Biurko Audiobook CD Audio

Opis produktu:

Generał Dulczykow, wysoki ministerialny urzędnik, przeżywa chorobliwą, erotyczną niemal fascynację służbowym biurkiem, podstawą swej egzystencji. Groteskowy opis urzędniczej machiny współczesnej Rosji, w której rządzi łapówka, kumoterstwo i wzajemne podkopywanie stołków.
Swoją powieścią Aleksander Potiomkin wpisuje się w tradycję wielkiej, klasycznej literatury rosyjskiej, poszukującej diagnozy choroby, który toczy Rosję.

`Kiedy jeszcze 200 lat temu rodacy prosili podróżującego po Europie badacza dziejów Nikołaja Karamzina, by "w dwóch słowach" opisał, co dzieje się w ojczyźnie, on odpowiedział jednym: - "Kradną". Dziś pewnie użyłby dwóch: - "Kradną bezczelnie". O tym właśnie jest "Biurko" Aleksandra Potiomkina, człowieka bardzo świadomego tego, co pisze, bo sam przez jakiś czas siedział za wysokim biurkiem i to w randze generała-porucznika policji podatkowej. Miał okazję przypatrzeć się środowisku wysoko postawionych łapowników i tej okazji nie zmarnował. Jego bohater to typowy kleptokrata, planujący, by, póki jest u żłobu, nabić sobie kieszenie milionami, a potem, jak sobie wymarzył, zwiać z ojczyzny ukochanej. Dorobić się może dzięki temu, że siedzi za wysokim ważnym biurkiem, do którego przynoszą i na które kładą. Nic dziwnego, że biurko staje się dla niego bożkiem, fetyszem, przedmiotem seksualnego zachwytu. Świetna to historia - przerażająca i śmieszna zarazem. No cóż, taka Rosja była, taka jest i pewnie jeszcze długo będzie."
Wacław Radziwinowicz, korespondent Gazety Wyborczej w Rosji



Aleksander Potiomkin - urodził się w 1949 roku w Suchumi, w obozie pracy niemieckich jeńców wojennych, jako dziecko Niemki i radzieckiego oficera.
W 1953 roku jego matce pozwolono na powrót do Niemiec, nie zezwolono jej jednak na zabranie syna; czteroletni Aleksander trafił do domu dziecka, a następnie do rodziny zastępczej. Do 17. roku życia wychowywał się w Abchazji, potem w Leningradzie studiował filozofię i dziennikarstwo. Po studiach przez siedem lat pisywał w Komsomolskiej Prawdzie, najczęściej o przemyśle i wielkich inwestycjach budowlanych w ZSRR. Pod koniec lat 70-tych matce udało się za pośrednictwem Międzynarodowego Czerwonego Krzyża odnaleźć syna i ściągnąć go do Hamburga. W Niemczech pracował początkowo, po krótkim przeszkoleniu, jako makler giełdowy, a wkrótce otworzył własną firmę, importującą na zachodnie rynki tytoń z południowych republik radzieckich - w arkana uprawy tytoniu wprowadziła go w dzieciństwie przybrana abchaska babcia. W 1987 r. wraz z Raisą Gorbaczewą opracowywał rosyjską wersję pisma Burda, a rok później doradzał przy eksperymentalnym projekcie wprowadzania reklamy typu zachodniego w radzieckich mediach (w gazecie Izwiestia). W tym samym czasie założył własną fabrykę papierosów na Ukrainie i sieć sklepów wolnocłowych na przejściach granicznych w europejskiej części ZSRR. Przyjaciel z dzieciństwa w Suchumi, a w latach 90-tych szef rosyjskiego MSW, gen. Anatolij Kulikow, zatrudnił go jako doradcę w Federalnej Służbie Podatkowej, w stopniu "generała-porucznika" (formalnie stopnia generalskiego nie miał, choć, podobnie jak inni wysocy urzędnicy MSW i struktur siłowych, nosił mundur z generalskimi epoletami). Kontrolował podatki największych rosyjskich oligarchów - Chodorkowskiego, Deripaski, Potanina, Prochorowa, a także koncernu Gazprom. Po półtora roku poprosił o zwolnienie z pracy i otrzymawszy je, jak pisze, odetchnął z wielką ulgą. Jednocześnie rozwijał karierę naukową, osiągając stopień doktora ekonomii na moskiewskim MGU; do dziś jest doradcą naukowym Instytutu Ekonomii Rosyjskiej Akademii Nauk. Od 2002 r. z własnych funduszy finansuje przyznawaną corocznie nagrodę Eureka! dla debiutów literackich. Żonaty, ma szóstkę dzieci.
Poza literaturą ekonomiczną, ściśle związaną z obecną socjalno-ekonomiczną kondycją Rosji ("Ekonomia elitarna", "Ekonomia wirtualna", "Ekonomia biurokratyczna"), napisał szereg opowiadań, a także siedem powieści "czysto literackich", z których najsłynniejsze to: "Kabała", "Biurko" (Stoł), "Ja", "Bies" oraz "Gracz" (Igrok).


Tytuł oryginału: Stoł
Tłumaczenie: Małgorzata Marchlewska

Fragment książki:
Szukam dojścia do Centrobanku. Interesuje mnie naczelnik departamentu regulacji walut, pani Iwaszczenko. Sęk w tym, że Iwaszczenko bierze pieniądze wyłącznie od swoich znajomych. Może ma pan do niej dojście?