Haiku - Cup of Time CD

Opis produktu:

Na płycie znajdujemy aż 96 krótkich, aforystycznych utworów, z których każdy trwa zaledwie około 30 sekund. Mozaika, która jednak z dalszej perspektywy układa się w obraz - haiku dźwięku. Pierwotnym pomysłem na tę płytę było stworzenie większej całości z bardzo małych fragmentów muzycznych. Ma być to mozaika, która jednak z dalszej perspektywy układa się w obraz. Autor użył niewielkiego składu instrumentalnego: kwartetu złożonego z dwóch instrumentów dętych i dwóch smyczkowych, oraz instrumentów elektronicznych.

Początkowy pomysł wydaje się niezwykle oryginalny i w muzyce mającej związki z jazzem niespotykany. Jednak w trakcie wspólnej pracy zespół zdecydował się wybrać z większej ilości nagranych fragmentów te, które mają najmniejsze związki z jazzem. Krótkie utwory aforystyczne powstawały w klasycznej muzyce europejskiej dwudziestego wieku w czasach, zanim sformułowane zostały zasady dodekafonii.

Pisali je `klasycy` wiedeńskiego ekspresjonizmu: Schoenberg, Webern. Pisanie dziś utworów, które trwają mniej niż minutę może wydawać się, co oczywiste nawiązaniem do tamtej twórczości. Jest to rezygnacja z jakiejkolwiek tradycyjnej formy muzycznej, a zarazem próba niezwykle lakonicznej, ale skończonej wypowiedzi. Utwór taki trudno nawet nazwać “wypowiedzią` muzyczną. Jest to raczej zaledwie sugestia, próba wywołania wrażenia i impuls do ewentualnego rozmyślania o muzyce.

Umieszczenie między takimi dźwiękami improwizacji stanowi eksperyment. Solista jest postawiony w roli nie prowadzącego muzykę, decydującego o jej charakterze, ale raczej komentatora zaledwie. Improwizujący muzyk może tylko coś dodać, jego dźwięki mogą oddać tylko osobiste skojarzenie, które wywołują dźwięki haiku. Bardzo interesujący wydaje się pomysł pokazania każdego z tych bardzo krótkich utworów w trzech różnych wersjach. Poprzez powtórzenia cały cykl liczący 33 fragmenty staje się pewną całością. Różna instrumentacja sprawia, że muzyka staje się bardziej kolorowa, a wprowadzenie bardzo krótkich improwizacji dodaje lekkości i sprawia, że wszystko staje się jeszcze bardziej ulotne.

Niebagatelną rzeczą jest udana próba połączenia muzyki akustycznej z barwami elektronicznymi, `sztucznymi`. Bardzo oryginalny pomysł muzyczny. Forma całości jest wyrafinowana. Każdy z 33 haiku istnieje w trzech wersjach: podstawowej A: instrumentalnej, drugiej B: w której oprócz innej instrumentacji w stosunku do wersji A (z zastosowaniem tego samego składu instrumentalnego) słyszalne są bardzo delikatne dodatki elektroniczne i wersja trzecia C: w której do podkładu stworzonego wyłącznie z instrumentów elektronicznych dodane są improwizacje.

Tak więc mamy 99 wszystkich haiku. Są one pogrupowane w specjalny sposób, który tworzy przemyślaną, wielką formę. Pierwszą grupę 33 haiku tworzy 11 utworków ułożonych w kolejności: najpierw wszystkie jedenaście w wersji 1 - A (instrumentalna), później w wersji 2 - B (z dodatkiem elektroniki) i trzeciej - C (z improwizacją). Druga grupa 33 haiku jest ułożona w sposób maksymalnie zróżnicowany: kolejne utwory (w sumie 11) różnią się sposobem zaaranżowania wersje A, B i C występują naprzemiennie. Ostatnia grupa 33 haiku jest ułożona tak, że każdy z 11tu występuje kolejno w wersji A, B i od razu C.

Trzy grupy ustawione w kolejności: uporządkowana, chaotyczna, uporządkowana (inaczej i bardziej spójna w stosunku do grupy pierwszej) być może zostaną odebrane przez słuchacza jak wielka forma muzyczna trwająca blisko godzinę. Ale autor nie może nastawiać się na taki właśnie odbiór tych utworów. Wszystkie razem tworzą niełatwą do ogarnięcia formę i zapewne będą słuchane we fragmentach. A zatem trzeba liczyć się z tym, że każde haiku tworzy całość. Tak właśnie są one skomponowane. Każdy stanowi zamkniętą formę, a jej aforystyczność ma pobudzić w słuchaczu wyobraźnię.