Ebook Zły król mobi,epub

ci dary. - Wymagam tylko wierności - odpowiada niedbale Cardan. - Niczego więcej. Przynajmniej na razie. - Ależ tak, jakże inaczej. Przysięgałam Koronie - odpowiada i sięga do jednej z kieszeni. Wydobywa z niej materiał czarniejszy od nocnego nieba, tak czarny, że jakby spija światło lśniące w komnacie. Tkanina spływa po jej ramieniu. - Przybywam jednak z daleka, by ci ofiarować rzecz nietuzinkową. Elfowie nie lubią zobowiązań i długów, dlatego wyświadczonej przysługi nie zbywają zwykłymi podziękowaniami. Poczęstuj takiego herbatnikiem, a on zapełni któryś z pokoi twojego domu ziarnem, byle przewyższyć twój poczęstunek, byle dług pozostawał po twojej stronie. Owszem, poddani nieustannie przynoszą Najwyższemu Królowi złoto, zobowiązują się do usług, składają u stóp tronu miecze noszące wyszukane Tylko żadna z tych rzeczy nie jest darem, nikt nie używa tego słowa. Te bogactwa to hołd, czyli coś całkiem innego. Nie wiem, co ta jędza knuje. Mruczy pod nosem jak stara kocica: - Moja córka i ja utkałyśmy materiał z pajęczego jedwabiu i mrocznych snów. Strój z niego ochroni cię przed stalowym ostrzem, a miękki jest przy tym jak cień, gdy muska skórę. Cardan marszczy czoło, ale nie może oderwać wzroku od zaiste przepięknego materiału. - Przyznaję, że nie widziałem równie wspaniałej tkaniny. - A więc przyjmujesz to, z czym przebywam? - pyta z błyskiem w oku wiedźma. - Jestem starsza niż twój ojciec i twoja matka. Starsza niż kamienie tego pałacu. Tak stara jak gnaty ziemi. Choć tyś jest Najwyższym Królem, Mateczka Szpik trzyma ciebie za słowo. Cardan mruży oczy. Widzę, że jędza go drażni. Tym razem wiem, w czym tkwi podstęp. Nim on się odezwie, zabieram głos: - Powiedziałaś, że przynosisz dary, a widzę tu tylko tę przecudną tkaninę. Bez wątpienia Korona z zachwytem ją przyjmie, o ile dana jest z serca. Jej spojrzenie spoczywa na mnie, twarde i zimne jak czarna noc. - A kimże ty jesteś, która przemawiasz za Najwyższego Króla? - Jestem seneszalem Najwyższego Króla, Mateczko Szpik. - I ty pozwolisz, żeby ta śmiertelna dziewka za ciebie odpowiadała? - Jędza zwraca się do Cardana. On zaś spogląda na mnie z taką wzgardą, że aż czuję, jak płoną mi policzki. Spogląda przez dłuższą chwilę. Wydyma usta, krzywi się. - Niech jej tam będzie - odpowiada wreszcie. - To ją bawi, że może trzymać mnie z dala od kłopotów. Zwraca swe łaskawe spojrzenie na Mateczkę Szpik. - Sprytu jej nie brak - rzuca czarownica, jakby wypluwała słowa klątwy. - Doskonale, tkanina należy do ciebie, Najjaśniejszy Panie. Daję ją z serca, ją tylko i nic więcej. Cardan pochyla się, jakby prowadzili sobie wesołą rozmowę. - Och, powiedz wszystko. Lubię sztuczki i podstępy. Nawet te, których ofiarą omal nie padłem. Mateczka Szpik przestępuje z jednej szponiastej nogi na drugą; dopiero teraz okazuje coś na kształt zdenerwowania. Nawet dla czarownicy o tak starych kościach, jak twierdzi, gniew Najwyższego Króla jest niebezpieczny. - Niech będzie. Gdybyś przyjął to, z czym przychodzę, przyjąłbyś na siebie géis, mógłbyś pojąć za żonę tylko tkaczkę tego materiału. Mnie albo moją córkę. Zimny dreszcz przechodzi mi po plecach na myśl, co wtedy mogłoby się stać. Czy Najwyższy Król elfów może zostać zmuszony do takiego mariażu? Z pewnością dałoby się to jakoś obejść. Przypominam sobie, że poprzedni Najwyższy Król w ogóle nigdy nie zawarł formalnego związku małżeńskiego. Władcy elfowych królestw zazwyczaj się nie żenią, gdyż piastują władzę aż do śmierci lub abdykacji. Za to pośród elfowego pospólstwa, a także wysokich rodów małżeństwa zdarzają się całkiem często, lecz wszystko ułożono tak, aby można się z nich było wykaraskać. W przeciwieństwie do obowiązującego pośród śmiertelników ,,dopóki śmierć nas nie rozłączy", przysięgają sobie wspólne życie ,,dopóki oboje nie postanowimy się rozstać" albo ,,dopóki jedno nie uderzy drugiego", albo jeszcze sprytniej ,,na całe życie", przy czym nie jest powiedziane, o czyje życie chodzi. Natomiast oficjalne związki małżeńskie królów są nierozerwalne. Gdyby Cardan się ożenił, musiałabym go zrzucić z tronu, aby posadzić na nim Dęba. Jego wybranki też musiałabym się pozbyć. Cardan unosi brwi, ale na jego twarzy nadal maluje się wyraz błogiej beztroski. - Zaszczycasz mnie, pani. Nie miałem pojęcia, że jesteś zainteresowana. Jędza nawet nie mruga okiem, gdy przekazuje swój podarunek któremuś ze strażników przybocznych Cardana. - Obyś dorósł do rozumu swoich doradców. - Któż by sobie tego nie życzył - odparowuje Cardan. - A powiedz, czy twoja córka towarzyszy ci w podróży? - Tak, jest tutaj - odpowiada czarownica. Z tłumu wyłania się dziewczyna i składa niski pokłon przed Cardanem. Jest młoda, n