Fake Names - Fake Names CD

Opis produktu:

Na początku 2016 roku, punkowe legendy - Brian Baker (Minor Threat, Dag Nasty, Bad Religion) oraz Michael Hampton (SOA, Embrace, One Last Wish) spotkali się w domu Hamptona na Brooklynie, by bez żadnych intencji pograć razem, chcąc ewentualnie skomponować jedną lub dwie piosenki. Dwaj gitarzyści, przyjaciele z czasów szkolnych, napisali kilka piosenek, które zdecydowali się nagrać i ostatecznie podjęli decyzję o stworzeniu zespołu. Gdy przyszło do znalezienia basisty, Baker i Hampton pomyśleli o Johnny`m Temple z Girls Against Boys i Soulside (kolejnym koledze z ich szkoły podstawowej), który w równym stopniu podzielał pasję do tego, co Temple nazywa `głośną, gniewną, żywą muzyką`. Pod koniec roku dołączył do nich wokalista Refused, Dennis Lyxzen i tak scementował się skład punk-rockowej supergrupy Fake Names.

Na swojej debiutanckiej płycie Fake Names przynoszą swoją zbiorową historię w formie 28-minutowej wybuchowej, niepohamowanej energii. Współprodukowany przez Hamptona i Geoffa Sanoffa i rejestrowany w Renegade Studios (nowojorskiego studia Little Stevena Van Zandta), album przynosi punkową moc, z dawką ciężkiego popu, przejawiającego się w słodko-gorzkich melodiach i bogatych harmoniach. `W sercu Fake Names jest pokrewieństwo między Bakerem i Hamptonem, wynikające z dzielenia sceny, tworząc podstawy amerykańskiej muzyki hardcore. Czuje się, jakby po wielu latach, dwóch fenomenalnych gitarzystów w końcu grało razem w prawdziwym zespole` - mówi Temple. To dwaj gitarzyści, którzy naprawdę wiedzą, jak pracować razem, łącząc swoje indywidualne style, bez ścigania się, kto zagra bardziej chwytliwy riff.

`Nie widziałem niczego podobnego nigdy wcześniej. Chociaż Temple wyłonił się z tej samej kultury kształtowania sceny jak Baker i Hampton, Lyxzen pochodził z zupełnie innego muzycznego świata, tworząc Refused w szwedzkim mieście z Umea. Ale gdy Refused, Girls Against Boys i Bad Religion wystąpili na Riot Fest Chicago w 2016 roku, zarówno Baker, jak i Temple byli pod ogromnym wrażeniem Lyxzena jako wokalisty, składając mu ofertę współpracy, którą szczęśliwie zaakceptował. Jestem wielkim kolekcjonerem płyt i od lat mam wszystkie ich albumy` - zauważa Lyxzen, który wymienia Minor Threat i Embrace wśród swoich ulubionych zespołów.

Gdy wrócił do Szwecji, Lyxzen rozpoczął pisanie i nagrywanie partii wokalnych do nagrań demo, które wysyłał mu Hampton, dodając element lirycznego inwektywu, który natychmiast pasował do wrażliwości jego kolegów. `My wszyscy mamy długie historie grania w zespołach, gdzie wokaliści krytykują główny nurt i korporacyjne społeczeństwa, a Dennis zdecydowanie nie unika tego rodzaju krytyki` - zaznacza Temple. `Gdy Lyxzen wrócił do USA na próby, zespół natychmiast poczuł muzyczną chemię. Dennis natychmiast wpasował się w nas` - mówi Baker. On jest świetnym wokalistą i jego słuch był dopasowany do rodzaju muzyki, jaką nasze zespoły grały w latach 80-tych, więc wiedział dokładnie co robić. Wszystko wyczuwał od razu. Wkrótce przyjęli nazwę Fake Names - częściowo odnoszącej się do Raising Arizona, częściowo nawiązującej do `wszechobecnego i demonicznego użycia terminu `fałszywe wiadomości` - i pojawili się w Renegade Studios, gdzie zarejestrowali w formie demo materiał, do prezentacji wytwórniom płytowym. Jednak po prezentacji tych nagrań koledze Bakera z Bad Religion, Brettowi Gurewitzowi, będącemu założycielem wytwórnii Epitaph, dostali nieoczekiwaną propozycję.

Brett powiedział nam: `To nie jest demo, to jest album` - wspomina Baker. Był nieugięty, by wydać to w takiej formie, jakiej było. Niespokojnie kinetyczny i niezawodnie precyzyjny album Fake Names rozpoczyna pełen chwalebnej furii `All For Sale` - lament na temat toksycznych efektów kapitalizmu. `To piosenka o tym, jak wszyscy jesteśmy własnością banków i korporacji` - mówi Lyxzen. Jesteśmy niewolnikami wobec długu i naszych miejsc pracy, poddawani praniu mózgu, aby uwierzyć, to jest jedyny układ, który działa. Za sprawą szaleńczego `Brick` Fake Names prezentuje klasyczny punkowy hymn, z rewolucyjnym tekstem, w którym Lyxzen sięga po nazwiska osób i instytucji, które czynią krzywdę. Za sprawą `First Everlasting`, język albumu przesuwa się w stronę jaśniejszej nastroju i pełnego werwy tempa, nawet jak Lyxzen bada emocjonalnie ciężkie sprawy.

To bardziej egzystencjalna piosenka, o spojrzeniu na siebie i przyjmowaniu ról w swoim własnym życiu. O dorastaniu i posuwaniu się naprzód, o uczeniu się na przeszłych błędach i niepowodzeniach. Chociaż Fake Names celowo unikał narzucania żadnej konkretnej wizji albumu, postanowili ustanowić jedną regułę podczas sesji. `Nie chcieliśmy robić niczego, czego nie moglibyśmy odtworzyć na żywo, co oznaczało brak efektów w żadnej z gitar` - mówi Baker. Granie na czystym, suchym brzmieniu jest mniej wybaczające - błędy są bardziej wyraźne - ale pójście w tym kierunku, było zabawnym wyzwaniem, tworząc muzykę, do której efekty pasują instynktownie. Nagrany na taśmie, album Fake Names rozwija się w przeciwieństwie do bardziej rozpowszechnionego współczesnego brzmienia. W ciągu ostatnich 10 lat, widziałem wszystkie te zespoły ze ścianami z efektów, nawet jeśli nie grali nic atmosferycznego - mówi Hampton. My chcieliśmy zobaczyć co może wyjść nam spod palców, jak robiliśmy to w szkole, gdzie w zasadzie wszystko co mieliśmy do dyspozycji, to gitara i wzmacniacz. Na całym debiutanckim albumie Fake Names, promienieje czysta radość wynikająca z odzyskania prostoty w twórczym procesie. Kiedy jesteś młodszy i grasz w zespole, mocno zależy ci na opinii innych, a czasami walczysz ze swoimi kumplami z zespołu tylko dlatego, że czujesz potrzebę walki - mówi Hampton. W tym zespole tego nie było, praca razem szła nam gładko. I jak dodaje Lyxzen: W wieleu zespołach jest plan działania i ludzie często mają bardzo różne pomysły na to, co trzeba zrobić, aby odnieść sukces. W tym zespole nie ma żadnego planu. To projekt całkowicie napędzany muzyką i prostym faktem, że po prostu naprawdę kochamy grać razem`.