Praise & Blame CD

Opis produktu:

Kościół stoi w samym sercu londyńskiego Mayfair. Choć jest nim już tylko z nazwy, było mi w nim dane doświadczyć przeżycia zgoła religijnego w pięknej witrażowej gotyckiej scenografii i fantastycznej, jak to w świątyni akustyce. To było tylko 30 minut. Dwie chórzystki, bas, perkusja, gitara. Klasyka. I On - mimo 70 urodzin przypadających nazajutrz śpiewający jak młody bóg.
Po raz pierwszy wykonał publicznie materiał z nowej płyty. W sposób zaskakująco bliski temu, co usłyszałem wcześniej łącząc się z tajemniczym serwerem przechowywującym i udostępniającym wtajemniczonym nie wydane jeszcze utwory. Nic dziwnego, skoro prawie wszystko nagrano "na żywo" w studio, bez późniejszych poprawek. Oczywiście żywa muzyka, szczególnie w tak niezwykłych didaskaliach miała jeszcze to dodatkowe, nieuchwytne "coś". Bez żadnych wstępów wskoczył na niewysoki podest, zaśpiewał kilka piosenek i sobie poszedł zostawiając nas z czerwonym winem i zdecydowanym niedosytem. Pozostał album, kto wie, czy nie najważniejszy w jego karierze i jeden z najważniejszych wydanych w tym roku. Album, na jaki Tom Jones zasługiwał od dawna. Album pokazujący nie tylko jego muzyczne korzenie, ale i to, co wciąż ma wspaniale. Glos. To płyta bardzo pozornie prosta, nieskomplikowana w aranżach, tradycyjna w repertuarze i wykonaniu. Ta prostota wali obuchem między oczy. Posłuchajcie choćby singlowego "What Good Am I?" czy najlepszego, jakie znam wykonania "Run On", kończącego płytę. Ale na tym albumie nie ma utworów, choćby odrobinę drugiego sortu. Nie potrafiłbym zrezygnować z żadnego. Czekam raczej na bonusy, bo o tym, że są, powiedział mi sam Artysta. Jak dobrze, że spotkał w studio Ethana Jonesa /tak, proszę Państwa, to ten od Kings of Leon i Rufusa Wainwrighta/. Jak dobrze, że zgodzili się pójść ścieżką przetartą przez Rubina i Casha, choć wybierając inny szlak.
To wielka płyta.