Gra Zona: Sekret Czarnobyla Rebel

Nigdy nie byłem jakimś wielkim fanem klimatów postapo. Wszelkie Stalkery i Fallouty przeszły koło mnie.
Z planszowych gier postapokaliptycznych mam Ocalonych, których cenię głównie za mechanikę i ładne ilustracje.
Jako fan gier przygodowych zdecydowałem się sięgnąć również po Zonę, które dodatkowo przykuła moją uwagę niebanalną okładką.
Po pierwszych partiach byłem do tej gry nastawiony dość sceptycznie. Niby znana mechanika,proste zasady, dobre wykonanie, klimat... a coś jednak nie chwyciło.
Na szczęście im więcej gram, tym bardziej doceniam ten tytuł. Emisja fajnie dyktuje nam tempo gry i boleśnie karze za frywolne bieganie po strefie Zony. Karty wydarzeń robią robotę i piszą historię naszych bohaterów. Żona grała Samotnikiem, a losowała co chwila wydarzenia, w których inni szperacze cieszyli się na jego widok i co chwila mu coś dawali. Normalnie Samotnik okazał się królem imprez;).
Ogólnie różnorodność postaci też robi swoje. Pijak korzysta na używkach ile wlezie, tropiciel skupia się na polowaniu na zwierzynę itp.
Przemytnik wydał mi się słaby. Ale jego początkowy ekwipunek (kapota z plecakiem i łom) dają niezłego kopa na start. 2 akcje z sukcesem na Pograniczu i już po kilku turach miałem 14 przedmiotów w ekwipunku!
Ilość kart we wszystkich deckach jest na tyle duża, że o regrywalność Zony nie musimy się martwić.
Gra wizualnie wygląda świetnie, grafiki i opisy na kartach ociekają klimatem strefy Czarnobyla. Zasady gry są proste i intuicyjne. Nie trzeba być planszowym wyjadaczem, żeby usiąść do tego tytułu i dobrze się bawić. Po kilku partiach w Zonę sięgnąłem wreszcie po cyfrowego Stalkera, a to chyba najlepsza rekomendacja dla tego tytułu.

Przeokropnie nudna gra z olbrzymim down timem. Gracze co rusz to rzucają kostką a inni obserwują co wypada i... czekają. Później przydługawe teksty na kartach wydarzeń stref, kolejne rzuty... czytanie kart radiacji...
Grę bronią genialne grafiki i dla tego nie jest to jedynka a dwie gwiazdki.

Zona: Sekret Czarnobyla jest świetną pozycją do domowej biblioteczki gier planszowych.
Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy po otwarciu pudełka jest ilość i różnorodność kart, planszy oraz żetonów. Już przy rozkładaniu poszczególnych elementów na planszy głównej, z jednej strony gracz zdaje sobie sprawę ze złożoności gry, z drugiej zauważa jak poszczególne elementy łączą się w logiczną całość. Instrukcja w pełni i jasno wyjaśnia znaczenie poszczególnych części oraz przebieg rozgrywki. Po przeczytaniu jej nie powinno mieć się problemu ze sprawnym rozegraniem pierwszej partii, jednak dopiero przy kolejnych zdobywa się doświadczenie, które sprawia, że możemy stać się prawdziwymi weteranami w odkrywaniu sekretów Czarnobyla. Ogromną zaletą Zony jest to iż mamy do wyboru aż 10 różnych postaci, które posiadają różne umiejętności oraz cechy. Jeśli dołożymy do tego kilkanaście kart wydarzeń i zakończeń, otrzymujemy naprawdę pokaźną liczbę niepowtarzalnych rozgrywek, dzięki którym Zona przez długi czas stanie się numerem jeden planszówkowych wieczorów.
Drugą rzeczą, która nie może pozostać niezauważona jest wykonanie Zony. Solidne pudełko z oryginalną okładką, miękkie, ale elastyczne karty, które nie brudzą się, ani nie rozwarstwiają. Sztywne żetony oraz plansze, których zaprojektowanie było dokładnie przemyślane. Ponadto gra posiada cudowną grafikę, która jest naprawdę klimatyczna. Figurki, które znajdują się w pudełku są tak starannie wykonane, że warto (a nawet trzeba) je pomalować. Do tego ciekawe, pomysłowe i czasami zabawne zakończenia wprawiają w człowieka w świetny nastrój na koniec gry.
Mechanika gry jest kolejnym dużym plusem na liście zalet Zony. Każdy gracz w swojej turze sam wybiera jakie akcje chce wykonać w danym momencie, czy chce walczyć, odpocząć, ominąć zagrożenie, obozować itd. Wybory podejmowane w trakcie rozgrywki będą skutkować na dalszy przebieg gry. Kości zaś zapewniają losować podczas zdawania testów, dlatego warto przygotować plan działania na wypadek gdy niebiosa nie będą zbyt łaskawe.
W Zonę może grać od 1 do 4 graczy. Czy warto grać w Zonę tylko w 2 osoby? Warto, grając w duecie nie tracimy żadnego z elementów rozgrywki, jedyną różnicą będzie czas gry, który i tak jest dość długi. Dużym atutem jest również możliwość rozegrania przygody solo, gdy akurat nie mamy nikogo chętnego pod ręką.
Cóż więcej można rzec? Zona: sekret Czarnobyla czeka, abyście sami spróbowali rozwiązać tajemnicę czarnobylskiej strefy wykluczenia i dotrzeć do Serca Strefy.
Naprawdę warto poznać zakończenie.

26 Kwietnia 1986 miał byc? niczym nie wyro?z?niaja?cym sie? dniem od innych, lecz jak sie? skon?czyło wie juz? chyba kaz?dy, pote?z?ny wybuch czwartego reaktora elektrowni w Czarnobylu wstrza?sna?ł okolica? i z?yciem nies?wiadomych jeszcze mieszkan?co?w miasteczka Prypec?. Nies?wiadomi straz?acy dostaja?c zgłoszenie jada? na miejsce z?eby gasic? i ratowac? to co zostało, niestety nikt z nich nie wie z czym tak na prawde? maja? do czynienia i wie?kszos?c? z nich umrze jeszcze tej nocy w skutek zbyt duz?ej dawki napromieniowania a reszta w koszmarnych me?czarniach dopełni swojego z?ywota niedługo po nich. Niestety bezmys?lny brak działania ze strony władzy pozwala na to z?eby jeszcze przez trzy dni mieszkan?cy z?yli w mies?cie naraz?aja?c swoje zdrowie i z?ycie na niebezpieczne promieniowanie, dopiero po tym czasie miasto zostaje ewakuowane. W promieniu 30 kilometro?w zostaje utworzona strefa wykluczenia, zwana od tamtej pory ZONA?, od tamtej pory tysia?ce, jak nie setki tysie?cy ludzi z krajo?w bloku ZSRR zostaje s?cia?gnie?tych do prac nad reaktorem, po kilku miesia?cach cie?z?kich prac prowizoryczny sarkofag zostaje ukon?czony i powinien słuz?yc? przez 30 lat. W kolejnych latach pojawia sie? coraz wie?cej doniesien? o osobliwych anomaliach, napromieniowanych, zdeformowanych stworzeniach i zmutowanych stworach. Ws?ro?d cywili kra?z?y plotka, z?e w sarkofagu moz?na odnalez?c? moc zwana? przez wszystkich z?ro?dłem, dzie?ki kto?rej ponoc? moz?na spełnic? wszystkie marzenia, niekto?rzy mo?wia? tez? o pote?z?nych włas?ciwos?ciach psychokinetycznych ba?dz? magicznych. Jestes? jednym ze Szperaczy twoim zadaniem jest dotarcie do sarkofagu i sprawdzenie tej legendy, oczywis?cie nie be?dzie to Niedzielny spacerek do Biedronki po bułki, musisz wykazac? sie? niesamowita? wola? walki, siła?, precyzja? i przenigdy nie moz?esz sobie pozwolic? na zwa?tpienie i strach, bo dobrze wiesz, z?e w tych rejonach oznaczałoby to s?mierc?.

Muszę przyznać,że od samego początku gra robi na prawdę dobre wrażenie. Wykonanie kart, estetyka planszy, ciekawa rozgrywka, dobra zabawa i dobrze wykonane figurki to coś co zapewnia ta gra. Można spokojnie do niej wracać po kilkanaście razy bo jest regrywalna. Nigdy nie wiadomo kim przyjdzie nam grać, nigdy nie wiemy kogo spotkamy, nigdy nie wiemy jakich wyborów będziemy musieli dokonać.

Co mogę powiedzieć po kilkunastu godzinach gry i rozegraniu kilkunastu gier? Na pewno to ,że gra z początku może wydawać się trudna w zrozumieniu. Jednakże po pierwszej rozgrywce bardzo dużo rzeczy jest już wyjasnione a instrukcja jest zrozumiałe napisana.

W grze wygrywa tylko jedna osoba także rywalizacja i chęć zwycięstwa jest ale goni nas też czas poprzez karty wydarzeń i emisji. Jeżeli kart zabraknie na stole wszyscy gracze przegrywają ponieważ emisja z reaktora wydostała się poza sarkofag.

Naszym celem w grze jest zdobycie dwóch tajemnic z czterech rodzajów "Tajnych Obiektów". Zasada kto pierwszy ten lepszy przyświeca graczą bo Ci pierwsi dostają za otworzenie tajnego obiektu specjalne przedmioty które pomagają w grze. Gdy obie tajemnice o reaktorze w elektrowni mamy już odblokowane nie pozostaje nam nic innego jak ruszać do serca zony by zmierzyć się z naszym przeznaczeniem.

Poruszanie się po planszy nie ogranicza nas do rzucania kośćmi. To my decydujemy w każdej rundzie gdzie chcemy iść i co chcemy zrobić gdyż każdy z graczy ma do dyspozycji dwie akcje które możemy poświęcić na ruch/przeszukanie obszaru/odpoczynek/spotkanie.
Trzy obozy na mapie zapewnią nam handel przedmiotami, wyleczenie ran, regenerację zmęczenia a także sprzedaż trofeów.

W grze oczywiście nie zabrakło systemu walki który polega na rzucaniu trzema kośćmi i porównywaniu umiejętności naszych do wymaganych aby zaliczyć test. Przy walce zawsze robimy w pierwszej kolejności test "czujności" i jeżeli go nie zdamy możemy wycofać się z walki lub podjąć "konfrontację" by odegrać się za poniesione rany. W nagrodę za pokonanie mutanta/anomali dostaniemy trofeum które można sprzedać bądź cenne artefakty które ułatwią rozgrywkę.

Z czystym sumieniem mogę polecić tę grę każdemu kto szuka gry do której będzie mógł wracać, która nie powinna znudzić się szybko a i zapewni wiele godzin ciekawych rozgrywek. Trzeba jedynie pamiętać aby zarezerwować sobie trochę wolnego ponieważ gry nie skończymy na pewno w godzinkę.