W roku 2011 przemysł filmowy kolejny raz zaprezentował widzom postać Conana z Cimmerii, sławnego barbarzyńcy z kart opowiadań Roberta E. Howarda, tym razem dzięki wyreżyserowanej przez Marcusa Nispela produkcji pod tytułem "Conan Barbarzyńca". Pisząc o tym filmie nie sposób nie odnieść się również do obrazu Johna Miliusa z 1982r., pod takim samym tytułem, a także do tekstów samego Howarda. Ograniczona formalnie poetyka howardowskiej heroic fantasy, eksploatowana już na ekranie w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, w naturalny sposób zamknęła Nispelowi i spółce drogę do stworzenia dzieła oryginalnego. Zapewne świadomi tych stylistycznych obwarowań twórcy filmu postanowili sięgnąć do tego co okazało się już sprawdzone i filmową opowieść oparli na schemacie fabularnym obrazu Miliusa. Pogrom wioski młodego Cimmeryjczyka, morderstwo dokonane na jego ojcu, poszukiwanie zemsty przez Conana i piękna kobieta, którą ratuje z rąk szaleńca udaremniając jego plany - oto motywy łączące te dwa filmy. Obraz Nispela nie wytrzymuje jednak konkurencji ani z filmem Miliusa, dobrze oddającym klimat opowiadań o Conanie, ani tym bardziej z tekstami Howarda, z których realizatorzy wydobyli i wyeksponowali na ekranie, czasem przekraczając granicę dobrego smaku, głównie brutalizm. Próba odtworzenia unikalnej atmosfery howardowskich tekstów wynikającej z połączenia mrocznego mistycyzmu, monumentalizmu i epickości świata przedstawionego oraz jego bogactwa kolorystycznego nie zakończyła się sukcesem - nastrój ten w niewielkim stopniu zaistniał w filmie, stłumiony dynamiką akcji. Film jest bowiem przykładem na to, że można przesadzić z tempem wydarzeń, które w tym przypadku niemal wymusza na widzu bolesne skupienie uwagi na ekranie. Walka następuje po walce i w efekcie trudno je określić jako widowiskowe, ponieważ sposób montażu szybko zmieniających się w tych scenach ujęć kamery odbiera obrazowi przejrzystość, a nawet powoduje wrażenie chaosu na ekranie. Wyjątek stanowi scena potyczki tytułowego bohatera z piaskowymi golemami - brawo dla twórców za pomysłowość i dopracowane efekty wizualne. Niewiele znajdziemy w filmie Nispela dobrego aktorstwa. O ile na początku, Leo Howard grający młodego Conana i wcielający się w rolę jego ojca Ron Perlman zbudowali przekonywującą relację o różnych odcieniach emocjonalnych, to już w drugiej części filmu, ani znany ze "Słonecznego patrolu" i "Gry o tron" odtwórca roli dorosłego Conana ? Jason Momoa, ani urodziwa Rachel Nichols, ani Stephen Lang nie zaproponowali nic co byłoby choć namiastką dobrej gry aktorskiej, a niedostatki w tej materii uwypuklają niekiedy idiotyczne wręcz dialogi i kwestie wypowiadane przez bohaterów. Ścieżka dźwiękowa autorstwa Tylera Batesa nie poprawia wizerunku filmu, stanowi nijakie, pozbawione charakteru tło. Film rozczarowuje. Jeżeli dojdzie do skutku filmowa kontynuacja nowych przygód Conana, jej twórcy mają z czego wyciągać wnioski, aby nie zawieść miłośników kina fantasy i prozy Howarda.
