Kamieniarz

Moja definicja dobrego kryminału? Wystarczy, by spełnił trzy warunki: nietoporny język, umiejętnie stopniowane napięcie i zagadka do samego końca. Wszystkie te wymagania "Kamieniarz" spełnia. Ale powieść Lackberg przynosi zdecydowanie więcej. Mnie przekonała przede wszystkim wielowątkowością opowiadanej historii. Powieść mieści w sobie ich wiele, wszystkie jednak mistrzowsko splatają się ze sobą, a my - niczym po nitce do kłębka - dochodzimy powoli, nie za szybko, akurat w odpowiednim momencie (bo na końcu:-) do finału. Każda kolejna opowieść, każdy nowy wątek budzi następne domysły, przez długi czas zgęszczając akcję, zmuszając nas do odrzucenie prawie pewnych hipotez dotyczących ewentualnego sprawcy. Pisarka sprawnie zapowiada kolejną odsłonę swego cyklu - zakończenie powieści, chociaż przynosi rozwiązanie historii głównej, otwiera nową. Ogromny plus za psychologizację postaci. Wielowymiarowi, namacalni, ludzcy bohaterowie sportretowani zostali w wielu aspektach swego życia. "Supergliniarz" jest przede wszystkim człowiekiem, dopiero później policjantem, i jak każdy człowiek popełnia błędy. Mała, szwedzka, urokliwa latem mieścina to doskonałe tło dla działania nie policyjnej grypy superspeców, wyposażonych w prawie Bondowskie gadżety, tylko dla mozolnej pracy zwykłego stróża prawa, którego rozum i wytrwałość doprowadzą do mordercy. W powieści, w której tyle się dzieje, nie ma czasu na nudę. Pochłaniamy strona za stroną, zaskoczeni, że to już. Co ważne - każdą powieść z cyklu połknąć możemy osobno, bez gubienia się w domysłach, kto jest kim i jaki jest. Jak mówiłam - bohaterów dostajemy w całości, nie szczątkowo. Mając na uwadze wcześniej zaprezentowaną definicję dobrego kryminału, muszę szczerze przyznać, że "Kamieniarz" to kryminał bardzo, bardzo dobry:-)Naprawdę!

Nie jestem wielką fanką kryminałów, bywam co do nich bardzo wybredna. Natomiast cykl Läckberg bardzo przypadł mi do gustu. Po trzecim tomie nadal mam ochotę na więcej i z pewnością w najbliższym czasie sięgnę po kolejną część.

Jeśli chodzi o aspekty związane z językiem czy stylem, nie mam co się rozpisywać kolejny raz, bo była o tym mowa już w recenzji tomu pierwszego, a na chwilę obecną nic się nie zmieniło. Autorka pisze na tym samym poziomie; nie mam żadnej uwagi, co do języka, jakim się posługuje, gdyż jest on bardzo przystępny dla czytelnika, tak samo styl. Zdania nie są długie, jedynie proste w odbiorze.

Przechodząc do samego Kamieniarza, muszę przyznać, że ten tom okazał się naprawdę nieprzewidywalny. Do samego końca nie wiedziałam, kto jest winien zbrodni. Może kiedy będę już bardziej doświadczona jeśli chodzi o kryminały, będę mogła lepiej rozstrzygać zagadki. Na razie nie wychodzi mi to zbyt dobrze, więc w sumie mogę się z tego cieszyć, zaskoczenie na koniec jest tym większe.

Co prawda nie pierwszy raz pojawiają się retrospekcje w książkach Läckberg, natomiast w tej pozycji spodobały mi się one najbardziej, o ile w dalszych tomach nie spotkam lepszych. Zostały one bardzo wyraziście nakreślone jak również szczegółowo. Zdecydowanie jeden z lepszych elementów tej powieści.

Kolejnym plusem są opisy przeżyć bohaterów, uwielbiam poznawać myśli i punkty widzenia postaci, analizować je - coś wspaniałego. Także one są szczegółowe, emocje postaci wyzierają z kart, dlatego sądzę, że książka jest dość prosta w odbiorze, ale posiada w sobie także pewną subtelność.

Kryminał wymieszany z wątkami obyczajowymi to moim zdaniem najlepsze połączenie. Spotkamy tu sceny budzące grozę, ale także takie, które mogą pobudzić czytelnika do refleksji, ponieważ autorka po mistrzowsku przedstawia zwykłe i codziennie ludzkie problemy, które są dosyć skomplikowane i trudne do rozwiązania.

Jeśli nadal zastanawiacie się, czy Kamieniarz jest wart przeczytania, to oficjalnie potwierdzę, iż jest. Już nie mogę się doczekać sięgnięcia po kolejny tom. Oczywiście żywię nadzieję, że mnie nie zawiedzie.

Recenzja pochodzi z bloga osobliwe-delirium.blogspot.com

Jest październikowy poranek. Rybak Frans Bengtsson wypłynął łódką, aby opróżnić więcierze, które zostawił na homary. Przy ostatnim coś się mocno zacina. Frans przeczuwa, że nie będzie to zwykły połów, i nie myli się ? w siatce więcierza tkwi ciało dziewczynki. Patrik Hedström i jego koledzy z komisariatu w Tanumshede mają do rozwikłania kolejną skomplikowaną zagadkę. Podczas sekcji zwłok w płucach dziecka wykryto słodką wodę i ślady mydła...

Trzecia część bestsellerowej sagi o Fjällbace.


Camilla Läckberg to współczesna, szwedzka pisarka. Autorka powieści kryminalnych, książeczek dla dzieci oraz książek kryminalnych. Za jej debiut uważa się Księżniczkę z lodu.

Język książki jest lekki i spójny. Czyta się przyjemnie i błogo najlepiej na długie, jesienne wieczory. Styl autorki jest na swój sposób oryginalny.

Dlaczego to, co rzekomo słuszne wydaje jej się fałszywe?

Rybak wyławia ciało kilkuletniej dziewczynki. Gdy Patrik widzi zmarłą, od razu wie czyje to dziecko. Staje przed trudną decyzją. Dwoje sąsiadów ciągle kłóci i sądzi się ze sobą o nawet najmniejszą drobnostkę. Nie wiedzą, że przez to utrudniają rozwikłanie sprawy. Wstrząsający jest fakt kto zabił małą.

Nie rozumiał, dlaczego śmierć jest dla normalnych ludzi taka przerażająca. Przecież to tylko pewien stan, podobnie jak życie.

Powieść porusza problem wyalienowania i nietolerowania osoby, która choruje na chorobę mózgu. Szydzą i o wszystko oskarżają jego, ponieważ uważają, że źle jemu z oczu patrzy i jest spod ciemnje gwiazdy.

(...) z ulgą słuchała o cudzych kłopotach. Nie musiała myśleć o własnych.

Bohaterowie są intrygujący i niepowtarzalni. Popełniają błędy, za które muszą srogo zapłacić.

Patrik Hedström to policjant z komisariatu z Tanumschede. Jest młody, przystojny i... wybitnie inteligentny oraz obdarzony dużym talentem rozwikływania spraw kryminalnych. Jest przyszłością komisariatu...
Bertil Mellberg to oddelegowany z Göteborga szef policji. Jest cyniczny, leniwy i nieznośny. Wszystkie zasługi Patrika, a także innych "kolegów" z pracy, przypisuje sobie. Najlepiej wychodzi jemu wypowiadanie się przed kamerami.

(...) najgroźniejszy jest ten, który nie ma już nic do stracenia.

Kolejna powieść tej wspaniałej pisarki, która ma bardzo dobrą i odzwierciedlającą okładkę, która przyciąga ludzi jak magnez.

Książkę polecam "smakoszom" kryminałów, którzy lubią szybką akcję, wspaniałe postacie i... niezapomniane wieczory. Ta książka najlepiej smakuje wieczorem z herbatką. Łatwo jest ją zacząć, ale trudno skończyć, bo chce się to zrobić w jeden dzień.

Nigdy bym nie powiedziała, że od lektury Kaznodziei minęło 7 miesięcy. Zaczynając kolejną część cyklu kryminalnego słynnej szwedzkiej pisarki Camilli Lackberg czułam się, jakbym poprzednią czytała zaledwie kilka dni temu. Z niecierpliwością zaczęłam zagłębiać się w tą emocjonującą lekturę.

Komisariat policji w Tanumshede znów miał ręce pełne roboty. Pewnego ranka rybak Frans Bengston wyłowił z wody zwłoki zmarłej dziewczynki, jak się okazało nowej znajomej Eriki, Charlotte. Jak można się domyślić tragedia dotknęła całe miasteczko. Nie dla wszystkich jednak najważniejsza była tragiczna śmierć dziecka, a urazy przechowywane od lat i rzucanie podejrzeń na kolejnych zwaśnionych sąsiadów.

Patrik Hedstrom także się nie nudził. Oprócz prowadzenia śledztwa musiał także zajmować się Eriką, która przed 2 miesiącami urodziła córeczkę Maję i była w nie najlepszym stanie. Czy ze względu na czyhające wokół niebezpieczeństwo policji udało się szybko znaleźć sprawcę zbrodni?

Pewnie nieraz już Wam pisałam, że uwielbiam skandynawskie kryminały. Z żeńskiego grona uwielbiam Camillę Lackberg, która wciąż potrafi zaskoczyć czytelnika i właściwie do ostatnich stron nie możemy wiedzieć, kto stoi za wszystkim. ,,Kamieniarz" to już 3 część cyklu, w Polsce dotychczas ukazało się 8 tomów, więc tym bardziej nie mogę się doczekać aż zapoznam się ze wszystkimi. Cieszę się bardzo, że na półce czeka na mnie już ,,Ofiara losu".

Pisarka, posiadająca świetny warsztat pisarski stworzyła bardzo dobry thriller, ale nie zabrakło także poruszenia ważnych wątków, jak kłótnie zwaśnionych sąsiadów, czy przemoc w rodzinie. Pozycję, mimo ponad 530 stron przeczytałam w 2 dni i to tylko dlatego, że musiałam sobie zrobić przerwę na egzamin :D W ogóle sesja sprzyja zapoznawaniu się ze świetnymi książkami. Też to u siebie zauważyliście?

Autorka wodzi czytelnika za nos, co chwilę ujawniając nowe fakty. Powieść została przepleciona wątkami z życia kamieniarza Andersa, którego życie nie do końca potoczyło się tak, jakby sobie tego życzył. Muszę przyznać, że ten motyw bardzo mi się spodobał i sprawił, że ,,Kamieniarza" czytało się jeszcze szybciej, chcąc poznać dalsze losy rodziny z lat 30. XX wieku i później.

Zdaję sobie sprawę z tego, że jest wiele miłośników twórczości Lackberg i wcale się nie dziwię. Zaraz obok Spindler i Nesbo to jedna z moich czołowych autorek kryminałów, po które sięgam bez chwili wahania. Jestem bowiem pewna, że nigdy się nie zawiodę. Jeżeli szukacie elektryzującego thrilleru z ciekawym wątkiem głównym, to 3 tom serii będzie odpowiedni. Gorąco Was zachęcam do zapoznania się z ,,Kamieniarzem". Naprawdę warto.