Ebook Żydów łamiących prawo należy karać śmiercią mobi,epub

osób (później, po licznych wsiedleniach - nawet do 460 tys. osób). W sumie na terenie okupowanej Polski Niemcy założyli około 400 mniejszych i większych gett, przesiedlano do nich Żydów z mniejszych miejscowości i wsi (także Żydów z Niemiec, Czech, Austrii). Getta różniły się stopniem odizolowania od dzielnic polskich: otaczano je wysokim murem, oddzielano parkanem, płotem, zasiekami z drutu kolczastego lub jedynie określano granice obszaru, której Żydom nie wolno było przekraczać. W gettach panowały tragiczne warunki: ciasnota, tłok na ulicach, niemożność zachowania higieny i brak środków czystości (w warszawskim getcie kawałek mydła przydzielano na kartki co kilka miesięcy), co sprzyjało szerzeniu się chorób i epidemii. Żydom zamkniętym za murami najbardziej jednak dokuczał głód. W Warszawie na miesięczne kartki aprowizacyjne można było kupić 2,5 kg chleba (w czterech ratach), około 20 dkg cukru, czasem brukiew, ziemniaki, kiszoną kapustę i marmoladę. Stłoczona w gettach ludność, pozbawiona dotychczasowych źródeł utrzymania, podstawowych środków do życia, szukała wszelkich możliwych sposobów przetrwania. Istniejące mimo ograniczeń kontakty ze światem poza gettem sprzyjały powstaniu szczególnego rodzaju wymiany handlowej z tzw. stroną aryjską - szmuglu. W jedną stronę przerzucano sprzedawane przez Żydów dobra i wytwory ich pracy, w drugą natomiast - najbardziej pożądany towar - żywność. Skala szmuglu, aczkolwiek ogromna (jak się ocenia, w warszawskim getcie zapewniał on 80-90 proc. aprowizacji), nie mogła uratować mieszkańców dużych gett od śmierci głodowej. Najbiedniejsi, którzy nic nie posiadali lub wyprzedali się już ze wszystkiego, nie mieli żadnych możliwości kupowania jedzenia na gettowym czarnym rynku. Byli skazani na pomoc społeczną, żebranie na ulicach, powolne konanie z głodu. Usiłując zapobiegać masowej śmierci głodowej, żydowska administracja i organizacje społeczne w wielu gettach uruchamiały tzw. kuchnie ludowe, które z centralnych przydziałów gotowały zupy dla najuboższych, wydawane za darmo lub za minimalną opłatą. W Warszawie dożywiano dzieci w szkołach i świetlicach; jesienią 1941 r. wydawano tu 120 tys. zup dziennie. Mimo tych wysiłków w getcie warszawskim, przez zaledwie dwa i pół roku jego istnienia, w wyniku głodu i chorób zmarło ponad 100 tys. osób, co stanowiło 27 proc. wszystkich jego mieszkańców. Źródła do badań nad przestępczością Źródeł do badania przestępczości żydowskiej w Warszawie w okresie okupacji jest nieoczekiwanie wiele. Informacje na ten temat znajdujemy w dokumentach żydowskich, polskich i niemieckich. Omówimy je pokrótce. Podziemne archiwum getta - archiwum Emanuela Ringelbluma, ,,Oneg Szabat" Już jesienią 1939 r. warszawski historyk dr Emanuel Ringelblum rozpoczął wraz z grupą współpracowników gromadzenie wszelkich dokumentów na temat położenia Żydów w okupowanej Polsce - zarówno oficjalnych, jak i osobistych. W ten sposób powstało podziemne archiwum getta warszawskiego, które przeszło do historii pod nazwą ,,Archiwum Ringelbluma" (ARG) lub ,,Oneg Szabat" (,,Radość Soboty" - kryptonim używany przez ludzi skupionych wokół Ringelbluma, gdyż właśnie w soboty mieli oni swoje zebrania). Archiwum zgromadziło imponujące zbiory (nie tylko z getta warszawskiego), dokumentuj ące wszystkie dziedziny życia żydowskiego w tych wyjątkowych warunkach: prywatne zapiski, notatki, kroniki i dzienniki pisane w getcie, utwory literackie, teksty piosenek śpiewanych przez żebraków na ulicach, listy, ulotki, prasę podziemną, relacje przesiedleńców i uciekinierów z obozów, obwieszczenia Rady Żydowskiej, rozporządzenia okupanta, protokoły posiedzeń różnych organizacji, legitymacje, druki reklamowe, recepty, papiery firmowe, bilety tramwajowe, opaski z gwiazdą Dawida, zaproszenia na imprezy kulturalne, papierki od cukierków i etykiety innych produktów wytwarzanych w getcie. Z inicjatywy archiwum powstały też liczne reportaże, ankiety, wywiady środowiskowe, a także profesjonalne opracowania analityczne dotyczące zagadnień społecznych, gospodarczych czy demograficznych. Pierwszą część zbiorów archiwum, zabezpieczonych przed wilgocią i umieszczonych w dziesięciu blaszanych pojemnikach, zakopano w getcie w czasie akcji wysiedleńczej latem 1942 r.; drugą - zapakowaną do dwóch dużych blaszanych baniek na mleko - zamurowano w tej samej kryjówce w styczniu następnego roku. Odnaleziono je po wojnie w ruinach getta. Trzeciej części - ukrytej w czasie powstania w getcie - dotychczas nie odnaleziono. Te bezcenne materiały przechowywane są w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie i stanowiąjedno ze źródeł do badania zagadnienia, którym się zajmujemy w naszym opracowaniu. Inne źródła żydowskie Dla kontroli nastrojów i sytuacji w gettach Niemcy mieli swoich dono