Dobrana para

Niniver Carrick wbrew swoim najśmielszym oczekiwaniom zostaje przywódczynią klanu. Funkcja bardzo do niej pasująca, niemniej jednak w pewnych aspektach dość uciążliwa. Tym bardziej, że Niniver jest sama i właśnie pilnie potrzebuje pomocy silnej męskiej ręki. Natomiast Marcus Cynster jest mężczyzną, który jak najbardziej może takąż rękę zaoferować. A nawet całe, całkiem niczego sobie męskie ciało. Wystarczy go tyko o to poprosić. Niniver nie ma już innego wyjścia i w końcu decyduje się na ten krok. Nie ma jednak pojęcia jakie czekają na nią komplikacje wynikające z mieszkania pod jednym dachem z mężczyzną, o którym marzy od lat.

Szkocja w powieściach Stephanie Laurens może fascynować. Dobry wątek związany jest z psami. Poczynania zalotników wydają się z perspektywy czytelnika śmieszne, ale w rzeczywistości mogłyby być męczące. Zależność i wzajemne relacje Niniver i Marcusa autorka rozwija stopniowo, pokazując partnerstwo i wsparcie. Niniver jest subtelna i pełna wdzięku. Dobrze czuje się w roli przywódczyni klanu, ale nie do końca wierzy w swoje umiejętności. Marcus jest typem silnego mężczyzny. Na przykładzie swojej siostry, kuzynek, ciotek i matki, jest jednak świadomy kobiecej inteligencji i mocy. Przez lata obserwował mężczyzn ze swojej rodziny jak dostosowywali się do swoich żon.
To książka, w której Stephanie Laurens pokazała, że potrafi nawet mały szczególik, dosłownie bzdet, wspiąć na wyżyny entuzjastycznego opisu, momentami kojarzącymi się czytelnikowi z zakresem pojęcia eskapizmu. Jest tak w przypadku zarówno elementów ubioru, konnej przejażdżki, jak pocałunku czy seksu. Niesamowicie jest w tym dobra i nie przypominam sobie innej autorki, która tak potrafi rozkładać na detale. Niektórzy nazwą to po prostu ?laniem wody? i stwierdzą, że powieść jest po prostu nudna. To zależy, czy ktoś rzeczywiście lubi czytać plastyczne opisy. Dobrana para to jednak dość ciekawa szkocka opowieść o miłości