Historia nowego nazwiska

Ten tom zdecydowanie bardziej przypadł mi do serca niż ?Genialna przyjaciółka?. Bardziej dojrzały, prawdziwy, aczkolwiek również tym razem zdarzało mi się przerzucać strony. Niektóre rozterki narratorki, roztrząsanie przez nią wątpliwości na każdy możliwy sposób na dłuższą metę nuży i skłania do opuszczenia kilkunastu linijek. Jednakże do bólu prawdziwe jest stwierdzenie, że oczytanie i wykształcenie wyniesione z domu, niemalże wchłonięte z mlekiem matki, ułatwia bycie intelektualistą. Lenu robi co może, by wybić się z własnej dzielnicy, by osiągnąć wyższy poziom rozwoju umysłowego niż jej rodzice, lecz cały czas ma świadomość, że dla niej opanowanie lektur obowiązkowych oraz wiadomości podręcznikowych to dopiero wierzchołek góry lodowej, który gwarantuje jej minimum wiedzy, a zajmuje kolosalnie dużo czasu, podczas gdy rówieśnicy pochodzący z wykształconych rodzin mają o wiele łatwiej. Znają ważne nazwiska, daty, pojęcia. Czytają gazety, interesują się otaczającym ich światem, od dziecka posługują się językiem literackim. Ta powieść to nie jedynie zdobywanie wiedzy. Tu grają również emocje. Te, o których mówi się głośno, i te skryte, niewypowiedziane. Sporą frajdę daje wyszukiwanie takich oto aforyzmów: "Jak szybko ludzie się zmieniają, jak szybko zmieniają zainteresowania, uczucia. Jedne zdania zastępują drugie, czas to rzeka słów tylko pozornie spójnych, a im więcej ich, tym lepiej? lub ?Nieważne, co zrobimy, i tak będzie źle, nie zrozumiesz facetów, ech, same z nimi kłopoty?. Polecam.

Jeśli liczycie na to, że drugi tom włoskiego cyklu przynajmniej dotrzyma kroku "Genialnej przyjaciółce", to czeka Was rozczarowanie. O ile poprzedniczka zbliżała się do romansu i miała jednocześnie pewną zdolność do przykucia uwagi nie na siłę, o tyle "Historia nowego nazwiska" nie jest niczym innym jak niezbyt wyszukanym romansem z ledwo zaznaczoną historią w tle. W pierwszym tomie dostrzec można możliwość poznania neapolitańskiej dzielnicy nędzy,w drugim - trudno znaleźć cokolwiek godnego większej uwagi, a wszystko, co czytamy, w zasadzie poznaliśmy już wcześniej. Główne bohaterki: Elena i Lina wchodzą w dorosłe życie. Jedna - decyduje się kontynuować naukę, druga - wychodzi młodo za mąż i - co było do przewidzenia - nie jest szczęśliwa. Fabuła tego tomu jest niejednorodna, nieprzekonująca: mocna Lina upada, a Elena, która przecież wyrywa się z dzielnicy, też czuje się słabą. Narratorka, Elena właśnie, staje się coraz bardziej irytująca: aż chciałoby się potrząsnąć kobietą i krzyknąć prosto w twarz, by przestała stale zachowywać się jak organizm cudzożywny: niby taka mądra, a co chwilę okazuje się, że wszystko, co myśli i mówi, to tylko parafraza myśli i słów innych. Lina, tak różna od pozostałych mieszkańców, tak niezależna, ostatecznie powiela dzielnicowy schemat. "Historia nowego nazwiska" to literacki serial dla niewymagających: oglądasz wyłącznie, by sprawdzić, co dalej z bohaterami, chociaż doskonale wiesz, że ani scenariusz dobry, ani aktorzy utalentowani; przy końcowych napisach postanawiasz - nigdy więcej! i... następnego dnia z przyzwyczajenia oglądasz kolejny odcinek, bo przecież i tak nie wymaga większego wysiłku :-)