Cztery pory roku

Stephan King „Cztery pory roku”

Tytuły poszczególnych opowiadań w tym tomiku nawiązują do cykli przyrody, jak wiosna nadziei na to, co niemożliwe, lato młodzieńczego zepsucia, jesień dojrzałej niewinności oraz opowieść na zimowy wieczór, melancholijna i refleksyjna. Tomik – moim przynajmniej zdaniem obok osławionej „Zielonej mili” – arcywspaniałych opowiadań mistrza powieści grozy i horroru. Tu muszę zastrzec, że sam miłośnikiem typowego horroru gdzie wilkołak gania za niewinną dziewicą lub jakiś zwyrodniały oszołom uczy nas jak fajnie jest poćwiartować piłą ciało ludzkie na 101 sposobów, nie jestem, to w tym zbiorze opowiadań mistrz King sięgnął po raz wtóry na wyżyny swego kunsztu pisarskiego, opowiadając nam historie zasłyszane, już opowiedziane, wspomnienia, które gdzieś tam kiedyś miały miejsce. Każde opowiadanie to historia, która przy odrobinie szczęścia (jeśli można tak powiedzieć, bo w przypadku niektórych bohaterów, właściwsze byłoby chyba określenie „nieszczęśliwe zrządzenie losu”) mogłaby się wydarzyć każdemu z nas. „Skazani na Shawshank” – któż nie widział tego filmu, z genialnymi kreacjami aktorskimi? Opowiadanie wciąga, jak betonowe koło ratunkowe. Zresztą także dwie następne historie zostały przeniesione na ekran (choć już pod nieco innymi tytułami niż w wydaniu książkowym: „Zdolny uczeń” jako „Uczeń diabła”, a „Ciało” jako „Stań przy mnie”) – i w pełni zasłużenie, bo każda z nich jest na miarę Oskara za scenariusz. Najsłabsza może, choć i ona znajdzie swych miłośników, jest ostatnia historia pt. „Metoda oddychania”. Metoda, która przywraca do życia tych, którzy już prawie głowę stracili …. Kto przeczyta, ten się dowie, jak i dlaczego! Polecam. „Wszak ważne jest opowiadanie, a nie opowiadający”!