Zakon - Audiobook mp3

el miał się czym zająć. Pod koniec października Chiara zadzwoniła do Francesca Tiepola, właściciela firmy konserwatorskiej cieszącej się w okolicy największą renomą. - Mam to, czego potrzeba. Prześlę zdjęcie mejlem. Trzy tygodnie później Gabriel wrócił do domu po wyjątkowo kłótliwym posiedzeniu marudnego izraelskiego rządu i zastał spakowane walizki całej rodziny Allonów. - Rzucasz mnie? - Nie - odparła Chiara. - Jedziemy na wakacje. Wszyscy. - Ja nie mogę... - To już jest załatwione, kochanie. - Czy Uzi o tym wie? Chiara kiwnęła głową. - Premier też. - Dokąd się wybieramy? I na jak długo? Chiara udzieliła mu odpowiedzi. - A co ja ze sobą pocznę przez dwa tygodnie? Podała mu zdjęcie. - Nie ma mowy, żeby udało mi się to dokończyć. - Zrobisz tyle, ile zdołasz. - Żeby ktoś inny dotykał potem mojego dzieła? - To jeszcze nie koniec świata. - Nigdy nie wiadomo, Chiaro. Nigdy nie wiadomo. * * * Apartament zajmował piano nobile podupadłego starego palazzo w Cannaregio, najbardziej na północ wysuniętej z sześciu tradycyjnych weneckich dzielnic. Składał się z okazałego salonu, wielkiej kuchni pełnej nowoczesnych sprzętów oraz tarasu wychodzącego na rio della Misericordia. W jednej z czterech sypialni Administracja zainstalowała bezpieczną linię z bulwarem Króla Saula, łącznie z przypominającą namiot konstrukcją - w żargonie Biura zwaną chupą - dzięki czemu Gabriel mógł rozmawiać przez telefon bez obawy, że zostanie podsłuchany. Carabinieri po cywilnemu trzymali wartę na dworze, na Fondamenta dei Ormesini. Za ich zgodą Gabriel nosił berettę kaliber 9 mm. Podobnie jak Chiara, która strzelała znacznie lepiej niż on. Kilka kroków bulwarem prowadziło do jedynego w Wenecji stalowego mostu, a po drugiej stronie kanału był szeroki plac o nazwie Campo di Ghetto Nuovo. Znajdowały się tam muzeum, księgarnia oraz biura wspólnoty żydowskiej. Na północnym boku mieścił się dom opieki dla starców, Casa Israelitica di Riposo, a obok stała surowa płaskorzeźba upamiętniająca Żydów weneckich, którzy w grudniu 1943 roku zostali otoczeni, przewiezieni do obozów koncentracyjnych, a następnie zgładzeni w Auschwitz. Pilnowali jej dwaj potężnie uzbrojeni carabinieri siedzący w opancerzonej budce. Z dwustu pięćdziesięciu tysięcy ludzi, którzy nadal mieszkali na tonących wyspach Wenecji, jedynie Żydzi potrzebowali całodobowej ochrony policyjnej. Domy mieszkalne otaczające campo były najwyższe w Wenecji, ponieważ w średniowieczu Kościół zabraniał ich lokatorom osiedlania się w innych budynkach na terenie miasta. Górne piętra kilku z nich zajmowały małe synagogi, teraz już pieczołowicie odrestaurowane, do których kiedyś przychodzili mieszkający niżej Żydzi aszkenazyjscy i sefardyjscy. Dwie nadal funkcjonujące synagogi getta mieściły się tuż obok, na południe od campo . Obie były tajne - z zewnątrz nic nie świadczyło o tym, że są to żydowskie domy kultu. Synagogę Hiszpańską założyli przodkowie Chiary w 1580 roku. Nie była ogrzewana, więc funkcjonowała od Paschy do świąt Rosz Haszana oraz Jom Kipur. W zimie wspólnocie służyła Synagoga Lewantyńska, usytuowana po drugiej stronie małego placyku. Za rogiem Synagogi Lewantyńskiej, w wąskim domku wychodzącym na ustronne corte, mieszkali rabin Jacob Zolli i jego żona Alessia. W poniedziałek wieczorem, kilka godzin po przybyciu do Wenecji, Allonowie byli u nich na kolacji. Gabrielowi udało się sprawdzić telefon tylko cztery razy. - Mam nadzieję, że nie dzieje się nic złego - odezwał się rabin Zolli. - To, co zwykle - mruknął Gabriel. - Kamień spadł mi z serca. - Trochę za wcześnie. Rabin roześmiał się cicho. Z uznaniem rozejrzał się po stole, na chwilę zatrzymując wzrok na dwóch wnukach, żonie i w końcu na córce. Światło świec odbijało się w jego oczach o barwie upstrzonego złotem karmelu. - Chiara nigdy nie była aż tak rozpromieniona. Widać, że uczyniłeś ją bardzo szczęśliwą. - Doprawdy? - Po drodze zdarzały się wyboje - powiedział rabin karcącym tonem. - Ale zapewniam cię, że ona się uważa za najszczęśliwszą osobę pod słońcem. - Ten zaszczyt przysługuje raczej mnie. - Chodzą słuchy, że oszukała cię w sprawie tego waszego wyjazdu. Gabriel zmarszczył czoło. - Tora z pewnością zabrania takich rzeczy. - Nie przypominam sobie. - I dobrze zrobiła - odrzekł Gabriel. - Inaczej pewnie bym się nie zgodził. - Cieszę się, że w końcu udało wam się przywieźć dzieci do Wenecji. Niestety, trafiliście na trudne czasy. - Rabin Zolli zniżył głos. - Saviano i jego przyjaciele ze skrajnej prawicy obudzili w Europie siły zła. Giuseppe Saviano był nowym premierem Włoch. Ten nietolerancyjny ksenofob nie ufał wolnej prasie i nie miał cierpliwości do takich subtelności jak demokracja parlamentarna czy praworządność. P