Zabawka Boga - Audiobook mp3

�łem list. By­łem co­raz bar­dziej pod­eks­cy­to­wa­ny. Go­rącz­ko­wo szu­ka­łem w ko­per­cie kar­tecz­ki dla bra­ta Mak­sy­ma. Nie było jej nig­dzie. Może gdzieś się pod­kle­iła? Wresz­cie zna­la­złem - mia­ła ko­lor ko­per­ty i wsu­nę­ła się w sam jej róg. Dla­te­go tak trud­no było ją za­uwa­żyć. A może An­drzej wło­żył ją tam ce­lo­wo? Na krzy­wo urwa­nym ka­wał­ku pa­pie­ru były ja­kieś frag­men­ty zdań po grec­ku i pod­pis An­drze­ja. Po prze­tłu­ma­cze­niu brzmia­ły: ,,Bra­cie Mak­sy­ zde­po­no­wa­ dru­giej czę­ś". Ko­lej­na za­gad­ka An­drze­ja, któ­rej nie moż­na roz­wią­zać bez frag­men­tu kart­ki, od­da­ne­go w ręce ta­jem­ni­cze­go bra­ta Mak­sy­ma. Rozdział II Klasztor św. Katarzyny, Synaj, maj 2010 r. ASFALT skoń­czył się i te­raz te­re­no­wa to­yo­ta pod­ska­ku­je na wy­bo­jach szu­tro­wej dro­gi. Wo­kół skal­ne wzgó­rza Bia­łej Do­li­ny, pu­styn­ne pia­chy i ska­ły. Pra­wie żad­nej ro­ślin­no­ści, tyl­ko żół­te, czer­wo­na­we i bia­łe ska­ły oraz pia­sek. Ta­kie jest wnę­trze Sy­na­ju. Wy­ru­szy­li­śmy z Szarm-el-Sze­ik wcze­snym ran­kiem, by przed po­łu­dniem do­trzeć do klasz­to­ru, bo póź­niej tu­ry­stów nie wpusz­cza­ją. Ah­med, nasz kie­row­ca, twier­dzi, że do­je­dzie­my za dwie i pół go­dzi­ny. Do­cho­dzi dzie­sią­ta. - Już pra­wie je­ste­śmy - mówi - za dzie­sięć mi­nut bę­dzie­my na miej­scu. Uwa­żaj­cie przy zwie­dza­niu. Nie za­pusz­czaj­cie się poza uczęsz­cza­ne szla­ki. W tych oko­li­cach po­zo­sta­ło wie­le min z cza­sów woj­ny z Izra­elem. Klasz­tor po­ło­żo­ny na wy­so­ko­ści 1570 me­trów, wśród ska­li­stych gór, ma dłu­gą hi­sto­rię. Jego po­cząt­ki się­ga­ją IV wie­ku po Chry­stu­sie. Ale miej­sce, gdzie po­wstał, było świad­kiem nie­zwy­kłych wy­da­rzeń dużo wcze­śniej. Bi­blia wspo­mi­na, że obok, na gó­rze Sy­naj, zwa­nej dziś Górą Moj­że­sza, Bóg wrę­czył Moj­że­szo­wi dwie ka­mien­ne ta­bli­ce z dzie­się­cior­giem przy­ka­zań, a tu, gdzie dziś stoi klasz­tor, Moj­żesz po raz pierw­szy zo­ba­czył Boga, któ­ry ob­ja­wił mu się pod po­sta­cią krze­wu go­re­ją­ce­go i na­ka­zał wy­pro­wa­dzić lud izra­el­ski z Egip­tu. Pa­miąt­ką po tym spo­tka­niu jest ów krzew go­re­ją­cy. W 337 roku bi­zan­tyj­ska ce­sa­rzo­wa He­le­na po­le­ci­ła wznieść tu­taj ka­pli­cę, a dwie­ście lat póź­niej ce­sarz Ju­sty­nian zde­cy­do­wał o bu­do­wie ba­zy­li­ki i osa­dze­niu przy niej stu osiem­dzie­się­ciu straż­ni­ków - po­łu­dnio­wych Sło­wian i Gre­ków. Chro­ni­li to miej­sce, ma­jąc za­bez­pie­cze­nie w po­sta­ci wy­so­kich na pięt­na­ście i gru­bych na dwa - trzy me­try mu­rów, któ­re osta­ły się do dziś. Na po­cząt­ku XI wie­ku, na gó­rze po­ło­żo­nej nie­opo­dal, nie­co na po­łu­dnie, nie­mal na­prze­ciw Góry Moj­że­sza, od­na­le­zio­no ko­bie­ce szcząt­ki. Przy­pi­sa­no je świę­tej Ka­ta­rzy­nie Alek­san­dryj­skiej, któ­ra w li­sto­pa­dzie 311 roku jako osiem­na­sto­lat­ka po­nio­sła mę­czeń­ską śmierć. Była to in­te­li­gent­na i pięk­na cór­ka kró­la Alek­san­drii, któ­ra wda­ła się w kon­flikt z ce­sa­rzem Mak­sy­mi­lia­nem, wład­cą wschod­niej czę­ści im­pe­rium rzym­skie­go. Po ścię­ciu, jak gło­szą po­da­nia, anio­ło­wie prze­nie­śli jej cia­ło na naj­wyż­szą górę Sy­na­ju, zwa­ną dziś Górą Świę­tej Ka­ta­rzy­ny. W XI wie­ku kil­ku mni­chów z klasz­to­ru mia­ło sen, że jej szcząt­ki spo­czy­wa­ją na gó­rze. Po­szli tam, od­na­leź­li je, znie­śli do klasz­to­ru i zło­ży­li w zło­tej trum­nie, gdzie spo­czy­wa­ją do dziś. Klasz­tor na­zwa­no jej imie­niem. - To miej­sce jest gę­ste od mi­to­lo­gii - mówi Wan­da. - I jak­by tego było mało, jesz­cze my chce­my tu od­na­leźć ja­kąś ta­jem­ni­cę. Je­stem cie­ka­wa, czy na coś na­tra­fi­my. I jak po­trak­tu­je nas brat Mak­sym. - Są­dzę, że wyda list An­drze­ja - mó­wię. - A je­śli nie ze­chce? - za­sta­na­wia się Wan­da. - Dla­cze­go? Prze­cież mamy kar­tecz­kę od An­drze­ja. - Mi­nę­ło kil­ka lat. W tym cza­sie wie­le mo­gło się zda­rzyć. Koń­czy­my roz­mo­wę, bo na ho­ry­zon­cie po­ja­wia się klasz­tor. Z od­da­li wy­glą­da jak wa­row­nia. Ta­kie samo wra­że­nie zro­bił na nas przed dwu­na­stu laty, gdy scho­dzi­li­śmy ran­kiem z Góry Moj­że­sza. Tą samą, co przed laty, fur­tą przy wie­ży Kle­be­ra wcho­dzi­my za mury. Spo­ty­ka­my wie­lu tu­ry­stów, któ­rz