Zimna wojna

Z innego Świata

• 30-12-2019
• 17:22

Czasem najprostsze historie są najlepsze. Bez zbędnych ozdobników, bez kombinowania, ale w zgodzie z wizją twórców. Widz może docenić reżyserię, kunszt aktorski i wszystkie poszczególne elementy filmu bez dystrakcji. Do tej kategorii możemy zaliczyć "Zimną wojnę".

Jest rok 1949. Grupa osób podróżuje po polskiej wsi, nagrywając ludowe piosenki i wyszukując największych talentów. To wszystko w służbie ukochanego państwa komunistycznego. Na jednym z przesłuchań poznajemy Zulę, charyzmatyczną cwaniarę, która wkręca się do grupy. Przykuwa uwagę Wiktora, kompozytora, przedstawiciela inteligencji. I tak rodzi się uczucie.
Zacznijmy od reżyserii. Paweł Pawlikowski miał dokładnie zaplanowany każdy fragment, każdy ruch kamery, każde ujęcie i każdy detal. Zmieniające się czasy, zmieniający się bohaterowie oraz naturalny bieg tej historii są zasługą wytężonej pracy wszystkich zaangażowanych osób, a to właśnie reżyser dba o odpowiednie nastawienie i atmosferę. Da się odczuć, że ten film jest dla niego bardzo ważny, być może najważniejszy w jego karierze.

Zdjęcia są po prostu fantastyczne. Przenosimy się z miejsca na miejsce i widzimy obrazy z kolejnych państw i miast. Berlin, Paryż, Jugosławia, no i oczywiście Polska. Najbardziej zachwyciły mnie kadry z Paryża, gdy nasi bohaterowie płyną rzeką i napawają się atmosferą stolicy. Łukasz Żal wykonał doskonałą robotę i nie bez powodu został nominowany do nagrody Akademii.

Doskonale dobrana obsada. Co prawda wybija się tu w zasadzie tylko trójka postaci, ale każdy kto był częścią tego filmu spisał się na medal. Joanna Kulig jako Zula Lichoń jest zjawiskowa. Ma w sobie mnóstwo charyzmy i cwaniactwa, ale w odpowiednich chwilach wydobywa z siebie łzy, cierpienie i dramatyzm. W kontraście do niej mamy Tomasza Kota, który swoją postać - Wiktora Warskiego - odgrywa bardziej na chłodno. To inteligent i w jego przypadku rozum często wygrywa z sercem, co odbija się na jego relacji z Zulą.

Mamy tu jeszcze Borysa Szyca, który świetnie spisał się jako komunistyczny pachołek, który zrobi wszystko, żeby piąć się po szczeblach kariery w Polsce Ludowej. Nie da się go lubić, czyli "job well done". Na ekranie pojawiają się w mniejszych rolach Agata Kulesza, Adam Ferency, Adam Woronowicz oraz francuscy aktorzy Cedric Kahn i Jeanne Balibar. Każdy ma swoją określoną rolę w tej historii i spisuje się w niej doskonale.
Nie można zapomnieć o muzyce, która ma tu bardzo ważne znaczenie. Wrażenie robią zarówno te sceny, w których swój talent prezentują członkowie grupy "Mazurek" śpiewając ludowe pieśni lub nawet wychwalając sąsiada ze wschodu, jak i te fragmenty w których słyszymy jazz gdy lądujemy we Francji razem z Wiktorem.

"Zimna wojna" trwa raptem 84 minuty. Momentami miałem wrażenie, że niektóre wątki powinny zostać bardziej rozwinięte, a przerwy między poszczególnymi okresami związku głównych bohaterów nie powinny być tak rozciągnięte w czasie. Po prostu gdy film się skończył powiedziałem głośno "To już?".

Jest jeszcze kwestia samej relacji Zuli i Wiktora. Może po prostu jestem za młody i jako że nie żyłem w tych czasach, nie jestem w stanie w pełni zrozumieć poczynań bohaterów i tym samym nie do końca przemawia do mnie ich gorące uczucie. Być może wynika to ze wspomnianych już przeze mnie kwestii, ale nie wzruszyłem się i nie zrobiło mi się ciepło na sercu po obejrzeniu filmu. Czegoś mi zabrakło.

Ostatecznie "Zimna wojna", to film świetnie zrealizowany i zagrany. który na długo z nami zostaje, ale niekoniecznie musi przemówić do każdego z nas. Jest to jednak tytuł warty zobaczenia, choćby ze względu na przedstawienie tych czasów po II wojnie światowej, ich niuansów i detali oraz praw jakimi się rządziły.

Myx

• 3-03-2019
• 15:23

Trudne kino o trudnej miłości
Bo choć historia rozgrywa się w realiach powojennej Polski to faktyczna zimna wojna toczy się w sercach bohaterów, rozdartych żelazną kurtyną, między pragnieniem bliskości a niemożnością bycia razem.
Wiktor (Tomasz Kot) i Zula (Joanna Kulig) to bohaterowie dość typowo tragiczni. Ich silne charaktery nie pozwalają im współistnieć harmonijnie. W zestawieniu z silnym uczuciem są receptą na toksyczny związek. Niełatwo ich polubić czy wytłumaczyć sobie ich decyzje. Zwłaszcza biorąc pod uwagę konstrukcyjna stronę filmu. Historia jest pocięta w wielu miejscach niedopowiedziana. Tu jednak objawia się jej moc. Pozostawia widzowi pole do popisu, domysłów, samodzielnej interpretacji. Dzięki temu prosta fabuła zyskuje, a bohaterowie choć zarysowani płasko, takimi w rzeczywistości nie są.
Strona techniczna nowego filmu Pawła Pawlikowskiego to bezdyskusyjnie klasa światowa. Zasługuje jak najbardziej na zdobyte nominacje. Czarno-biały obraz w formacie 4:3 ponownie sprawdził się świetnie. Klimat porywa widza i imponuje, można nawet miejscami poczuć się jakbyśmy oglądali kino noir ( scena śpiewana w paryskim lokalu). Muzyka jest piękna i zapada w pamięć. Nagrana świetnie, przenika się z obrazem, stanowi jego nierozerwalny element. Na uwagę zasługuje także dokumentalny wątek rozpoczynający seans. Przesłuchania muzykantów ludowych zrealizowane w formie i treści (bo to prawdziwi ludzie) dokumentu, dodają filmowi realizmu już na starcie.
Ostatecznie, szczerze polecam seans, bo choć opowiedziana historia to nic nowatorskiego, film został zrealizowany i zagrany doskonale. Z powodzeniem można obejrzeć go kilka razy, by za każdym razem odkryć coś więcej.

xXx

• 8-01-2019
• 15:12

Paweł Pawlikowski po docenionej na całym świecie "Idzie" powraca z nowym dziełem. Tym razem Polska powojenna i niezwykła historia dwojga ludzi. Warto zauważyć, że film reżyser dedykuje swoim rodzicom - patrząc przez pryzmat dziejów Pawlikowskich nie możemy mówić o przypadku. Znakomita kreacja Kota i Kulig, na drugim planie niesamowity Szyc. Czekam na wydanie soundtracku z filmu i zwiastuje kolejne Oscary dla polskiego reżysera!

Kazik

• 24-01-2019
• 15:14

Film absolutnie zasłużył na wszystkie nominacje do Oskara, które dostał. Piękne kadry, piękna historia, cudowna gra aktorska, nadal nie mogę wyjść z zachwytu.

Historia opowiada o muzyku Wiktorze (granym przez Tomasza Kota), który wraz z współpracownikami jeździ po Polsce w celu skompletowania jak najbardziej utalentowanego zespołu ludowego. Największe wrażenie na przesłuchaniach robi, obdarzona wspaniałym głosem i urodą Zula ( grana przez Joannę Kulig). Po krótkim czasie między tą dwójką rodzi się uczucie, któremu na przeszkodzie stają prywatne ambicje bohaterów oraz polityka.
Opowieść Pawlikowskiego pełna jest wielkich słów, tęsknych spojrzeń w dal oraz dramatycznych rozstań i powrotów. Każdy musi obejrzeć, chociaż raz w życiu!