Błękit między niebem a wodą

?Błękit między niebem a wodą? to piękna i wzruszająca saga, w której realizm przeplata się magią, a brutalne wydarzenia sąsiadują z liryzmem. Na okładkowej recenzji czytamy, że to ?nasycona emocjami opowieść o silnych, niedoskonałych kobietach? ? i to na pewno bardzo trafny opis.
Kobiety są tu głównymi bohaterkami. To niezwykle silne postacie, które można nazwać heroinami, mimo iż nie są wyidealizowane ? autorka opisuje ich słabości, rozczarowania, błędy i dotkliwe, nieraz tragiczne doświadczenia, które kładą się cieniem na całym życiu.
To właśnie kobiety z rodziny Baraka dźwigają brzemię wojny, jaka pod koniec lat 40. minionego wieku rozgorzała między Palestyną i Izraelem i właściwie trwa do dziś. Strefa Gazy, która mogłaby być pięknym, atrakcyjnym miejscem przyciągającym turystów z całego świata, wciąż należy do najniebezpieczniejszych i najbardziej zapalnych miejsc, w dodatku zrujnowanych i oszpeconych przez liczne ataki i zamachy.

Akcja powieści obejmuje kilkadziesiąt lat, w ciągu których kobiety z palestyńskiej rodziny muszą wciąż borykać się z trudami codzienności, agresją ze strony wrogów, wędrówką w nieznane, która okupiona jest wieloma cierpieniami. Podczas, gdy ich mężczyźni zajmują się zbrojną walką, one muszą same stawiać czoła niebezpieczeństwom, również walcząc - o przetrwanie każdego dnia, co w praktyce nieraz okazuje się groźniejsze od strzelania do przeciwnika.
W odróżnieniu od swoich ojców, braci i dorosłych synów, kobiety pozostają bezbronne, w dodatku odpowiadają nie tylko za siebie, ale i za dzieci oraz młodsze rodzeństwo. Właśnie ta walka o każdą godzinę, o przeżycie jej z godnością, wzbudza w czytelniku największy podziw.

Susan Abulhawa stworzyła powieść, którą odczytywać można na wielu poziomach. Na pewno jest to barwna i pięknie opowiedziana saga oraz historia dzielnych kobiet, którym przyszło żyć w niebezpiecznych czasach.
To również opowieść o destrukcyjnej sile wojny, jej niewyobrażalnych okrucieństwach, które są dziełem człowieka ? tych samych rąk, które niedawno głaskały główki własnych dzieci, a teraz niszczą, grabią, gwałcą, torturują i zabijają. To zderzenie czasów pokoju z piekłem wojny jest tu porażające; niektóre sceny zapierają dech w piersiach i robią takie wrażenie, że trudno się z niego otrząsnąć nawet po odłożeniu książki na półkę.
W tym morzu okrucieństw jest jednak też miejsce na uczucia, piękno i rodzinne związki, które potrafią przetrwać długą rozłąkę i wielką odległość.

Na uwagę na pewno zasługuje wysoki styl. Autorka umiejętnie wykorzystała elementy realizmu magicznego, co na pewno jest gratką dla miłośników takiego sposobu opisywania rzeczywistości.
Ciekawie stworzone zostały tu też różne kontrasty, widoczne i w klimacie, i w języku, w którym dosadność i wulgarność współgrają z subtelnością i liryzmem.

Polecam ?Błękit?? każdemu, kto lubi i ceni niebanalne opowieści.