Gra Pędzące żółwie Egmont

Kilkudziesięciocentymetrowa plansza, pięć żółwi, pięć płytek z żółwiami i 52 małe karty. Zdawać by się mogło, że tak mały zestaw zapewnić może równie małą, adekwatną do rozmiarów pudełka, rozrywkę. Nic bardziej mylnego! Projektant gry, Reiner Knizia, po raz kolejny w prostocie zasad i świetnie przemyślanej mechanice zawarł swój projektancki geniusz. Gracze, popędzający swoje żółwie w wyścigu do sałaty, mają do pokonania zaledwie dziewięć pól. Ruchy żółwi określają losowo dobierane karty, dzięki którym dany żółw porusza się do przodu lub do tyłu, o jedno albo dwa pola. Każdy z graczy ma w ręku zawsze pięć kart, a w swojej turze zagrywa jedną z nich, tym samym wprawiając w ruch tłuste, ślamazarne żółwie.

Wieje nudą? Być może i by wiało, gdyby wszyscy przy stole wiedzieli kto i jakim żółwiem kieruje i jakie ma karty. Ale cała magia tej gry polega na tym, że żółw i jego właściciel (gracz) stanowią tajemniczą parę. Co w praktyce oznacza, że nikt przy stole nie wie, do kogo należy dany żółw. A że w każdej rozgrywce udział biorą wszystkie żółwie, niezależnie od ilości graczy, może się okazać, że co najmniej jeden z żółwi biega sobie po łączce samopas, nie stwarzając dla nikogo żadnego zagrożenia. Ba! Ale który to...

Wiadomo - żółwie do sprinterów nie należą. Są za to nad wyraz sprytne i wygodne, starając się choć część trasy pokonać na grzbiecie innego żółwia. Może się więc zdarzyć tak, że zwycięstwo w wyścigu do sałaty odniesie nawet ten żółw, którego właściciel nie ma zbytnio szczęścia do wylosowanych kart. Wystarczy wdrapać się na skorupę innego żółwia i w tak oto wygodny sposób dostać się do sałaty. Niestety, może się okazać, że żółw-taksówka również ma swojego właściciela w postaci innego gracza i to jemu jako pierwszemu na mecie przypadnie najsoczystszy listek zieleninki...

Gra najlepiej sprawdza się przy udziale 2-4 osób. To właśnie w takim trybie zwycięstwo przypadnie najsprytniejszemu żółwiowi, o ile oczywiście jego właściciel zbyt oczywistymi zagraniami i wiele w tej grze sugerującym podstępnym uśmieszkiem w trakcie wyścigu nie zdradzi innym koloru swojego żółwia. Zanim przysiądziemy nad planszą przyda się solidny trening tak zwanej pokerowej miny.

Jako że gra przeznaczona jest przede wszystkim dla młodszych graczy (choć osobiście polecam ją dosłownie każdemu), można ją sobie nieco urozmaicić, kładąc na mecie, oczywiście dla zwycięzcy, jakiś słodki upominek. Motywacja do zwycięstwa, poziom dobrej zabawy oraz regrywalność wzrastają wówczas kilkukrotnie :)

"Pędzące Żółwie" to jedna z moich ulubionych gier. Sama jestem zaskoczona, że tak mnie kupiła ta pozycja!
Tej gry nie da się nie lubić!
Minimum rozkładania i składania, doceni każdy zmęczony życiem rodzic ????
W pudełku mamy plansze, 5 drewnianych meepli żółwi i odpowiadające im żetony oraz talie kart.
Meple lądują na planszy na polu start.
Każdy z graczy otrzymuje jeden losowy żeton (nie pokazuje go nikomu i trzyma swój kolor w tajemnicy aż do końca) i 5 kart na rękę. Pozostałe karty tworzą stos dobierania. I zaczynamy! Czy może być lepiej?
Zasady są banalnie proste chociaż w trakcie rozgrywki trzeba trochę kombinować. Nie będziemy bowiem przesuwać wyłącznie swojego pionka! Nie, nie. Nie ma tak pięknie. W swoim ruchu każdy gracz zagrywa kartę i porusza wskazanego na niej (lub losowego) żółwia zgodnie z symbolem na karcie. Jeśli na jakimś polu stoi już żółw, to następny wskakuje mu na plecy a jeśli poruszany żółw na już towarzyszy na sobie, to przesuwa się razem z nimi! Musimy tak manewrować meplami, żeby nasz żółw był pierwszy na mecie ale nasi rywale do końca nie domyślili się, który kolor jest nasz.
Bawimy się przy tej grze świetnie!
Jest też w niej nutka negatywnej interakcji, bo kiedy domyślimy się, że mąż ma czerwonego żółwia to przecież nie można dać mu wygrać, prawda? :D
Polecam na prezent i do osobistych kolekcji bo warto.

świetna gra dla osób w każdym wieku, świetnie będą się się bawić zarówno dzieci jak i dorośli. Fajna opcja na świąteczne wieczory jak już tematy rozmów się kończą a chcemy jakoś fajnie spełnić wieczór. Przydałaby się troszkę dłuższa plansza aby rozgrywki mogły być bardziej emocjonujące. Gra nie jest skomplikowana, czasem trzeba wykazać się strategiem i z pokerową twarzą nie można wydać się, który kolor należy do nas,

Po dwóch kombajnach, gigantycznych grach, przyszedł czas na mniejszy kaliber. Nie oznacza to, że jednak niewypał, wręcz przeciwnie, bo to Pędzące żółwie.

Kiedy po raz pierwszy przyszli goście, aby zobaczyć kolekcję gier, po wizycie zakupili dla siebie właśnie ową pozycję. Sama gra jest od spodu podklejona taśmą samoprzylepną, ponieważ Młody Giercownik kiedyś tak się napalił na granie, że aż rozerwał planszę na połowy wyciągając ją w pośpiechu z pudełka, a to wiele mówi o grywalności i jakości tego produktu, bo młode giercowniki nie potrafią kłamać i ukrywać emocji, ową niechlubną umiejętność nabywamy z czasem. A zatem, bez dalszych wywodów i moralizatorstwa?

Pędzące żółwie były nagradzane, na ich podstawie i z uwagi na wielką popularność stworzono już hybrydy, gdzie rywalizujemy jeżami, ślimakami, wielbłądami ? może ta ostatnia nie do końca podobna. Młody Giercownik zanim rozpoczął typowe granie, na podstawie różnokolorowych żółwików poznawał barwy i łączył wizerunki z kafelków z odpowiednimi pionkami ? jeśli macie dzieci, to znacie ten świetny etap dopasowywania do siebie wszystkiego, co podobne. Bomba!

Jak wygląda gra? Otóż mamy planszę z łąką i sałatą na końcu. Pośrodku drogę z kamyków i żółwiki, które skaczą do celu, a że są raczej powolne, ale cwane, to mogą wchodzić pozostałym na skorupy i podróżować z wykorzystaniem czyichś nóżek do upragnionego dania. Naszych milusińskich poruszamy przy użyciu kart z wizerunkami żółwia w odpowiednim kolorze, kłopot w tym, że karty czasem nie pasują i wtedy musimy przesunąć zwierzaka przeciwnika ? oczywiście najlepiej z nami na górze. Jednak, to nie cały smaczek gry, druga zasada, to ? że, nikt nie wie, jakiego żółwika posiada rywal, dlatego trzeba grać bardzo uważnie i zapobiegawczo i naprawdę zdrowo kombinować, żeby przez przypadek nie nakarmić cudzego pyszczka.

Pionki to prawdziwe drewniane żółwie ? śliczne, wesołe i wiecznie wygłodniałe. Karty trochę za delikatne dla młodych giercowników ? warto, a wręcz należy je ubrać w odpowiednie koszulki. Pudełko jest lekkie i nie zajmuje wiele miejsca na półce, co cieszy zbieraczy ? jak my.

Grając z młodymi giercownikami na początku można zastosować wariant, kiedy wszyscy znamy kolory swoich pionków, upraszcza to nieco zabawę, ale na pewno nie przyspiesza, ponieważ wtedy łatwiej planować i walka o żarcie jest bardziej zażarta. My jednak najczęściej wolimy nie pokazywać żółwików. Nasz Młody Giercownik najpierw przechwala się, którego z nich wylosował, a potem przekomarza i zaklina, że nie pokarze i nie powie ? jest naprawdę wesoło i śmiesznie. Na tych regułach i córa bawi się przednio i my dorośli, ponieważ naprawdę na poważnie rywalizujemy między sobą, a dziecko utrudnia rozgrywkę podbierając karty i ruszając naszymi pionkami, kiedy nie może lub nie chce swoim.

http://mlodygiercownik.pl/2016/04/01/recenzja-gry-planszowej-pedzace-zolwie/

Uwielbiam gry, które mają proste zasady, są niewielkie, pięknie i porządnie wykonane, a do tego odpowiednie dla każdego! Grę Pędzące Żółwie znalazł mój syn pod choinką ;) Okazała się idealna na świąteczne dni ale przyznam, że grywamy w nią też ze znajomymi. Dużo śmiechu i zabawy w walce o sałatę! Gra trwa ok 20 minut, a emocje nie opadają nawet na moment. Szczerze polecam i na pewno zabierzemy grę na ferie :)

Świetna gra dla całej rodziny. Czas spędzony z rodziną bezcenny! Polecam.

Świetna gra, kolorowa i pomysłowa, a do tego chwyta prostotą. Polecam!

Urocza gra rodzinna. Bardzo szybko się zaznajamia z zasadami. Uśmiech gwarantowany!

Supergra polecam wszystkim co nie lubia nudy

Ta gra jest swietna.Gra w nią cała rodzina. Nie znudziła nam się, a gramy w od Świąt. Polecam również Gandalf - super miejsca do zakupów on-line.