Gra Istanbul 2 Pionki

Dzisiaj duża, gwarna gra kupiecka, która przebojem wdarła się na pierwszą stronę rankingu gier Board Game Geek. Tytuł ekonomiczny, a raczej typowo handlowy, zatem jeśli posiadacie smykałkę do kupna i zmysł do sprzedaży, to warto się nim zainteresować.

Sceneria kompletnie egzotyczna, bo oto przed nami otwiera się wielki bazar w Stambule, a my wcielamy się w rolę jednego z kupców. Tu trwa szalona rywalizacja pomiędzy handlarzami ? każdy mozolnie zapełnia swoje wózki rozmaitymi towarami z magazynów, a pomocnicy transportują je do przeróżnych lokacji. Wszyscy walczą o bogactwo, a miarą naszej zamożności stają się rubiny.

W rozgrywce zwycięża gracz, który jako pierwszy zdobędzie 5 szlachetnych kamieni lub o jeden więcej kiedy gra nas tylko para. Podczas remisów ważne są także liry, towary na wózku oraz posiadane karty bonusowe. Należy starannie planować swoje akcje i umiejętnie korzystać ze wsparcia pomocników.

Tytuł przeznaczony jest dla 2-5 graczy w wieku od 10 lat ? młodsze osoby spokojnie zagrają, ale może być to mniej przemyślana rozgrywka ? w sumie wszystko zależy od tego, jak ograni jesteście. Czas gry określono w instrukcji na 40-60 minut i w rzeczywistości jest on bardzo zbliżony.

Pierwsza sprawa to waga ? czuje się, że zapakowane pudełko jest ciężkie, co już na wstępie bardzo cieszy. Po otwarciu widzimy dość sporą liczbę tekturowych planszetek ? są tu stragany, nasze wózki, karty pomocy. Wszystkie kolorowe, ukazujące rozmaite dziedzińce, bramy i pomieszczenia handlowe na sukach. Karty lokacji są dwustronne, a wózki zamalowane na pojedynczej płaszczyźnie. Na planszach wszystko pokazane jest przy użyciu symboliki, którą trzeba poznać, natomiast tła tworzą orientalną atmosferę miejsca. Pionki i znaczniki wykonane są z drewna, co zadowoli graczy preferujących naturalne tworzywa. Wyjątkiem są rubiny, ale te akurat powinny przypominać szkiełka i na ogół są właśnie plastikowe. Jest mała talia kart bonusowych, w sumie gubiąca się pośród całej tej tektury i drewna ? początkowo niespecjalnie zauważalna. W grze wykorzystuje się parę standardowych kości, ale losowość na pewno nie dominuje podczas zabawy. Są także żetony rozbudowy wózka, meczetów czy popytu. Wypraski z drobnymi przegródkami brak, ale wszystko mieści się w woreczkach lub jest na tyle duże, że nie trzeba zabezpieczać. Instrukcja w sposób logiczny, także za pośrednictwem ilustracji obrazuje przebieg i zasady gry.

Przygotowanie zajmuje trochę czasu, ponieważ tu nie rozkłada się jednej planszy, a układa każdy stragan osobno ? w tym komponenty, które obsługuje dana lokacja ? trochę to zajmuje, ale nie na tyle, żeby zniechęcić. Oznaczenia są logiczne, ale początkowo i tak, żeby grać płynnie należy posiłkować się instrukcją.

http://mlodygiercownik.pl/2016/10/21/recenzja-gry-planszowej-istanbul/

Gandalf jak zwykle wyrobil sie w trzy dni od momentu wyslania przelewu do otrzymania przesylki przez listonosza. Tak trzymac!
Co do gry - rewelacja. Setup za pierwszym razem zajmuje z 5 minut. Rozgrywka banalnie prosta ale nie trywialna. Gralem z corka (7em lat) i mielismy zabawe. Gralem z zona i po kazdej rozgrywce slyszalem - "To co gramy jeszcze raz?". Ta gra to jak Dominion w wydaniu na planszy. Scigamy sie kto pierwszy kupi lub zdobedzie 5/6 rubinow. Nie ma wlasciwie negatywnej interakcji ale mimo to nie brakuje emocji w tym taktyczno ekonomicnzym wyscigu o klejnoty. Bardzo polecam.