Ebook Zdarza się mobi,epub

po­sta­no­wi­łem, że naj­wyż­szy czas wró­cić do Pia­sta. Po­in­for­mo­wa­łem o po­my­śle li­ce­al­nych przy­ja­ciół i za­le­d­wie parę dni póź­niej ode­bra­łem z se­kre­ta­ria­tu szko­ły osiem wej­śció­wek na uro­czy­stą ko­la­cję. Po­czą­tek przy­ję­cia prze­wi­dzia­no na go­dzi­nę ósmą wie­czo­rem, a re­gu­la­mi­no­wy ko­niec miał na­stą­pić o czwar­tej rano na­za­jutrz, to jest w nie­dzie­lę. Ra­zem z mo­imi przy­ja­ciół­mi ba­wi­li­śmy się wspa­nia­le. Tań­ce, śpie­wy i mię­dzy­po­ko­le­nio­we dys­ku­sje bez sen­su. Oko­ło pierw­szej w nocy za­bra­kło wód­ki, ko­niecz­na więc oka­za­ła się wy­ciecz­ka do po­bli­skie­go skle­pu. Zgło­si­łem się na ochot­ni­ka i po­bie­głem po trzy bu­tel­ki. Dzie­sięć mi­nut póź­niej uśmiech­nię­ty wkro­czy­łem do Pia­sta i w por­tier­ni na­tkną­łem się na ciot­kę Iren­kę, le­gen­dar­ną i ko­cha­ną przez uczniów woź­ną. Jej za­da­nie po­le­ga­ło na pil­no­wa­niu po­ko­ju na­uczy­ciel­skie­go przed ucznia­mi. Cza­sem peł­ni­ła też dy­żur w szat­ni. Jako uczeń pierw­szej kla­sy li­ceum by­łem tro­chę zdzi­wio­ny, kie­dy w dru­gim ty­go­dniu na­uki zaj­rza­łem do po­ko­ju na­uczy­ciel­skie­go w po­szu­ki­wa­niu na­uczy­cie­la od hi­sto­rii i nie za­uwa­ży­łem ciot­ki Iren­ki. A ucznio­wi nie wol­no wcho­dzić do po­ko­ju pro­fe­so­rów. Pro­ce­du­ra była taka, że na­le­ża­ło po­pro­sić ciot­kę Iren­kę, żeby prze­ka­za­ła ewen­tu­al­ne py­ta­nie bądź proś­bę wska­za­ne­mu pro­fe­so­ro­wi. A bel­fer, je­śli chciał i mógł, wy­cho­dził do ucznia albo nie. Ale jak już wspo­mnia­łem, jako uczeń pierw­szej kla­sy nie zna­łem jesz­cze wszyst­kich pia­stow­skich pro­ce­dur. Le­d­wo zdą­ży­łem otwo­rzyć drzwi do ja­ski­ni na­uczy­cie­li, na mo­jej gło­wie wy­lą­do­wa­ła mo­kra szma­ta, naj­praw­do­po­dob­niej do pod­ło­gi. Za­raz po­tem po­czu­łem na ple­cach kij od szczot­ki. To­wa­rzy­szył temu krzyk Iren­ki: - Cze­go tu chce!? Nie wie, że nie moż­na tu wcho­dzić!? Jaz­da stąd, ale już! - Iren­ka po­na­wia­ła przy tym ata­ki ście­rą i ki­jem. Ucie­kłem, za­sła­nia­jąc gło­wę przed ko­lej­ny­mi cio­sa­mi. Póź­niej przez ja­kiś czas ba­łem się na­wet zbli­żać do po­ko­ju na­uczy­ciel­skie­go i w ogó­le scho­dzi­łem Iren­ce z dro­gi. Ciot­ka mia­ła do­sko­na­łą pa­mięć. Mimo to już w dru­giej kla­sie mię­dzy mną a woź­ną na­wią­za­ła się trwa­ła nić po­ro­zu­mie­nia. Do­bre kon­tak­ty z Iren­ką były na wagę zło­ta, zwłasz­cza dla ta­kich uczniów jak ja. Kie­dy chcia­łem iść na wa­ga­ry, a chcia­łem na­praw­dę czę­sto, Iren­ka w at­mos­fe­rze kon­spi­ra­cji otwie­ra­ła szat­nię i wy­pusz­cza­ła mnie z bu­dyn­ku. Była nie­oce­nio­na je­śli cho­dzi o wspie­ra­nie mło­dych lu­dzi, któ­rym nie od­po­wia­dał szkol­ny sys­tem. Z cza­sem Iren­ka sta­ła się dla na­szej kla­sy do­brą du­szą i oso­bą, któ­rej moż­na po­wie­dzieć wszyst­ko, wy­ża­lić się, po­skar­żyć. Z per­spek­ty­wy kil­ku lat twier­dzę, że była jed­nym z lep­szych wy­cho­waw­ców w ca­łym Pia­ście. Ro­bi­ła co naj­mniej tyle do­bre­go, ile nie­je­den dy­plo­mo­wa­ny pe­da­gog, i wie­dzia­ła wię­cej o nie­któ­rych uczniach niż ich ro­dzi­ce i wy­cho­waw­cy ra­zem wzię­ci. Mia­ła pięć­dzie­siąt parę lat, była pro­stą, ser­decz­ną i pro­sto­li­nij­ną ko­bie­tą. - O kur­wa! Mi­ron! - krzyk­nę­ła w swo­im sty­lu na mój wi­dok i być może tak­że na wi­dok trzech wy­sta­ją­cych zza koł­nie­rza fla­szek, któ­re wła­śnie za­ku­pi­łem. - Wi­tam, cio­ciu Iren­ko! - od­par­łem, wpa­da­jąc wspa­nia­łej, nie­za­stą­pio­nej, cu­dow­nej woź­nej w ra­mio­na. Ob­ję­ła mnie sil­ny­mi rę­ko­ma i moc­no uści­ska­ła. Była dużo niż­sza ode mnie i nie­zwy­kle oty­ła. Mia­ła na so­bie ele­ganc­ką jak na nią czer­wo­ną suk­nię, a na twa­rzy ostry ma­ki­jaż. Nie wi­dzia­łem jej ład­nych parę lat, za­uwa­ży­łem, że tro­chę się po­sta­rza­ła. - Świet­nie cio­cia wy­glą­da - skła­ma­łem. - Co sły­chać w na­szej sta­rej bu­dzie? - Sta­ra bida, bur­del jak był, tak jest - opi­sa­ła zwięź­le sy­tu­ację w Pia­ście Iren­ka. - Masz ja­kie­goś pa­pie­ro­sa? - Ja­sne - po­czę­sto­wa­łem Iren­kę ca­me­lem. - Nie idzie się ciot­ka ba­wić na górę? - za­py­ta­łem. - By­łam, ale mam dość tych sta­rych pry­ków, masz ja­kąś flasz­kę? - py­ta­nie ode­bra­łem jako bez