- Książki Książki
- Podręczniki Podręczniki
- Ebooki Ebooki
- Audiobooki Audiobooki
- Gry / Zabawki Gry / Zabawki
- Drogeria Drogeria
- Muzyka Muzyka
- Filmy Filmy
- Art. pap i szkolne Art. pap i szkolne
O Akcji
Akcja Podziel się książką skupia się zarówno na najmłodszych, jak i tych najstarszych czytelnikach. W jej ramach możesz przekazać książkę oznaczoną ikoną prezentu na rzecz partnerów akcji, którymi zostali Fundacja Dr Clown oraz Centrum Zdrowego i Aktywnego Seniora. Akcja potrwa przez cały okres Świąt Bożego Narodzenia, aż do końca lutego 2023.na przez nią firma odnosiła sukcesy. Wolne chwile, których nie miała zbyt wiele, poświęcała natomiast na tworzenie pięknej biżuterii z minerałów, co było jej hobby. Odkąd pamiętam rodzice mieli nieodpartą potrzebę poznawania nowych miast, dlatego nigdzie nie zagrzaliśmy miejsca. W Krakowie zatrzymaliśmy się na dłużej tylko dlatego, że stara i mocno schorowana matka mojego ojca wymagała opieki. Zajmowała niewielkie mieszkanie w zabytkowej kamienicy niedaleko Rynku. Z jego okien można było obserwować mieszkańców dokarmiających szare stadko gołębi w studni podwórka. Lubiłam te jej staroświeckie pokoiki, pełne pamiątek i bibelotów pamiętających jeszcze czasy międzywojnia. Babcia pożegnała się z tym światem niespełna rok temu i ojciec zaczął już przebąkiwać o sprzedaży naszego domu i wyjeździe na Wybrzeże. Mój sposób na życie również daleki był od mieszczańskiej stabilizacji. Ukończyłam Wydział Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych i utrzymywałam się z różnego rodzaju zleceń. Właśnie kopiowałam obrazy Edwarda Muncha na potrzeby jakiegoś klubu. W Krakowie miałam sporo pracy i kontaktów, dlatego kręciłam nosem na kolejną przeprowadzkę. Oczywiście mogłam zostać w przekazanym mi mieszkaniu po babci, to jednak wymagało porządnego remontu. Lubiłam zresztą nasz dom. Kupiony kilka lat temu, oddalony nieco od centrum miasta, znacznie różnił się od pozostałych budynków tej dzielnicy. Nie fascynował wprawdzie bryłą, która przypominała ułamaną podkowę, ale nosił w sobie wojenne piętno i pachniał tajemnicą. Nie był duży. Na dole niewielki salon, kuchnia, łazienka, dwie sypialnie. Po obydwu stronach, jakby w skrzydłach domu, znajdowały się gabinety: po prawej stronie ojca, po lewej matki. Na górze zaś przestronny strych, który zaanektowałam na pracownię. Miał tę zaletę, że większą część wszystkich czterech ścian stanowiły niespotykanie długie, pionowe okna. Odstawiłam do kąta za szafą wielką rysunkową teczkę i zajrzałam do salonu. Rodzice prowadzili ożywioną rozmowę. Na mój widok zamilkli, jak na komendę. Ojciec spojrzał spłoszony, mama zaś uśmiechem starała się zamaskować zakłopotanie. - Już po pracy? - zapytała, zawijając za ucho kosmyk włosów. - Tak, skończyłam dzisiaj drugi obraz. Udało się wcześniej. A - Chodź, odgrzeję ci obiad. Myśmy już jedli - wstała, nie dając mi dokończyć zdania. - Nie trzeba, jadłam na mieście. Nad czym - I jak ten obraz? Udał się? - uśmiechnął się życzliwie ojciec. Dzielnie sekundował matce. Wyraźnie chcieli coś przede mną ukryć. - Udał się. Jasne, że się udał. Zresztą Konrad mi trochę pomagał. Możecie mi powiedzieć... - Ten Konrad chyba jest tobą zainteresowany, co? Coraz częściej o nim mówisz. Mogłabyś go kiedyś przyprowadzić, chętnie byśmy go poznali, prawda, Jasiu? - zwróciła się do ojca. - To tylko kolega z pracy. Zresztą ma żonę. Daj spokój, mamo. Zachowujesz się, jakbyś na siłę chciała mi wcisnąć kogoś w ramiona i przywiązać węzłem małżeńskim. - Byłabym - przerwała nagle, zakrywając dłonią usta. Ojciec spojrzał na nią karcąco. - Śmiało, mamo. Skończ, skoro już zaczęłaś - roześmiałam się nieszczerze. Zakiełkowało we mnie ziarenko niepokoju. - Masz rację, nie ma co tego ukrywać - skwitował ojciec. - W końcu jesteś dorosła i masz prawo o sobie decydować. Otóż... - To może ja powiem - przerwała mu mama. - Ja to zrobię No, z większą finezją, czy jakoś - No, mówcie wreszcie! - zniecierpliwiłam się. - Bo wiesz, Jagódko, - zaczęła i spojrzała bezradnie na męża, który podniósł do góry brwi i rozłożył ręce, dając jej do zrozumienia, że przed chwilą właśnie odebrała mu prawo głosu. - Ojciec w połowie października musi wyjechać. - To żadna nowość - wzruszyłam ramionami. - Tyle że tym razem na dłużej. Na dwa lata. - Dwa lata? - zdziwiłam się. - No właśnie, dlatego postanowiłam, że ja pojadę z nim. Gdybyś chciał - Powodzenia. Ja się stąd nie ruszam - powiedziałam stanowczo. - Najwyżej czasem do was wpadnę - popatrzyłam na ojca, który zrobił niewyraźną minę. - To nie takie proste. Jadę do Gujany Francuskiej. To dość daleko. - Gujana Francuska? To gdzieś we Francji? - zapytałam ostrożnie. Lekcje geografii nie za bardzo zapadły mi w pamięć. - W północno-wschodniej części Ameryki Południowej - wyjaśnił z charakterystyczną dla siebie skrupulatnością. - Nad Oceanem Atlantyckim - dodała rozmarzona mama, przymykając powieki, pod którymi zapewne widziała już siebie na piaszczystej plaży. - A twoja praca, mamo? - przywróciłam ją do rzeczywistości. - Co z twoją firmą? - Firma poczeka. Zawieszę działalność na ten czas. Wreszcie będę mogła zająć się biżuterią - powiedziała, a jej twarz rozjaśnił radosny uśmiech. Podbiegła do komody i otworzyła szufladę. - Spójrz, co na mnie czeka! Nie musiałam patrzeć. Doskonale znałam każdy kamyk, który tam spoczywał. Mama z upodobaniem demonstrowała swoje skarby każdemu, kto okazał choćby cień zainteresowania. - Gdybyś chciał - zaczęła znowu mama, zerkając na ojca, jakby oczekiwała od niego wsparcia. - Nie chcę jechać, powiedziałam już - wpadłam jej w słowo. - Nie to miałam na myśli - zmieszała się. - Prawdę mówiąc chcieliśmy pojechać sami, Czasem warto odświeżyć uczucie, prawda? Gdybyś jednak chciała przenieść się do cioci Weroni na ten - Do tej nudziary? Mamo, nie jestem małą dziewczynką. Czy ty nie przesadzasz? Zobaczysz, świetnie sobie poradzę. - Dajmy temu spokój - powiedział ugodowo ojciec. - Do wyjazdu mamy jeszcze cztery i pół miesiąca. Przez ten czas Jagoda się zastanowi, prawda? - Nie mam zamiaru się zastanawiać. Nigdzie nie jadę i już. Dwa lata miną jak z bicza trzasnął. Nawet się nie obejrzymy, kiedy będziecie z powrotem. - Jak chcesz - powiedziała mama. W jej głosie brzmiało rozczarowanie. Byłaby spokojniejsza, pakując mnie pod klosz którejś z ciotek. Wciąż chciała traktować mnie jak małe dziecko. Widocznie nie zauważyła, kiedy dorosłam. Na szczęście nie naciskała, a nawet odniosłam wrażenie, że zgodziła się na tę moją samodzielność nad wyraz szybko. Sprawiała wrażenie roztargnionej i pomyślałam, że bardzo już pragnie tego sam na sam z ojcem. - Ale w takim razie trzeba będzie wyremontować mieszkanie po babci. Wolę, żebyś mieszkała wśród ludzi. Tam przynajmniej będziesz miała sąsiadów. - Mam w nosie sąsiadów. Tutaj mam pracownię. - Nie martw się. Zaprojektuję ci miejsce do pracy. - zapaliła się mama i już złapała leżącą na stole kartkę papieru, rozglądając się za ołówkiem. - Małgosiu, nie teraz - zaprotestował ojciec. - Napijmy się spokojnie kawy. Mamy jeszcze czas. Czas jednak płynął szybko. Mama zabrała się za projekt mojego przyszłego gniazdka. Nie byłam zachwycona perspektywą opuszczenia domu, ale w końcu postanowiłam tu zaglądać choćby po to, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, podlać ukochane rośliny ojca, a zimą przepalić w kominku. Zresztą w ciągu dnia będę też mogła korzystać z pracowni. - Jagoda, co myślisz o wyburzeniu tej ściany? To działowa ścianka, można ją zlikwidować. Spójrz, przeniesiemy ją o metr w głąb kuchni. Po co ci taka wielka kuchnia? - pytała mama znad deski kreślarskiej, a ja rzucałam wszystko i biegłam do niej, żeby jej ostatecznie przytakiwać. Myślę, że babcia nie raz przewróciła się w grobie, gdy do mieszkania wkroczyła ekipa remontowa. Efekt jednak był niesamowity. Długi dotąd przedpokój stracił pół metra na rzecz salonu, to samo stało się z kuchnią. Część salonu natomiast odgrodzono ceglanym murkiem od strony okien. Tutaj uzyskałam coś w rodzaju atelier. Murek nie sięgał do samego sufitu, dzięki temu światło, wpadające przez duże okna, docierało do salonu. Tam wprawdzie panował lekki półmrok, ale nadawał temu pomieszczeniu wyjątkowy klimat. Biurko musiało zostać wstawione do sypialni, ale mimo to uważałam ją za najprzytulniejsze miejsce na świecie. Pogrążony w przyjemnym świetle padającym z okna osłoniętego kotarą w kolorze brzoskwini pokój, w którym miałam spać, zapraszał miękkością i ciepłem. W połowie września meble stały już na swoich miejscach, a w oknach zawisły rolety. W kącie nowego salonu stanęło ulubione cytrynowe drzewko ojca, które wyhodował samodzielnie od pestki, a teraz mi podarował. Pod koniec września upiekłam w nowej kuchni koślawy tort i zaprosiłam rodziców na pierwszą kawę. - Jaka ty jesteś dorosła! - zawołał ojciec, przygarniając mnie do siebie. Pachniał lawendowym mydłem, które kojarzyłam z nim od dzieciństwa. - I pomyśleć, że wystarczyło ją nieco usamodzielnić, by zaczęła zachowywać się jak kobieta - śmiała się mama, rozglądając się jednocześnie po wnętrzu, które było jej dziełem. W oczach miała tyle samo dumy co zadowolenia. Ale też i spokoju, że zdołała umieścić mnie w złotej klatce, w której bezpiecznie doczekam ich powrotu. Marzenia o powtórnej podróży poślubnej, jak lubiła powtarzać, na szczęście trochę stonowały jej troskliwość. Do domu wracaliśmy razem. Do dnia ich wyjazdu nie chciałam rozstawać się z rodzicami. Kiedy minęliśmy zakręt, dostrzegliśmy przed furtką naszego domu dwóch mężczyzn, rozglądających się niecierpliwie. Sprawiali wrażenie, że na coś lub kogoś czekają. Jeden z nich, młodszy, zaglądał ciekawie przez płot do ogrodu. Staruszek przestępował z nogi na nogę i patrzył w kierunku, z którego nadjechaliśmy. - Widzisz? - odezwała się do mnie mama z niejaką satysfakcją - Już obcy się kręcą. Jeszcze nie wyjechaliśmy. Może to włamywacze? - zwróciła się do ojca. - Jacy włamywacze, Małgosiu - odparł pobłażliwie. - Włamywacze nie czekaliby na właścicieli. Nie strasz Jagody, kochanie. Poza tym spójrz na tego starowinkę. Jaki tam z niego włamywacz? Ojciec zatrzymał samochód i wysiadł pierwszy. Przez szyby obserwowałyśmy, jak wita się z przybyszami, podając im rękę. Potem otworzył furtkę i gestem zaprosił ich do środka. Zaciekawione opuściłyśmy auto. - Panowie chcą zamienić z nami kilka słów - wyjaśnił ojciec. Mama wskazała im drzwi do salonu. Młodszy mężczyzna rozglądał się ciekawie, starszy zachowywał się, jakby znał tu każdy kąt. - Proszę wybaczyć to nagłe najście - zaczął ten młodszy, gdy już usiedliśmy przy stole. - Przepraszam, powinienem się przedstawić. Nazywam się Zygmunt Kowalski, a to mój wuj, Wiesław Kowalski. Ja wiem, że to, co powiem, zaskoczy państwa, ale mój wuj bardzo pragnie kupić ten dom. Czy państwo byliby skłonni go sprzedać? Zapadła cisza. Ojciec długą chwilę patrzył na mężczyznę, po czym wymienił szybkie spojrzenia z matką. W jej oczach zapaliły się dobrze mi znane iskierki. Zawsze je miała, gdy wpadał jej do głowy jakiś absurdalny pomysł. Zacisnęłam palce na krawędzi stołu i w napięciu czekałam na bieg wydarzeń. - A dlaczego tak panu zależy? - odezwał się wreszcie ojciec spokojnym głosem. - Proszę pana, to był mój dom, ja tu mieszkał - powiedział starszy pan i zerknął na młodszego. Tamten z zapałem pokiwał głową. Nie wiedziałam, któremu bardziej zależało na kupnie. - Mieszkał pan tutaj? Kiedy? - zdziwił się ojciec, a mama aż klasnęła w dłonie. - Ach! Co za historia! - zawołała. Młodszy spojrzał na nią z sympatią. - Ja się tu urodziłem. Jeszcze przed wojną. A potem wie wojna. Co tu opowiadać. Tułał się człowiek. A na starość do gniazda się chce - powiedział i spojrzał spłoszony na młodszego. Ten pokiwał głową z aprobatą. - Jasiu - wyrwała się mama. - Taka okazja! - Małgosiu - upomniał ją ojciec. - Nie zamierzaliśmy sprzedawać - Jak to nie? Rozmawialiśmy o tym. Nie pamiętasz?! - zawołała mama. Na jej szyi pojawiły się czerwone plamy, co oznaczało, że emocje sięgnęły zenitu. - Proszę cię, Małgosiu - zmarszczył brwi ojciec. - Nie można takiej decyzji podejmować pochopnie. - No to zastanowimy się - powiedziała z naciskiem, po czym sięgnęła po torebkę, z której wydobyła wizytówkę. - Panowie. Tutaj mam numer telefonu. Proszę zadzwonić - zerknęła na ojca i zaraz się poprawiła: - Pojutrze. Tak, proszę zadzwonić pojutrze. Młodszy poderwał się z miejsca, dopadł jej dłoni, którą zaczął cmokać bez opamiętania. - Dziękuję... Bardzo pani dziękuję... - bąkał między cmoknięciami, aż zniecierpliwiona wyrwała mu rękę. - Nie ma za co - skwitowała. - Proszę zadzwonić. Kiedy wyszli, ojciec złapał się za głowę. - Małgosiu, bój się Boga! - Przecież sam mówiłeś, że nie chcesz już mieszkać w Krakowie. Zapomniałeś? Siedziałam jak w teatrze, początkowo w milczeniu przysłuchując się słowom mamy. W końcu nie wytrzymałam. - A moja pracownia? Nikt mnie nawet nie zapytał o zdanie! - Jagoda, zorganizowałam ci miejsce do malowania. Nie narzekaj. - Nie narzekam, ale nie chcę, żebyś sprzedawała dom. - To dobry moment, Jagódko. Przez dwa lata i tak stałby pusty. Pieniądze za dom wpłacę na konto, a po powrocie kupimy sobie coś nowego - przekonywała. Ojciec się nie odzywał. Nie wiem, jak wyglądała noc rodziców i jakich sztuczek użyła mama. Przy śniadaniu ojciec chrząknął i powiedział: - Jagoda, opróżnij swój pokój. Sprzedajemy dom.
Szczegóły | |
Dział: | Audiobooki na CD |
Kategoria: | sensacja, kryminał |
Wydawnictwo: | Storybox |
Oprawa: | pudełko |
Wymiary: | 139x122 |
ISBN: | 978-83-7927-977-7 |
Wprowadzono: | 16.10.2017 |
Zaloguj się i napisz recenzję - co tydzień do wygrania kod wart 50 zł, darmowa dostawa i punkty Klienta.