Cesarz (twarda)

Niełatwo dostać się do kraju, w którym panuje władza despotyczna. Niełatwo zdobyć poufne informacje od zaufanych pracowników tejże władzy, którą, notabene, stanowi jeden człowiek. Wreszcie-niełatwo zrozumieć, jak można żyć w państwie, które nie spełnia swej podstawowej funkcji- nie zapewnia bezpieczeństwa obywatelom. Wszystko to udało się Kapuścińskiemu, który z właściwą sobie reporterską neutralnością opisał po prostu to, co widział i słyszał. Ocenę falujących tłumów biedoty w sąsiedztwie ociekającego przepychem pałacu, tytułowego cesarza z umysłem wypełnionym danymi o poddanych/podejrzanych oraz tysięcy ludzi ginących z głodu autor pozostawił czytelnikowi. To wszystko sprawia, że nawet ci, którzy nie doświadczyli życia w państwie podszytym strachem i prześladowaniami, potrafią zrozumieć, jak trudne jest takie życie. Potrafią, choć niełatwo.

Książka w formie reportażu - powieści, opowiada o cesarzu Etiopii Hajle Sellasje. Na jego temat wypowiadają się ludzie dworu, czyli jego podwładni. Można zauważyć jak ludzie z otoczenia Cesarza starali się o względy władcy, jak byli pazerni i ulegli. Co ?Pan nasz? powiedział miało najwyższą cenę. Mało kto potrafił mieć odmienne zdanie niż Hajle Sellasje, łatwiej było przytakiwać. Z pozoru krótka książka a dłużyła się okropnie. Ile ja się wymęczyłam czytając ją, wiem tylko ja, no i mój mąż, który widział tą walkę by ją szybciej skończyć. Tak mam, iż mimo książka nie przypadła mi do gustu to chcę ją skończyć. Lecz ta to była masakra. Tekst napisany ciurkiem znikoma ilość akapitów, nie dałam rady tego czytać. Powieść również nie zachęcała do czytania, w kółko ?Pan nasz?, oraz podlizywanie się mu. Rozumiem, że książka bardziej podchodząca pod lekturę szkolną, lecz nawet one były bardziej porywające (przynajmniej niektóre). Zupełnie nie mogłam się skupić na tym co przeczytałam. Dlatego oceniam ją najniżej jak się da. Z pozoru lekka bo krótka a zarazem ciężka okropnie ciężka.