Out To Lunch! (Remastered) CD

Opis produktu:

Eric Allan Dolphy był wyśmienitym i nowatorskim improwizatorem w grze na przynajmniej trzech instrumentach: saksofonie altowym, flecie i klarnecie basowym. W szkole jego głównym instrumentem był klarnet. W drugiej połowie lat 40. pracował na Zachodnim Wybrzeżu z Royem Porterem, później jego karierę przerwała na kilka lat służba wojskowa. Po powrocie do cywila występował m.in. z Geraldem Wilsonem, znalazł się w składzie popularnego kwintetu Chico Hamiltona. Współpraca z Hamiltonem zwróciła na niego uwagę szerszej publiczności i krytyków. Po przeprowadzce do Nowego Jorku, w 1959 r. Dolphy dołączył do Charlesa Mingusa, ale występował i nagrywał także z innymi sławnymi muzykami, jak George Russell i John Coltrane. Początek lat 60. upłynął Dolphy'emu na licznych udanych występach, trasach koncertowych i nagraniach, zarówno w kraju, jak i w Europie. Współpracował z Ornette'em Colemanem przy nagraniu przełomowej w historii jazzu płyty "Free Jazz", a także z Johnem Lewisem, Ronem Carterem, Malem Waldronem, Oliverem Nelsonem, Maxem Roachem, Gilem Evansem, Andrew Hillem, Bookerem Little, Abbey Lincoln, Mingusem i Coltrane'em (wraz z jego kwartetem odbył słynną trasę po Europie w 1961 r.). Nagrał też serię płyt pod własnym nazwiskiem, m.in. wartą szczególnej uwagi "At The Five Spot", z rewelacyjnym młodym trębaczem Bookerem Little (w reedycji nosi tytuł "The Great Concert Of Eric Dolphy") oraz pierwszą z jego płyt dla Blue Note, "Out To Lunch". Ta ostatnia pozycja, z ciągle zmieniającymi się nieregularnymi schematami rytmicznymi i niezwykłym składem instrumentów oprócz lidera i trębacza Freddiego Hubbarda pierwszą linię tworzył wibrafonista Bobby Hutcherson jest kamieniem milowym nowoczesnego jazzu, a w 1984 r. została uznana przez krytyków branżowego czasopisma "Wire" za najlepszą powojenną płytę jazzową. W połowie lat 60. Dolphy opuścił Amerykę i zamieszkał w Europie, gdzie niebawem zmarł wskutek ogólnej niewydolności krążenia spowodowanej zbyt wysokim poziomem cukru w organizmie. Należał do najbardziej wpływowych muzyków nowoczesnego jazzu. Stał się wzorem dla całej armii alcistów oraz flecistów i praktycznie nie było klarnecisty basowego, który nie znalazłby się pod jego przemożnym wpływem. W każdym stylu miał do powiedzenia coś nowego i oryginalnego, obojętnie, czy była to stosunkowo ortodoksyjna muzyka Chico Hamiltona, eksperymenty freejazzowe Colemana, modalne improwizacje Johna Coltrane'a czy twórczość trzecionurtowa Gunthera Schullera. Mimo jednak głębokiego zintegrowania się z każdym stylem, zawsze pozostawał sobą, a jego improwizacje są rozpoznawane już po kilku dźwiękach (poprzez np. nagłe skoki interwałowe). Chociaż utożsamiany jest zwykle z nurtem freejazzowym, wniósł do niego wiele własnej refleksyjności i umiaru. Lepiej pasowałaby do niego etykieta twórcy, który poszerzył do granic możliwości tradycje bopowe.