Ebook Złodziej pocałunków mobi,epub

mnie przy sobie dłu­żej zatrzy­mać. - A ty nie wtrą­caj nosa w nie swoje sprawy - odparł z kamienną twa­rzą męż­czy­zna. - Czy na pewno jest pan na mojej liście? - Rzu­ci­łam mu uprzejmy, choć chłodny uśmiech. Wciąż nie potra­fi­łam pozbie­rać się po roz­mo­wie z Ange­lem. Mimo to męż­czy­zna nie­zwłocz­nie przy­ci­snął mnie do twar­dego ciała i zabor­czo przy­ło­żył dłoń do moich lędźwi, tuż nad tył­kiem. - Cze­kam na odpo­wiedź - syk­nę­łam. - Ja zapła­ci­łem za ten taniec naj­wię­cej - odpo­wie­dział oschle. - Oferty są ano­ni­mowe. Nikt nie wie, kto ile płaci - odpar­łam, sta­ra­jąc się nie krzy­czeć. - I wiem już, że ta suma nie była ade­kwatna do przy­jem­no­ści. Nie­wia­ry­godne. Zaczę­li­śmy walc z boku sali; kobiety łypały na nas zazdro­śnie. Te bez­wstydne spoj­rze­nia świad­czyły o tym, że blon­dynka, która mu towa­rzy­szy, nie jest jego żoną. A ja mogłam się wpie­niać, jed­nak nie potra­fi­łam zaprze­czyć temu, że wszyst­kie go pożą­dały. Tań­czy­łam z nim sztywno, cała spięta, ale on chyba nawet nie zwró­cił na to uwagi. A może po pro­stu miał to gdzieś? W prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści face­tów potra­fił tań­czyć walca, ale robił to bar­dzo mecha­nicz­nie. Bra­ko­wało mu cie­pła i swo­body Angela. - Neme­zis - zauwa­żył. Zasko­czyło mnie to. Poczu­łam się naga pod jego dra­pież­nym spoj­rze­niem. - Zsyła na ludzi nie­po­wo­dze­nie i wymie­rza im spra­wie­dli­wość. Nie pasuje do ule­głej dziew­czyny, która zaba­wiała przy stole Bishopa i jego paskudną żonę. Zadła­wi­łam się wła­sną śliną. Czy on wła­śnie nazwał żonę guber­na­tora paskudną? A mnie ule­głą? Odwró­ci­łam wzrok i sta­ra­łam się nie zwra­cać uwagi na upa­ja­jący zapach jego wody koloń­skiej oraz dotyk mar­mu­ro­wego ciała. - Neme­zis to moja duchowa patronka. To ona zwa­biła Nar­cyza do zwier­cia­dła wody, w któ­rym ujrzał swoje odbi­cie i umarł z zachwytu nad sobą. Próż­ność to okropna cho­roba. - Uśmiech­nę­łam się do niego kusi­ciel­sko. - Nie­któ­rzy z nas mogliby na nią umrzeć. - Obna­żył równe, białe zęby. - Aro­gan­cja to zaraza. Współ­czu­cie jest lekar­stwem. Więk­szość bogów nie prze­pa­dała za Neme­zis, bo miała zasady. - A ty masz? - Uniósł ciemną brew. - Czy ja - Zamru­ga­łam, mój zalotny uśmiech zaczął zni­kać. Na osob­no­ści facet był jesz­cze bar­dziej bez­czelny. - Czy masz zasady? - pod­su­nął. Pytał mnie o to tak wyzy­wa­jąco i uwo­dzi­ciel­sko, że poczu­łam się, jakby tchnął w moją duszę ogień. Zapra­gnę­łam odsu­nąć się od jego dotyku i wsko­czyć do basenu peł­nego lodu. - Oczy­wi­ście, że tak - odpo­wie­dzia­łam, pro­stu­jąc się. - Gdzie pań­skie maniery? Wilki pana wycho­wały? - Chcę usły­szeć jakiś przy­kład - odpo­wie­dział wymi­ja­jąco. Spró­bo­wa­łam się od niego odsu­nąć, ale szarp­nął mnie i przy­cią­gnął do sie­bie. Pięk­nie roz­świe­tlona sala balowa roz­pły­nęła się w tle. Zaczę­łam zauwa­żać, że męż­czy­zna za maską jest nie­na­tu­ral­nie piękny, jed­nak jego paskudne zacho­wa­nie to przy­ćmie­wało. Jestem wojow­niczką i damą... Jestem zdrową na umy­śle osobą, która potrafi sobie pora­dzić z tym okrop­nym czło­wie­kiem. - Naprawdę lubię Angela Ban­di­niego - ode­zwa­łam się cicho, patrząc w jego oczy, a potem w stronę stołu, przy któ­rej sie­działa rodzina Angela. Mój ojciec znaj­do­wał się parę miejsc dalej. Patrzył na nas chłodno, oto­czony przez mafio­sów, któ­rzy gawę­dzili w tle. - I widzi pan, w mojej rodzi­nie mamy tra­dy­cję, która cią­gnie się od poko­leń. Przed wese­lem panna młoda z rodziny Ros­sich musi otwo­rzyć drew­nianą szka­tułkę, ręczne wyrzeź­bioną przez wiedźmę zamiesz­ku­jącą wło­ską wieś moich przod­ków, i prze­czy­tać trzy liściki napi­sane przez dziew­czynę z rodziny, która jako ostat­nia wyszła za mąż przed nią. Ma to przy­nieść szczę­ście i powo­dze­nie. To coś w rodzaju prze­po­wiedni i tali­zmanu. Dzi­siaj wykra­dłam tę skrzy­nię i otwo­rzy­łam jeden z liści­ków, żeby ubiec los. Na kar­teczce napi­sano, że dzi­siaj poca­łuję miłość swo­jego życia Cóż... - Przy­gry­złam dolną wargę, zer­k­nąw­szy spod rzęs na puste miej­sce Angela. Męż­czy­zna patrzył na mnie spo­koj­nie, jak­bym była fil­mem w obcym języku, któ­rego nie rozu­miał. - Dzi­siaj go poca­łuję. - I to pani zasady? - Chcę przez to powie­dzieć, że jestem ambitna. Gdy cze­goś pra­gnę, dążę do tego. Zauwa­ży­łam, że jego twarz pod maską ścią­gnęła się w drwią­cym gry­ma