Melancholia DVD

O Larsie von Trier mówi się ostatnio dużo. Śmiem przypuszczać, że druga część Nimfomanki była jedną z najbardziej wyczekiwanych premier tej zimy. Ale nie o Nimfomance chciałam dziś pisać. Dzisiaj pochylę się nad Melancholią ? nieco starszym dzieckiem tego reżysera. Dzieckiem kapryśnym i krnąbrnym, z którym trzykrotnie próbowałam się zaprzyjaźnić. I trzykrotnie poniosłam klęskę. Otóż, problem z Melancholią jest taki, że ona zupełnie nie spełnia naszych oczekiwań. Kiedy sięgamy po konkretny gatunek, zazwyczaj spodziewamy się wywołania w nas samych określonych stanów emocjonalnych. Przy romansie wpadamy w nastrój mickiewiczowski, komedia poprawia nam humor, horror przeraża, a dobry dramat zapewnia katharsis. Co daje Melancholia? Niepokój i chęć natychmiastowej ucieczki. Z drugiej strony, przejmująca gra aktorska i interesująca koncepcja reżysera niemalże uniemożliwiają nam oderwanie się od obrazu. I tak szarpiemy się przez ponad dwie godziny. Ale gdy już się skończy, czujemy irracjonalny niedosyt. Melancholia można by porównać do wtargnięcia w umysł chorego psychicznie artysty. Bo ten film jest sztuką, to pewne. Tyle że jest to przykład poezji dekadenckiej. Sami musicie zdecydować, czy ten wymagający nurt wam odpowiada. Na pewno nie jest to film na miłe, niedzielne popołudnie.