też Gwen, nieco ekscentryczną i bezpośrednią koleżankę Isobel. Nawet zachowania ludzi z elity były dla mnie dość normalne, chociaż nie powiem, że ich polubiłam.
Podsumowując, nie taki diabeł straszny jak go malują. Książka Nevermore nie trafi do grona moich ulubionych ale zrobiła na mnie dobre wrażenie. Szczególnie jej druga połowa mocno mnie wciągnęła i od około 250 strony czytałam już jednym ciągiem. Część pozaszkolna była zdecydowanie warta zgłębienia a przenikające się światy realny i poetycko-metaficzny wywoływały u mnie dreszcze. Mam nadzieję, że wkrótce znowu będę mieć do czynienia z tą autorką - ponieważ jej debiut zapowiada całkiem dobry kawałek literatury w przyszłości. Styl jest do poprawki, czyta się lekko i szybko z małymi zgrzytami, ale wyobraźni jej zazdroszczę. Nawet bardzo.

Pierwsze co przychodzi na myśl, kiedy weźmie się w ręce tę książkę, to naprawdę świetna okładka. Zdecydowanie lepsza od oryginalnej. Prosta, ale przy tym mroczna i tajemnicza. Dokładnie taka, jak to, co kryje się za nią. "Nevermore", to jedna z lepszych książek tego gatunku, jaką czytałam kiedykolwiek. Świetnie napisana. Uważam, że pomysł, aby ta książka miała w sobie sporo wspólnego z Edgarem Allanem Poe, jest strzałem w dziesiątkę. Nie moge doczekać się kontynuacji. Ode mnie "Nevermore" dostaje 10/10 pkt. A to przecież dopiero debiut autorki. Czekam na więcej!

Bardzo wciąga. Uwaga - można stracić (stracić?) kilka godzin z życia. Nawet nie wiadomo kiedy. Bo książka naprawdę pochłania. A zakończenie? - powala na kolana. Bohaterowie - świetnie namalowani. Książka jest tajemnicza, mroczna, gotycka. Polecam.