The Wall (Remastered) (vinyl) - Pink Floyd

"Jak płyty winylowe, to tylko te z epoki! Wznowienia i remastery to zgrywany z CD cyfrowy chłam!". Ileż to już razy słyszeliśmy takie opinie na forach gromadzących koneserów i znawców winylowej magii. Bo analogowy proces powstawania i nagrywania muzyki w latach słusznych stanowi kwintesencję tego, co stanowi o odmienności ?przestarzałego? nośnika jakim jest płaski krążek winylu. Czy zatem współczesny remaster klasyki Pink Floyd przenosi coś z tamtych lat w obecne beznamiętne i cyfrowe czasy? Ku zaskoczeniu wspomnianych fachowców okazuje się, że i owszem. Po pierwsze, płyta z 2016 roku została zremasterowana wprost z oryginalnych analogowych taśm (sesyjnych). Za jakość dźwięku odpowiedzialni są JAMES GUTHRIE, JOEL PLANTE oraz BERNIE GRUNDMAN. Po drugie, zachowane zostały zdrowe proporcje dźwięku. Bez porównywania do poprzednich wydań (z epoki) dźwięk wyda się nam bardzo subtelnie zrównoważony, z lekkim naciskiem na dolną średnicę. Ale bez faworyzowania konkretnych częstotliwości. Po porównaniu do wydań z epoki, ten remaster nadal wypada znakomicie, chociaż pierwsze wydania UK grają nieco inaczej uwypuklając detale. Hej, ale jaka to wada remasteru, że stara się unikać faworyzowania czegokolwiek? Po trzecie, utrzymana została szata graficzna to niemal kropka w kropkę to, co znajdziemy w pierwszych wydaniach tej płyty. Może poza stickerem na trwale przyklejonym do frontu okładki. Po czwarte płyta dotarła ekspresowo, doskonale zabezpieczona i tu należą się brawa sprzedawcy. Miłego odsłuchu!

Nie do końca mogę zgodzić się z informacjami od "strangemagic" co do szaty graficznej: teksty na kopertach napisane na nowo i to znacznie innym charakterem pisma choć również pędzelkiem - tylko po co ta zmiana?, podobnie część opisów na wewnętrznej części okładki albumu: brak składu zespołu, zlikwidowano informację na temat Watersa jako głównego autora, kilka napisów zostało ponownie napisanych aczkolwiek kilka w oryginale, choć kolory literek czasem inne, labele też przekolorowane: niebieski zastąpił granat itp itd. Co do samej muzyki: ładnie wyczyszczone, dźwięk brzmi współcześniej. Tłoczenie jak na 180g jakieś słabe, porównując z pierwszymi z brzegu "In Rock" 180g. Deep Purple czy "Let It Be Naked" 180 g. the Beatles - PF "TW"cieńsze, bardziej podatne na odkształcenia. Generalnie kupiłem bo chciałem mieć nowiutkie "The Wall", bo starsza już trochę zgrana, a na CD brzmi kiepsko mimo wielu remasterów nie przskoczyli analogu.

Nie do końca mogę zgodzić się z informacjami od "strangemagic" co do szaty graficznej: teksty na kopertach napisane na nowo i to znacznie innym charakterem pisma choć również pędzelkiem - tylko po co ta zmiana?, podobnie część opisów na wewnętrznej części okładki albumu: brak składu zespołu, zlikwidowano informację na temat Watersa jako głównego autora, kilka napisów zostało ponownie napisanych aczkolwiek kilka w oryginale, choć kolory literek czasem inne, labele też przekolorowane: niebieski zastąpił granat itp itd. Co do samej muzyki: ładnie wyczyszczone, dźwięk brzmi współcześniej. Tłoczenie jak na 180g jakieś słabe, porównując z pierwszymi z brzegu "In Rock" 180g. Deep Purple czy "Let It Be Naked" 180 g. the Beatles - PF "TW"cieńsze, bardziej podatne na odkształcenia. Generalnie kupiłem bo chciałem mieć nowiutkie "The Wall", bo starsza już trochę zgrana, a na CD brzmi kiepsko mimo wielu remasterów nie przskoczyli analogu.

"Jak płyty winylowe, to tylko te z epoki! Wznowienia i remastery to zgrywany z CD cyfrowy chłam!". Ileż to już razy słyszeliśmy takie opinie na forach gromadzących koneserów i znawców winylowej magii. Bo analogowy proces powstawania i nagrywania muzyki w latach słusznych stanowi kwintesencję tego, co stanowi o odmienności ?przestarzałego? nośnika jakim jest płaski krążek winylu. Czy zatem współczesny remaster klasyki Pink Floyd przenosi coś z tamtych lat w obecne beznamiętne i cyfrowe czasy? Ku zaskoczeniu wspomnianych fachowców okazuje się, że i owszem. Po pierwsze, płyta z 2016 roku została zremasterowana wprost z oryginalnych analogowych taśm (sesyjnych). Za jakość dźwięku odpowiedzialni są JAMES GUTHRIE, JOEL PLANTE oraz BERNIE GRUNDMAN. Po drugie, zachowane zostały zdrowe proporcje dźwięku. Bez porównywania do poprzednich wydań (z epoki) dźwięk wyda się nam bardzo subtelnie zrównoważony, z lekkim naciskiem na dolną średnicę. Ale bez faworyzowania konkretnych częstotliwości. Po porównaniu do wydań z epoki, ten remaster nadal wypada znakomicie, chociaż pierwsze wydania UK grają nieco inaczej uwypuklając detale. Hej, ale jaka to wada remasteru, że stara się unikać faworyzowania czegokolwiek? Po trzecie, utrzymana została szata graficzna to niemal kropka w kropkę to, co znajdziemy w pierwszych wydaniach tej płyty. Może poza stickerem na trwale przyklejonym do frontu okładki. Po czwarte płyta dotarła ekspresowo, doskonale zabezpieczona i tu należą się brawa sprzedawcy. Miłego odsłuchu!

Każdy fan Pink Floydów i vinylów powinien mieć takie cudo w swojej kolekcji. Szukałam jej na początku na empiku i kilku innych stronach jednak produkt był niedostępny. Miło zaskoczyła mnie cena jak i jej dostępność. Płyta dotarła błyskawicznie, zapakowana solidnie. Na początku miałam obawy, że dojdzie uczkodzona, ponieważ w transporcie wszystko może się zdarzyć.. Ale dzięki starannemu pakowaniu Gandalfa dotarła cała bez ani jednej rysy. Gratis był miłym zaskoczeniem.