Kolejny nudny jak flaki z olejem serial dla rozchichotanych nastolatek z "ciekawymi" wątkami miłosnymi... ach i do tego musical, coś strasznego. Tak właśnie sobie myślałam o tym serialu zanim zdecydowałam się go oglądnąć. Co mnie do tego skłoniło? Powiedziałabym raczej, że nie coś mnie zachęciło do jego oglądania a ktoś... Mianowicie Darren Criss. Już wcześniej miałam okazje go widzieć właśnie w musicalu, bardzo mi się tak spodobał jego głos, śpiew, sposób w jaki przekazuje swojemu widzowi emocje towarzyszące mu podczas wykonywania poszczególnych utworów no i oczywiście sam on. Na początku obiecałam sobie że będę oglądać serial do momentu aż pojawi się Darren i dalej jak mi się to nie spodoba to zakończę seans. Bzdura prawda? Zanim na ekranie pojawił się Darren, ja zdążyłam polubić niektórych bohaterów, wcielić się w ich role i być tam razem z nimi. Podziwiałam opiekuna klubu Glee a zarazem nauczyciela hiszpańskiego pana Willa Schuestera, który niesamowicie i w pełni oddał się oraz poświęcił członkom tego klubu, on nie był tylko ich opiekunem, on był ich przyjacielem i powiernikiem. Uczniowie mogli na niego liczyć w każdej chwili, niezależnie od pory dnia czy samopoczucia, zawsze znalazł dla nich czas. On pomagał im a oni jemu w chwilach zwątpienia lub chwilowego załamania. Zabawne jest to, że na początku nikt nie chciał być w tym klubie, nikt się nie lubił a z czasem stali się najlepszymi przyjaciółmi, a nawet rodziną. Oglądając "Glee" można na prawdę się dowiedzieć mnóstwa rzeczy, między innymi to czym jest prawdziwa przyjaźń, żeby nie oceniać innych po ich wyglądzie i chyba najważniejsze, to żeby pamiętać, że marzenia się spełniają. Jeśli ktoś zdecyduje się na oglądnięcie tego serialu to może być pewny, że na jednym sezonie się nie skończy, to bardzo wciąga, a ja gorąco wam go polecam.
