Zostaw troski - żyj w harmonii

swo­je oczy i uszy - ,,wy­cią­gnąć rękę ku szczę­ściu, aby usia­dło na niej jak ptak" (Hil­de Do­min). Nig­dy nie jest za póź­no W cza­sie roz­mów do­wia­du­ję się bar­dzo czę­sto, jak wie­lu lu­dzi cier­pi z tego po­wo­du, że nig­dy tak na­praw­dę nie żyli peł­nią ży­cia. Mają wra­że­nie, że do tej pory cią­gle tyl­ko speł­nia­li wy­ma­ga­nia in­nych i nig­dy nie żyli tym, co tak na­praw­dę tkwi w ich wnę­trzu. Prze­cho­dzi­li obok ży­cia. A te­raz mają wra­że­nie, że jest już za póź­no, aby zna­leźć dro­gę po­wro­tu do ży­cia. Jed­nak nie jest za póź­no. Nie cho­dzi o to, aby opła­ki­wać prze­szłość. Te­raz, w obec­nej chwi­li, mogę być zdol­ny do tego, aby żyć peł­nią. Nie mu­szę wszyst­kie­go za­cząć ro­bić in­a­czej. Wy­star­czy mieć kon­takt z sobą sa­mym i po pro­stu żyć. Je­śli dany dzień prze­ży­ję świa­do­mie, wte­dy wie­czo­rem będę mógł po­wtó­rzyć za rzym­skim fi­lo­zo­fem Se­ne­ką: ,,Je­śli ktoś każ­de­go wie­czo­ru może po­wie­dzieć <<ży­łem>>, dla tego każ­dy po­ra­nek bę­dzie zy­skiem". Je­śli będę żył dzi­siaj praw­dzi­wie, to rów­nież ju­trzej­szy dzień bę­dzie uda­ny. Za­cho­wać rów­no­wa­gę Sami z sie­bie nie znaj­dzie­my dro­gi pro­wa­dzą­cej do har­mo­nii. Praw­dzi­wą sztu­ką jest żyć tak, aby ży­cie było spój­ne i har­mo­nij­ne. The­odor Fon­ta­ne (1819-1898), pi­sarz nie­miec­ki, opi­su­je tę sztu­kę jako zdol­ność wy­two­rze­nia w so­bie we­wnętrz­nej rów­no­wa­gi: ,,Sztu­ka ży­cia to ży­cie lek­kie lecz bez lek­ko­myśl­no­ści, po­god­ne lecz bez swa­wo­li, od­waż­ne lecz bez zu­chwa­ło­ści". Za­wsze, je­śli ja­kąś po­sta­wę uwa­ża­my za ab­so­lut­ną, nie bę­dzie ona dla nas opar­ciem, na­wet je­śli bę­dzie do­bra sama w so­bie, ale wy­trą­ci nas z rów­no­wa­gi. Lek­kość eg­zy­sten­cji, ale bez lek­ko­myśl­no­ści, ma w so­bie coś pod­no­szą­ce­go wzwyż. Sztu­ką jest być po­god­nym, ale nie swa­wol­nym i roz­hu­ka­nym, mieć od­wa­gę, lecz nie stać się zu­chwa­łym i aro­ganc­kim. Tej lot­nej rów­no­wa­gi nie mo­że­my za­księ­go­wać jako sta­łej wła­sno­ści. Po­trze­ba ra­czej de­li­kat­ne­go wy­czu­cia, aby za każ­dym ra­zem znaj­do­wać od­po­wied­nią dla nas rów­no­wa­gę. Po­trze­ba uwa­gi i sku­pie­nia, aby przy tym po­zo­stać. Bądź cier­pli­wy Świę­ty Fran­ci­szek Sa­le­zy (1567-1622), od 1602 r. bi­skup An­ne­cy (Sa­bau­dia), rów­nież w cza­sie spra­wo­wa­nia tego urzę­du po­zo­stał zwy­kłym dusz­pa­ste­rzem. Po­przez li­sty to­wa­rzy­szył lu­dziom w ich spra­wach we­wnętrz­nych. Jego rady świad­czą o wiel­kiej zna­jo­mo­ści czło­wie­ka, a jed­no­cze­śnie o peł­nym mi­ło­sier­dzia uspo­so­bie­niu. Pi­sał tak: ,,Nie po­zwól, aby two­je pra­gnie­nia, choć­by były naj­mniej­sze, nie­po­ko­iły two­je ser­ce". Mamy pra­wo oczy­wi­ście po­sia­dać pra­gnie­nia i wy­ra­żać je. Lecz nie mogą one stać się tak po­tęż­ne, aby za­wład­nę­ły na­szym ser­cem i wnio­sły w nie nie­po­kój. Aby od­po­wied­nio trak­to­wać wła­sne pra­gnie­nia bar­dzo waż­na jest cier­pli­wość do sie­bie sa­me­go, po­nie­waż sta­ją się one czę­sto tak moc­ne, że aż za­czy­na­ją nas nie­po­ko­ić. Fran­ci­szek Sa­le­zy w na­stę­pu­ją­cy spo­sób na­ma­wia do cier­pli­wo­ści wła­sne ser­ce: ,,Mu­si­my mieć cier­pli­wość do wszyst­kich, a naj­bar­dziej do nas sa­mych". Po­lu­bić na­wet pro­ble­my W jed­nym pięk­nym wier­szu Ra­iner Ma­ria Ril­ke (1875-1926), po­eta au­striac­ki i pro­za­ik, opi­su­je isto­tę na­szej cier­pli­wo­ści: ,,Trze­ba mieć cier­pli­wość wo­bec nie­roz­wią­za­nych spraw w ser­cu i pró­bo­wać po­lu­bić na­wet pro­ble­my, bę­dą­ce jak za­mknię­te izby i jak księ­gi na­pi­sa­ne w ob­cym ję­zy­ku". Czło­wiek jest czę­sto sam dla sie­bie za­gad­ką. Mogę pe­łen nie­cier­pli­wo­ści wście­kać się na sie­bie, po­nie­waż sie­bie nie ro­zu­miem. Mogę rów­nież przy­jąć z cier­pli­wo­ścią wszyst­ko to, co jest nie­roz­wią­za­ne i nie­zro­zu­mia­łe i po­ko­chać w so­bie te nie­roz­wią­za­ne pro­ble­my. Książ­ki na­pi­sa­ne w ob­cym ję­zy­ku, któ­re­go nie ro­zu­miem, trak­tu­ję ze szcze­gól­ną tro­skli­wo­ścią. To, co obce ma ja­kąś siłę przy­cią­ga­nia. Je­śli ostroż­nie i tro­skli­wie będę ob­cho­dził się z tym, co we mnie obce, wte­dy rów­nież po­go­dzę się z tym, co w moim ży­ciu i mo­jej eg­zy­sten­cji za­gad­ko­we.