Ludzka skaza

Philip Roth już od wielu lat jest dla mnie synonimem wyśmienitej lektury. Stąd też jeśli boisz się, że niniejsza recenzja skażona będzie miłością do literatury wychodzącej spod ręki tego pisarza - nie czytaj jej dalej. Jeśli mimo wszystko ciekawi Cię, co mam do powiedzenia - musisz wiedzieć, że Roth jest dla mnie arcymistrzem. Między innymi za takie arcydzieła jak "Ludzka skaza". Pytasz o argumenty? Więc przytoczę dwa najważniejsze, bo są one przytłaczające i obydwa odnoszą się do tego samego słowa, do: konstrukcji. Pierwszy argument to: konstrukcja historii. A konkretnie budowanie atmosfery i napięcia, jakiej nie potrafi chyba nawet mistrz horroru Stephen King. Jednak to co jest tu najistotniejsze to wzajemne zaplatanie się poszczególnych wątków "Ludzkiej skazy", budując mroczną a zarazem dość ponurą historię głównego bohatera, Colemana Silka. Drugi z argumentów to konstrukcja osobowości. I chodzi tu nie tylko o Silka, który jest istnym żywym człowiekiem wepchniętym na karty księgi, ale i o wszystkich innych osobach pojawiających się choćby na chwilę w historii opowiadanej przez Rotha. Obydwu tych argumentów nie poczujesz na własnej skórze czytając tylko tę recenzję. Musisz zasięgnąć do źródła mojej opinii - do samej "Ludzkiej skazy". Do księgi, która wciąga od pierwszych stron i intrygując na niespotykaną dotychczas skalę sprawia, że nie sposób się od niej oderwać. To jest właśnie Philip Roth. Musisz go poznać.