COŚ SIĘ KOŃCZY, COŚ SIĘ ZACZYNA.

Twórczość Andrzeja Sapkowskiego zawsze bardzo mnie interesowała, dlatego też bardzo się ucieszyłam gdy wpadła mi w ręce jego książka pod tytułem „Coś się kończy, coś zaczyna”. Jest to zbiór jego opowiadań, z których każde zostało opatrzone odautorskim wstępem, wyjaśniającym okoliczności powstania danego utworu i zdradzającego wiele ciekawostek, które mogą zainteresować wszystkich wielbicieli pisarstwa Sapkowskiego. Znalazły się tu utwory należące o różnej tematyce, należące do innych gatunków, co może troszkę zgrzytać czytelnikowi, jednak poszczególne opowiadania Bronia się znakomicie.
W zbiorze tym znajdują się dwa opowiadania bezpośrednio związane z sagą o Wiedźminie – pierwsze pod tytułem „Droga, z której się nie wraca” opowiadające o losach Wisenny i Korina, moim zdaniem samo w sobie niepowalające, ale stanowiące niewątpliwie smaczek dla wszystkich miłośników serii; oraz tytułowe „Coś się kończy, coś zaczyna”, stanowiące alternatywne zakończenie serii.
Prawdziwą perełką w tym zbiorze jest moim zdaniem opowiadanie pod tytułem „ W leju po bombie”. Sapkowski w nim doskonale ukazał swój talent pisarski oraz błyskotliwe, z lekka cyniczne poczucie humoru.. Powstało ono na początku lat 90. i jego akcja rozgrywa się w Suwałkach, gdzie toczą się walki między Polakami, Niemcami, Rosjanami, Litwinami i Amerykanami, którzy w tym momencie akurat ostrzeliwują stary kibel. To wszystko wydaje się być bardzo absurdalne, śmieszą nas teksty o Kała[...]ie i wszędzie węszącej kurii, jednak tak naprawdę opowiadanie wcale śmieszne nie jest. Sapkowski bardzo dobitnie pokazuje tutaj swój stosunek do świata i otaczającej nas rzeczywistości. Opowiadanie to porusza, chociaż w subtelny, nienarzucający się sposób. Zadziwia, jak wiele aluzji w tym opowiadaniu, opisanych przecież w sposób karykaturalny dzisiaj wydaje się być bardzo aktualnych. Niestety, Sapkowski okazał się bardzo dobrym prorokiem, chociaż zmieniły się punkty odniesień.
Bardzo ciekawie są również opowiadania o kotach. W „Coś się kończy coś zaczyna” mamy je dwa. „Muzykanci” – świetnie napisany, trzymający w napięciu horror o kotach, którzy mszczą się na ludziach za złe traktowanie oraz „Złote popołudnie” opisujące z perspektywy kota przygody Alicji z Krainy Czarów. Widać, że Sapkowski koty zna, lubi i rozumie.
Bardzo spodobało mi się również opowiadanie pod tytułem „Tandaradei!” Jest to opowiadanie o tematyce dość kobiecej, opowiada o losach Eli Gruber, strasznie zakompleksionej studentki germanistyki podczas wyjazdu wakacyjnego. Klimatu w tym utworze nadają sny i fantazje dziewczyny, jak również fragmenty wierszy Walthera von der Vogelweide, chociaż dla osób nieznających niemieckiego mogą być nużące.
Najsłabszym opowiadaniem z tego całego zbioru wydaje mi się „Bitewny pył” być może dlatego, ze nie jestem wielbicielką science fiction.
Ogółem, książka ta wydaje mi się interesująca pozycja dla wielbicieli twórczości Sapkowskiego, jak również dla osób, które nie miały wcześniej z nią styczności.

Sięgając po "Coś się kończy, coś się zaczyna" miałam wielkie nadzieje wobec pana Sapkowskiego, który zdążył oczarować mnie sagą wiedźmińską.
Autor zafundował nam na samym początku porcję fantastyki opowiadaniem "Droga, z której się nie wraca". Opowiada ona historię Visenny, którą możemy uznać za matkę Gralta z Rivii, choć przy pisaniu nie było to zamierzone.
Alternatywne zakończenie sagi wiedźmińskiej, tytułowa powieść, pełne jest humoru i cynizmu, tak charakterystycznych cech dla dzieł pana Sapkowskiego. Owy utwór serdecznie polecam fanom sagi, ponieważ może on wywołać uśmiech na najbardziej zaciętych twarzach.
"Tandaradei!" z kolei jest bardzo pięknie napisaną, tajemniczą nowelką, którą zainspirował piękny utwór, opowiadający historię krótkiej miłości.
"W leju po bombie" z kolei ma dziwny klimat, klimat tragiczny, ale zarazem wzruszający.
"Bitewny pył" to z kolei gratka dla fanów s-f. Historia trzyma nas w niepewności aż do ostatniego akapitu.
"Złote popołudnie" z kolei najbardziej przypadło mi do gustu, ponieważ pokazuje nam współczesny świat. Przedstawia ludzki umysł jako gabinet osobliwości. Ukazuje nam wynaturzenia współczesnych ludzi, ale też coś, co nazywamy miłością i poświęceniem.
"Zdarzenie z Mischief Creek" z kolei można zaliczyć do horrorów. Pokazująca, że kobiety jednak mają wiele twarzy.
Sumując - pan Sapkowski to autor, który po prostu nie potrafi mnie rozczarować.

Tom opowiadań Andrzeja Sapkowskiego „Coś się kończy, coś się zaczyna” dostałam na urodziny. Na okładce wytłuszczonym drukiem napisano że zawiera: „Alternatywne zakończenie sagi o Wiedźminie”, więc dla takiego maniakalnego miłośnika Sagi prezent wydawać by się mogło idealny. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, że sam autor we wstępie do tytułowego dla zbioru opowiadania oznajmia że: „nie należy go łączyć z cyklem wiedźmińskim” i „nie jest to żadne alternatywne zakończenie pięcioksięgu”. Cóż widocznie wydawcy ładniej wyglądało na okładce co innego, co z resztą w żaden sposób nie umniejsza wartości samego opowiadania.
Jednak zbiór opowiadań jak sama nazwa wskazuje do jednego się nie ogranicza, a w tym konkretnym przypadku mamy ich osiem. Oprócz tytułowego „COŚ SIĘ KOŃCZY, COŚ SIĘ ZACZYNA” mamy tu równie ciekawe i wciągające opowiadania: „DROGA Z KTÓREJ SIĘ NIE WRACA” w którym poznajemy rodziców wiedźmina Geralta, „MUZYKAŃCI” dosyć ponury i faktycznie lekko przerażający horror, „TANDARADEI!” kolejny mroczny horror ale o zupełnie odmiennej tematyce, „W LEJU PO BOMBIE” opowiadanie tym razem zupełnie „nie fantasy”, „BITEWNY PYŁ” czyli wstęp do space opery która nigdy nie miała powstać, „ZDARZENIE W MISCHIEF CREEK” czyli polowanie na czarownice w trochę innej odsłonie i „ZŁOTE POPOŁUDNIE” kompletnie alternatywna i fantastyczna wersja sławnego uśmiechniętego kota z „Alicji w krainie czarów”.
I na koniec mała osobista rada, czytajcie wstępy do powiadań bo naprawdę warto. A w przypadku takiego znakomitego autora jak Andrzej Sapkowski może się nawet okazać, że warto czytać nie tylko wstępy ale też nagłówki, stopki, numery stron i wszelkie inne literki, bo a nóż przeoczymy coś ciekawego, a tego przecież byśmy nie chcieli. ;-)