Opis produktu:
Kolekcja 10 płyt CD z najpiękniejszymi ariami operowymi w wykonaniu Marii Callas. Amerykańska śpiewaczka operowa greckiego pochodzenia, sopran dramatyczny ze zdolnością wykonywania partii koloraturowych (soprano drammatico d'agilita). Naprawdę nazywała się Maria Anna Cecelia Sofia Kalogeropoulos.Cały świat jednak znał tę największą divę operową XX wieku pod nazwiskiem Maria Callas. Piękna i utalentowana Greczynka urodziła się w Nowym Jorku 2 grudnia 1923 roku. Była córką małżeństwa greckich emigrantów Evangeliny Dimitriadis i George'a Kalogeropoulosa, którzy przybyli do Ameryki w sierpniu 1923 roku. Ojciec, aptekarz, po paru latach ciężkiej pracy zakłada w 1929 greckiej części Manhattanu aptekę. W tym samym czasie zmienia nazwisko rodzinne na łatwiejsze do wymówienia - Callas. Po rozwodzie rodziców, jako 13-latka, wróciła do Grecji razem z matką. W Atenach uczyła się śpiewu w ateńskim konserwatorium (od 1936 roku mimo iż nie miała nawet 15 lat!) pod kierunkiem wybitnego pedagoga - Elwiry de Hidalgo. Wkrótce swoim sopranem zachwyciła publiczność, debiutując na scenie Narodowego Teatry Lirycznego, w październiku 1940 roku. Jej pierwszym dużym sukcesem była rola Toski na scenie Opery Ateńskiej. Po wyzwoleniu Grecji, w obliczu zaogniającej sie sytuacji wewnętrznej (wojna domowa), Maria decyduje się na powrót do USA. W sierpniu daje jeszcze w Atenach solowe koncerty, tak na prawdę tylko aby zarobić na bilet. We wrześniu jest już w Nowym Jorku z nadzieją na międzynarodową karierę. W Ameryce doskonali warsztat i uporczywie szuka stałego angażu. W 1947 roku przyjmuje propozycję włoskich menadżerów Ediego Bagarozy i Ottavio Scotto i decyduje się zaśpiewać w "Turandocie" na deskach nowego tworzonego teatru w Chicago. Niestety przedsięwzięcie bankrutuje na kilka dni przed pierwszym przedstawieniem. Szczęśliwie, w Chicago Maria poznaje Giovanniego Zanatello, który w USA szuka śpiewaków do Festiwalu Operowego w Weronie, którego jest dyrektorem artystycznym. Angażuje on Callas do roli Giocondy. W czerwcu 1949 roku po przybyciu do Werony Maria Callas rozpoczyna próby i wkrótce poznaje 52 letniego Giovanniego Battistę Meneghiniego, jej przyszłego męża, bogatego włoskiego przemysłowca i miłośnika opery. W sierpniu 1947 Maria debiutuje w Giocondzie pod batutą Tullio Serafina. Przedstawienie jest umiarkowanym sukcesem i Maria czeka na następne propozycje. W grudniu występuje w partii Izoldy na deskach opery La Fenice w Wenecji, później zaś śpiewa różne partie na tej scenie, głównie w "Turandocie". W listopadzie 1948 we Florencji, Callas zaśpiewał po raz pierwszy partię Normy, która to rola będzie jej najważniejszą rolą w karierze. Sukces przychodzi w styczniu 1949. Po debiucie w roli Brunhidy w "Walkirii". O godz. 16:00 21 kwietnia 1949 roku w Weronie Maria Callas poślubia Battistę. W tym czasie Maria otrzymuje wiele ofert od wytwórni płyt i wkrótce właśnie dzięki nagraniom płytowym staje się najpopularniejszą artystką operową świata. W latach 50-ch i 60- La Divina (tak brzmiał jej przydomek) święciła triumfy na całym świecie, śpiewając m.in. w mediolańskiej La Scali i londyńskim Covent Garden. po Zdobyciu Europy przyszedł czas na Stany Zjednoczone. W 1956 Maria występuje na scenie Lyric Opera in Chicago a później w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Przyjęcie jest entuzjastyczne. Na wskutek nieporozumień z dyrygentem Met - Karlem Boehmem Maria w 1957 roku opuszcza USA i przenosi się do Wiednia aby pod kierunkiem Herberta von Karajana zaśpiewać w "Traviacie". Równie wiele emocji budziło jej życie prywatne, szczególnie romans z greckim miliarderem Arystotelesem Onassisem. Maria poznała Arystotelesa - jednego z najbogatszych w tym czasie ludzi na świecie w 1957 roku. W lipcu 1959 roku przyjmuje jego zaproszenie wraz z mężem na rejs luksusowym jachtem "Christina". Maria postanawia opuścić męża co staje się skandalem obyczajowym tych czasów i pożywką dla prasy brukowej. Ich nieformalny związek trwał cztery lata, do czasu gdy ten zaczął się interesować księżną Lee Radziwil a w 1968 nawiązał romans i poślubił jej siostrę Jackie Kennedy wdowę po prezydencie USA J.F. Keneddym. O zakończeniu owego burzliwego związku śpiewaczka nie powróciła do pełnej formy śpiewaczej i psychicznej. Przez blisko 10 lat występowała okazjonalnie i prowadziła lekcje mistrzowskie w Julliard School w Nowym Jorku. Wielkim sukcesem, mimo postępującej choroby gardła jest rola Normy w reżyserii Franco Zeffirellego na deskach Opery Paryskiej. W ostatnim przedstawieniu gwiazda po utracie przytomności nie jest w stanie zaśpiewać w ostatniej scenie! W roku 1966 Callas rezygnuje z obywatelstwa amerykańskiego i przyjmuje obywatelstwo greckie. Było to spowodowane Maria Callas i Giuseppe Di Stefano rozpaczliwą próbą uzyskania rozwodu z Meneghinim i chęcią poślubienia Onassisa. W tym czasie przyjęła też tytułową rolę w Medei (1970) Piera Paola Pasoliniego. Była to jedyna aktorska kreacja filmowa Callas (wcześniej odrzuciła propozycje współpracy z Josephem Loseyem, Franco Zeffirellim i Carlem Theodorem Dreyerem). W 1972 roku Maria próbuje związać we losy ze starym przyjacielem Giuseppe de Stefano. Przyjaźń zaproponowane przez Giuseppe nie satysfakcjonuje jej i przyczynia się do pogłębienia depresji. W tym czasie podejmuje próbę powrotu na deski sceniczne poprzez cykl recitali na całym świecie. Tourne nie jest artystycznym sukcesem. 11 listopada 1974 daje swój ostatni publiczny koncert w Sapporo, w Japonii. Po występach rozstaje się definitywnie z Giuseppe de Stefano. Chora na depresję i uzależniona od środków nasennych zmarła w Paryżu 16 września 1977 roku z powodu problemów z sercem. Pogrzeb miał miejsce 19 września a ciało zgodnie z wolą śpiewaczki zostało skremowane. Jej głos nadal fascynuje wielbicieli muzyki operowej, a także filmowców. W 2002 roku Zeffirelli zrealizował film biograficzny Callas Forever, w którym w postać greckiej śpiewaczki wcieliła się Fanny Ardant, partnerował jej zaś Jeremy Irons. Choć od śmierci Marii Callas minęły już 3 dekady, śpiewaczka pozostaje symbolem Divy wszechczasów. Callas to nie tylko najlepiej sprzedająca się sopranistka świata, ale także artystka, której płyty rozchodzą się w największej liczbie egzemplarzy w historii wytwórni EMI Classics. Nazywana była "primadonną stulecia" primadonna Opery Teatro alla Scala Di Milano (Mediolan) - najczęstsze występy w latach 1951-58, i Metropolitan Opera w Nowym Jorku; uczennica Elviry de Hidalgo. Była obdarzona bardzo silnym sopranem dramatycznym (soprano dramatico d'agilita) o oryginalnej barwie, zdolna była również do wykonywania partii koloraturowych. Za jej prawdziwy debiut uważa się występ w Arena di Verona w partii Giocondy Amilcare Ponchielliego latem 1947 roku. Decydującym o jej karierze był sezon 1948/1949, gdy występowała w roli Elwiry w Purytanach Belliniego. W 1949 poślubiła bogatego włoskiego przemysłowca Meneghiniego, przyjmując obywatelstwo włoskie. W 1956 zadebiutowała w Metropolitan Opera, wzbudzając podziw na całym świecie za wspaniałe zdolności aktorskie i śpiew. Sławę przyniosły jej występy w XIX-wiecznych operach włoskiego bel canta: Giuseppe Verdiego - La Traviata (Violetta), Bal maskowy (Amelia), Trubadur (Leonora), Makbet (Lady Makbet), Cherubiniego - Medea, Belliniego - Lunatyczka (Amina), Purytanie (Elwira), Donizettiego - Łucja z Lammermoor, Anna Bolena, Spontiniego - Westalka (Giulia), a także Pucciniego - Tosca, Glucka - Ifigenia na Taurydzie, Alcesta. Jak sama mówiła najbliższą jej postacią jaką kreowała na scenie była Norma z opery o tym samym tytule Belliniego. Wystąpiła w tej roli blisko sto razy i sama mawiała, że Bellini napisał Normę właśnie dla niej. Do historii teatru i to nie tylko operowego przeszły jej przedstawienia La Traviaty w La Scali w 1955 roku (zwane Traviatą stulecia), Toski w Covent Garden, czy seria spektakli w nowojorskiej Metropolitan Opera. Sławna była także ze swoich kaprysów gwiazdy, rzekomych kłótni z dyrektorami teatrów, wojny z Renatą Tebaldi oraz z romansu z Arystotelesem Onassisem, po rozstaniu z którym gnębiła ją depresja. Niesłychane poświęcenie sztuce, ogromne ilości występów, kuracja odchudzająca oraz problemy w życiu osobistym Callas sprawiły, że na początku lat 60. zaczęły występować u niej problemy z głosem, które z czasem zaczęły się nasilać, co sprawiło, że jej kariera trwała dość krótko jak na śpiewaczkę operową (ok. 18 lat). 5 lipca 1965 po raz ostatni na scenie operowej wystąpiła w Europie (w Covent Garden) w operze Tosca. Na początku lat 70. odbyła kilka recitali z Giuseppe di Stefano w Londynie i Paryżu oraz tournee po Japonii i Korei Płd; ostatni występ miała w Tokio 10 października 1974.
muzyka 
