Pierwszy człowiek Blu-Ray

?Pierwszy Człowiek? opowiada o amerykańskim astronaucie Neilu Armstrongu, czyli pierwszym człowieku, który stanął na Księżycu i wykonał swój słynny spacer po Srebrnym Globie. Za jego stworzenie odpowiada Damien Chazelle, czyli jeden z najzdolniejszych reżyserów młodego pokolenia. Rozgrywający się na przestrzeni prawie dekady scenariusz oparto na oficjalnej biografii Armstronga i w przeważającej mierze pozostaje wierny prawdziwym wydarzeniom.
Bohaterami filmów Chazellea są często ludzie chorobliwie wręcz ambitni i uparci, balansujący na granicy swojej wytrzymałości, a przy tym dążący za wszelką cenę do realizacji marzeń. Nic dziwnego, że zainteresowała go sylwetka legendy NASA. Dużą zaletą ?Pierwszego Człowieka? jest moim zdaniem chęć pokazania bardziej zniuansowanego obrazu głównego bohatera, a nie stawianie mu kolejnego spiżowego pomnika. Można nawet powiedzieć, że jednym z jego celów była demitologizacja i odbrązowienie nie tylko samego Armstronga, ale ogólnie amerykańskiego programu kosmicznego.
Szczerze mówiąc to pewnie nie polubilibyśmy prywatnie tego słynnego astronauty. Na co dzień był osobą zamkniętą w sobie, małomówną, często apatyczną i bardzo bezpośrednią. Jego prostolinijny charakter sprawiał, że w przeciwieństwie do niektórych swoich kolegów z zespołu jak Buzz Aldrin, unikał rozgłosu i błysku fleszów. Z drugiej strony w sprawach zawodowych był to człowiek szalenie skupiony na swoim zadaniu i perfekcjonista w każdym calu.
Życie Armstronga naznaczyła ogromna tragedia związana z przedwczesną śmiercią jego małej córki. Głęboka trauma po jej stracie prześladowała go przez wiele lat, a praca stała się dla niego formą ucieczki od problemów życia codziennego. ?Pierwszy Człowiek? w interesujący sposób pokazuje jak wieloletnia podróż duchowa w celu przeżycia żałoby po stracie dziecka nakłada się na realizację wyprawy na Księżyc.
W swojej roli dobrze odnalazł się Ryan Gosling. To aktor lubiący odgrywać postacie duszące w sobie emocje i raczej oszczędnie okazujące swoje uczucia. Kroku dotrzymuje mu Claire Foy jako Janet ? żona Armstronga. Udało im się zbudować na ekranie wiarygodną relację między ich postaciami, opartą często bardziej na spojrzeniach i prostych gestach, niż na wypowiadanych słowach. Rodzinny dramat pary głównych bohaterów, rozgrywający się w scenerii typowego amerykańskiego przedmieścia z lat 60 XX wieku, stanowi istotny składnik narracji.
Epokowy projekt misji na Księżyc pokazano bez żadnego romantyzmu. Film nie miał zamiaru przemilczać ofiar, które pochłonął, ani nadludzkiego wysiłku osób pracujących przy jego realizacji. Pracownicy NASA zmuszeni byli operować w spartańskich często warunkach, a do dyspozycji mieli prymitywny i niestety często zawodny sprzęt. Powodzenie całego przedsięwzięcia zależało od ich tytanicznej pracy - testów, prób i żmudnych obliczeń. Nie pominięto również kwestii odwagi i poświęcenia rodzin pilotów, które również żyły w ogromnym stresie, pozostawione bez żadnej opieki ze strony np. psychologów.
Poruszono nawet krótko kwestię ogromnych kosztów finansowych, jakie ten projekt pochłonął. Przypomnijmy, że sytuacja wewnętrzna USA była wówczas bardzo niestabilna. Przez kraj przetaczały się niepokoje społeczne związane z wojną w Wietnamie, walką o równouprawnienie i prawa cywilne dla mniejszości rasowych.
Chazelle znany jest z dbałości o nienaganną stronę wizualną swoich obrazów. Ogromne wrażenie w ?Pierwszym Człowieku? robią przede wszystkim wyznaczające nowy standard dla całej branży sceny w kosmosie. Dzięki dążeniu do zachowania maksymalnego realizmu i przywiązaniu do najmniejszych detali otrzymujemy niezwykle wiarygodne spojrzenie na pracę członków załogi podczas wykonywania misji. Twórcy nie ulegli jednak pokusie przeszarżowania w kwestii efektów specjalnych czy sztucznego upiększania podróży na Srebrny Glob. Kosmos jest przedstawiony jako ciemna, przerażająca pustka, a nie kolorowy, rozświetlony gwiazdami i cieszący oko obrazek gotowy do oprawienia w ramkę. Jego bezmiar mocno kontrastuje z ciasnymi i niepokojąco klaustrofobicznymi wnętrzami statków.
Perfekcyjna harmonia obrazu, dźwięku i muzyki sprawia, że kulminacyjna sekwencja lotu i lądowania na Księżycu, pomimo tego, że znamy przecież finał tych wydarzeń, wywołuje w nas autentyczne napięcie i ciarki na plecach. Jest to piękne ukoronowanie tego ciekawego filmu, które na długo zapada w pamięć. Gdy na koniec naszej filmowej podróży, odbytej ramię w ramię z głównym bohaterem, obserwujemy usianą kraterami, ale zarazem niezwykle spokojną powierzchnię jedynego satelity Ziemi, widok stojącego na niej Armstronga mocno ściska za serce. Dociera do nas wtedy, że nastąpił przełom nie tylko dla ludzkości, ale może przede wszystkim dla niego samego.