Złota kolekcja: Potrzebuję wczoraj - T.Love CD

Opis produktu:

Początków T. Love należy szukać w 1980 roku. Wtedy to Zygmunt `Muniek` Staszczyk pojechał do Sopotu na festiwal Pop Session, uczestniczył tam w koncercie grupy Kryzys, a po nim zapragnął założyć zespół. Już rok później z grupą Opozycja stanął na jarocińskiej scenie, ale tak naprawdę powstały na początku 1982 roku T. Love Alternative (`T` było skrótem od Teenage) stał się początkiem drogi na szczyty popularności. Pierwszy koncert grupa dała 4 lutego 1982 r. na `wojennej` studniówce w IV LO w Częstochowie, a oprócz śpiewającego i grającego na gitarze basowej Muńka wystąpili perkusista Jacek `Słoniu` Wudecki, klawiszowiec Darek Zając i gitarzysta Janusz Knorowski. Już z saksofonistą Jarkiem Woszczyną i basistą Jackiem `Koniem` Śliwczyńskim (Muniek zrezygnował z gry na tym instrumencie) T. Love Alternative zakwalifikował się do konkursu festiwalu Jarocin `83 i mimo że nie zdobył tam nawet wyróżnienia, zapraszano go do kolejnych edycji w roli gościa. Grupa szybko zjednała sobie rzeszę fanów stając się symbolem imprezy. Proponowana przez nią muzyka nowofalowa z elementami folku i pastiszu, połączona ze świetnymi tekstami Muńka opowiadającymi o zdegenerowanym świecie, okazały się jednym z najmocniejszych głosów polskiego rocka niezależnego lat 80. Również dlatego, że formacja Muńka jako pierwsza w Polsce zaczęła własnym sumptem wydawać swoje nagrania. Kasety Nasz Bubelon i Chamy idą nagrane z gitarzystą Andrzejem Zeńczewskim, a zawierające najważniejsze utwory zespołu z tamtych lat, jak Wychowanie, Karuzela, Marzyciele, Ogolone kobiety czy Garaż, trafiły do tysięcy domów w całej Polsce.

Oficjalnym debiutem fonograficznym okazała się natomiast piosenka Zabijanka, która znalazła się na kompilacji Jeszcze młodsza generacja (85), a kolejnymi wydawnictwami: singel z utworami Garaż `86, My marzyciele i IV Liceum z 1986 roku oraz płyta długogrająca Miejscowi-live (1988) nagrana podczas koncertów w warszawskiej Rivierze (już z Rafałem Włoczewskim w miejsce Knorowskiego). Niedługo po tych występach grupa zrezygnowała z przydomku Alternative, bo - jak tłumaczył Muniek - piosenki zespołu zaczęły być emitowane w ogólnopolskim Programie III PR i słowo to nie pasowało do wizerunku grupy, która powoli stawała się częścią mainstreamu. Już kolejny zbiór Wychowanie podpisano skróconą nazwą. T. Love Alternative wracało w kolejnych dekadach kilkukrotnie występując przy okazji premier płyt z nagraniami archiwalnymi.

Po wydaniu Wychowania Muniek rozwiązał T. Love i wyjechał w celach zarobkowych do Londynu, gdzie przebywał pół roku. Po powrocie reaktywował zespół z nowymi muzykami. Liderem muzycznym odnowionego T. Love został gitarzysta Janek Benedek, a w składzie pojawił się też perkusista Jarosław `Sidney` Polak, do dziś podstawowa postać formacji. Lata 90. zespół rozpoczął krążkiem Pocisk miłości, a pochodząca z niego Warszawa stała się jednym z największych przebojów ostatniego ćwierćwiecza. Już wówczas Muniek z walczącego buntownika stał się rock`n`rollowym gawędziarzem i świetnym obserwatorem zmieniającej się rzeczywistości. Zresztą sam T. Love umiejętnie zmieniał swoje muzyczne oblicze. Benedek wprowadził feeling znany z nagrań The Rolling Stones, a po jego odejściu w 1993 roku (po albumie King! zawierającym kolejne przeboje: King, Nabrani, Stany) zespół na każdej płycie ewoluował i bawił się konwencjami - szorstkim punk rockiem na Prymityw, glam rockiem i ska na Al Capone i Chłopaki nie płaczą (ogromnym powodzeniem cieszyła się piosenka tytułowa będąca pastiszem popularnych wówczas boys bandów), brytyjskim i amerykańskim rockiem alternatywnym na Antyidol i I Hate Rock`n`Roll czy bluesem, folkiem i country na Old Is Gold.

Przez ten czas zmieniał się też skład zespołu. Jeszcze przy albumach Pocisk miłości i King! za repertuar odpowiadał tandem Staszczyk/Benedek, ale po odejściu Benedeka komponować zaczęli wszyscy ówcześni członkowie zespołu: Polak, gitarzyści Jacek Perkowski (eks-De Mono, Azyl P., Kobranocka) i Maciej Majchrzak (eks-Incrowd) oraz basista Paweł Nazimek (eks-Sztywny Pal Azji, Chłopcy z Placu Broni). Zresztą skład ten utrzymał się aż do roku 2004, kiedy do T. Love doszedł saksofonista Tom Pierzchalski (występował już w latach 1985-89), rok później klawiszowiec Michał Marecki, a w 2007 roku Janek Pęczak, który zastąpił Perkowskiego.

T. Love jest laureatem wielu nagród, w tym Fryderyków (za albumy Model 01 i Old Is Gold) czy SuperJedynek (za Model 01). Piosenki zespołu trafiły też do filmów, jak choćby Balanga Łukasza Wylężałka czy Superprodukcja Juliusza Machulskiego. Większość albumów stała się złotymi płytami, a składanka Love Love Love The Very BesT. Love uzyskała status płyty platynowej.

Muzycy T. Love nagrywają też poza macierzystym zespołem. Największy sukces odnieśli Muniek z Zeńczewskim, którzy stworzyli Szwagierkolaskę (Luksus - 1995, Kicha - 1999) i Sidney Polak nagrywający solowe płyty (Sidney Polak - 2004, Cyfrowy styl życia - 2009). Muniek też ma na koncie płytę solową Muniek (2010) z piosenkami skomponowanymi przez Benedeka, występuje z efemerycznymi zespołami Rege Polish Inna Stylee, Cukierki, Paul Pavique Movement (z Majchrzakiem i z Pawłem Dunin Wąsowiczem). Nazimek współtworzy Ur (Ur - 2001, Spirit - 2007, Syntetyczna wiosna - 2012), a Pęczak - The Relievers i Blast Muzungu.