Senjutsu - Iron Maiden CD

"Senjutsu" na pewno nie jest albumem, który można rzetelnie ocenić po jednym przesłuchaniu. To dwupłytowe, bardzo długie, trwające łącznie prawie osiemdziesiąt dwie minuty wydanie stanowi kompozycję głęboką tekstowo i dość złożoną muzycznie. Album ten jako całość zaszeregować można do kategorii tych spokojniejszych, stonowanych, promujących bardziej głębię poszczególnych utworów niż ich powierzchowne, typowo metalowe brzmienie. Sprawia to, że "Senjutsu" w moim odczuciu jest albumem, w którym tkwi swoista tekstowo-muzyczna szlachetność, choć niestety ukryta, nie dająca się odnaleźć po pierwszym przesłuchaniu płyt, ale wydobywająca swoje piękno dopiero po głębszym i kilkukrotnym wsłuchaniu się. Oznacza to, że nie wszystkim album ten może się spodobać. A przynajmniej nie od razu.

Największy zarzut zespołowi można chyba postawić za sztuczne, zbędne przedłużanie niektórych utworów; zamierzona wstępnie epickość przeradza się w takich przypadkach w nieco chaotyczne melodycznie dłużyzny, a słuchając ich ma się wrażenie, że to zlepek kilku różnych linii melodycznych z kilku różnych utworów. Tak, wiem, Ironi znani są z częstych zmian tempa i rzucania słuchacza ze spokojnych wód wprost na szalejące fale, ale w przypadku "Senjutsu" w paru miejscach wyszło to po prostu słabo.

Nie lubię banałów granych na jedno kopyto do kotleta, więc poszukiwanie głębi w "Senjutsu" i przy każdym włączeniu płyty poszukiwanie w niej czegoś nowego stanowi dla mnie niezłą frajdę. Tak, podoba mi się ten album, i to bardzo, choć czasem chciałoby się od niego większej prostoty i ostrzejszego zacięcia, większej agresji i heavy-metalowej spontaniczności. Mimo wszystko daję pięć gwiazdek - za naprawdę bardzo dobry album, za nie pójście na łatwiznę, za nieprzeciętność tekstów, za nie bylejakość warstwy muzycznej i przede wszystkim za wyrafinowaną przygodę, w którą po raz kolejny dałem się porwać Żelaznej Dziewicy.

Up The Irons!