Zaginiony klucz do Asgardu

�do­wa­li na wy­spie wła­sny gród. Póź­niej ro­dzeń­stwo wy­bra­ło się na dłu­gi spa­cer nad rze­ką Dziw­ną. Wresz­cie, nie­co zmę­cze­ni, usie­dli nad brze­giem rze­ki. Ania wy­cią­gnę­ła swój szki­cow­nik i ołów­kiem kre­śli­ła nie­wiel­ki ry­su­nek. Bar­tek za to pi­sał sms-a do Mary Jane. Na­gle po­de­szła do nich nie­zna­jo­ma dziew­czyn­ka, któ­rej to­wa­rzy­szył dość duży, brą­zo­wy kun­de­lek. Fe­sti­wal Sło­wian i Wi­kin­gów W Wo­li­nie co­rocz­nie od­by­wa się Fe­sti­wal Sło­wian i Wi­kin­gów. Jest to mię­dzy­na­ro­do­wa im­pre­za, na któ­rej spo­ty­ka­ją się mi­ło­śni­cy wcze­sne­go śre­dnio­wie­cza. - Cześć! To wy je­ste­ście tymi dzieć­mi ar­che­olo­gów? - za­py­ta­ła bez zbęd­nych wstę­pów. - Tak, a dla­cze­go py­tasz? - Bar­tek spoj­rzał na nie­zna­jo­mą nie­uf­nie. Mu­sia­ła być mniej wię­cej w wie­ku jego sio­stry Mia­ła tyl­ko o wie­le dłuż­sze i ciem­niej­sze wło­sy, ja­sną cerę i brą­zo­we, by­stre oczy. Była ubra­na w zie­lo­ną bluz­kę i je­an­sy. - Szu­ka­cie tego skar­bu? - za­py­ta­ła pod­eks­cy­to­wa­na. Ania zmarsz­czy­ła brwi. - Ja­kie­go skar­bu? Nie ro­zu­mia­ła, o co dziew­czyn­ce cho­dzi. - No wła­śnie nie wiem - od­par­ła, dra­piąc się po no­sie. - Ale ro­ze­szła się plot­ka, że ar­che­olo­dzy wpa­dli na trop wiel­kie­go skar­bu wi­kin­gów. - Mu­szę cię roz­cza­ro­wać, ale nic o tym nie wie­my - Bar­tek roz­ło­żył ręce. - Jak się wabi twój pies? - zmie­nił te­mat. Kun­de­lek wy­glą­dał na przy­jaź­nie na­sta­wio­ne­go. Za­mer­dał ogo­nem, jak­by był go­tów do za­ba­wy. Wi­kin­go­wie Oj­czy­zną wi­kin­gów była Skan­dy­na­wia. Wy­ru­sza­li na wi­king, czy­li na łu­pież­czą wy­pra­wę. Sło­wo ,,wi­king" w ję­zy­ku nor­dyc­kim ozna­cza ,,pi­rac­two". Dla­te­go wi­kin­go­wie na­zy­wa­ni są też ,,pi­ra­ta­mi pół­no­cy". Swo­imi szyb­ki­mi, lek­ki­mi ło­dzia­mi wy­pusz­cza­li się poza krań­ce świa­ta zna­ne­go wów­czas Eu­ro­pej­czy­kom. Wi­kin­go­wie do­tar­li do Bi­zan­cjum i do Ame­ry­ki na dłu­go przed Krzysz­to­fem Ko­lum­bem. Leif Erics­son do­tarł tam praw­do­po­dob­nie 500 lat wcze­śniej przed ko­lo­ni­za­to­ra­mi z Eu­ro­py. Eks­pan­sja wi­kin­gów sta­ła się moż­li­wa dzię­ki ża­glom. Kie­dy do­dat­ko­wo uży­wa­li wio­seł, ich atak sta­wał się nie­zwy­kle szyb­ki i sku­tecz­ny. Dłu­gie ło­dzie wi­kin­gów mo­gły roz­wi­jać pręd­kość po­wy­żej 10 wę­złów i po­tra­fi­ły po­ja­wiać się znie­nac­ka na od­le­głych wy­brze­żach. Wi­kin­go­wie wpły­wa­li w do­li­ny rzecz­ne, a na­wet cią­gnę­li swo­je lek­kie ło­dzie po lą­dzie, uży­wa­jąc ro­lek z drew­nia­nych kłód. Dzio­by stat­ków mia­ły nie­zwy­kle pięk­ną syl­wet­kę i były wy­gię­te w kształt ła­bę­dziej szyi. Umiesz­cza­no na nich gło­wy smo­ków lub dra­pież­nych pta­ków. - To Brok - od­par­ła. - A ja je­stem He­len­ka Bur­dziń­ska - przed­sta­wi­ła się. - Je­śli chcesz, mo­żesz go po­gła­skać, nie gry­zie - He­len­ka zwró­ci­ła się do Ani, po któ­rej mi­nie do­my­śla­ła się, że dziew­czyn­ka ma wiel­ką ocho­tę na za­ba­wę z psem. Ania od razu zbli­ży­ła się do psia­ka i ostroż­nie po­gła­ska­ła go po grzbie­cie. - Dla­cze­go my­ślisz, że nasi ro­dzi­ce szu­ka­ją tego skar­bu i skąd w ogó­le wzię­ła się taka plot­ka? - spy­ta­ła, cią­gle głasz­cząc Bro­ka. - Ostat­nio moż­na tu spo­tkać dziw­nych lu­dzi, Duń­czy­ków albo Nor­we­gów, któ­rzy krą­żą po wy­spie z róż­nym sprzę­tem - wy­ja­śni­ła He­len­ka. - Może to ja­cyś na­ukow­cy albo wiel­bi­cie­le wi­kin­gów - pod­po­wie­dział Bar­tek. - Ich obec­ność nie musi za­raz ozna­czać, że szu­ka­ją nie wia­do­mo ja­kie­go skar­bu. - Też tak my­śla­łam, do­pó­ki nie zo­ba­czy­łam cze­goś bar­dzo po­dej­rza­ne­go - dziew­czyn­ka oświad­czy­ła z ta­jem­ni­czą miną. - To zna­czy? - Ania za­cie­ka­wio­na spoj­rza­ła na He­len­kę. Scho­wa­ła ołó­wek i szki­cow­nik do tor­by prze­wie­szo­nej przez ra­mię i cze­ka­ła na od­po­wiedź. - To było w maju, ale do dziś się za­sta­na­wiam, co tam­ci lu­dzie wy­ko­pa­li - za­czę­ła He­len­ka. - Wy­ko­pa­li? - Ania do­py­ty­wa­ła. - No tak. Tam­tej nocy bar­dzo ja­sno świe­cił księ­życ w peł­ni i wca­le nie mo­głam spać. O świ­cie wsta­łam, ubra­łam się i wzię­łam Bro­ka. Wy­szli­śmy na dłu­gi spa­cer i przy­bie­gli­śmy na Srebr­ne