Ebook Wymarzony dom we Włoszech mobi,epub

tego nie zauważyć. Mimo niechęci do niego czasem nie umiała się powstrzymać od wyszukiwania na kolumnach plotkarskich wzmianek o Luce i jego rodzinie. Kilka miesięcy temu czytała na przykład o separacji jego starszego brata Giorgia z żoną Mayą. Młodszy brat Nicoló wygrał natomiast wręcz nieprzyzwoitą sumę w pokera w kasynie w Las Vegas. O Luce nie było ani słowa, jakby przez ostatnie dwa lata znikł z medialnych radarów. - Nie, mam ciekawsze zajęcia - burknęła. Nie spuszczał z niej wzroku, ale Bronte postanowiła wygrać ten pojedynek. Oblekła twarz w maskę obojętności, mimo że w jej wnętrzu działy się niepokojące rzeczy, a serce waliło jak młotem. Odkąd pewnego zimnego, ponurego dnia blisko dwa lata temu nagle i niespodziewanie zakończył ich półroczny gorący romans, nie pozwoliła sobie nawet marzyć o ponownym spotkaniu. Jej uczucie osłabło z czasem, obecnie zaś przypominało grudkę lodu o ostrych krawędziach, która utkwiła w jej piersi. Jakąż była idiotką, że zakochała się w człowieku bez serca! Ani razu nie odpowiedział na jej mejle i telefony. Podejrzewała, że celowo zmienił adresy i numery, by raz na zawsze pozbyć się jej ze swojego życia. A teraz wrócił, jak gdyby nigdy nic. - Dlaczego się tu zjawiłeś? - spytała, przewiercając go wzrokiem. - Jaki jest prawdziwy powód? Wciąż patrzył na nią z góry, lecz jego twarz nieco złagodniała. Oczy przypominały teraz roztopioną czekoladę. Poczuła mrowienie w wargach na wspomnienie namiętnych pocałunków. Jak cudownie było kiedyś leżeć w jego obję Bronte natychmiast poskromiła niebezpiecznie rozbuchane emocje. Stała przed nim sztywno, obejmując się w pasie. - Chciałem się z tobą zobaczyć - powiedział. - Dowiedzieć się, czy wszystko w porządku. - A czemu miałoby być inaczej? Czyżbyś się spodziewał, że rozpaczam po naszym rozstaniu? Upłynęły już prawie dwa lata. Życie toczy się dalej, Luca. - Czy spotykasz się z kimś? - spytał nieporuszony jej wybuchem. - Owszem - odrzekła hardo. Nie pokazał po sobie, że go to ubodło, lecz widziała, że wyraźnie zesztywniał. - Czy twój obecny partner miałby coś przeciw temu, żebym cię porwał dziś wieczorem na kolację? - Nie zamierzam się z tobą umawiać, ani dziś, ani nigdy. Podszedł bliżej, tak że poczuła woń luksusowej wody po goleniu, i położył dłoń na jej łokciu, delikatnie ją przytrzymując. - Nie rób tego - szepnęła ochryple. - Czego? - Opuszkiem kciuka delikatnie głaskał jej skórę. - Nie prowadź ze mną gry. Potrzebujesz rozrywki w czasie pobytu w Australii. I nie chcesz żadnych kłopotów. - Masz o mnie bardzo złą opinię. Czyż nie osłodziłem ci końca naszego romansu? - Odesłałam naszyjnik - oznajmiła zimno. - Opal przynosi ponoć nieszczęście. - Był kosztowny, a ty tak podle go potraktowałaś. Rozjechałaś go kosiarką czy jak? - Z satysfakcją rozwaliłam młotkiem. - Szkoda rzadkiego czarnego opalu - orzekł. - Gdybym wiedział, przysłałbym ci diamenty. Są znacznie trwalsze. - I tak znalazłabym sposób. - Nie wątpię, cara. - Obdarzył ją olśniewającym uśmiechem. Czemu ten mężczyzna tak na nią działał? Wszystkie zmysły znajdowały się w stanie podwyższonej gotowości, każda komórka ciała tęskniła za jego dotykiem. Był wspaniałym kochankiem. Jej pierwszym i jedynym mężczyzną. Postanowiła zaczekać na odpowiedniego faceta, by nie powtórzyć błędu matki, która związała się z nicponiem i została sama z dzieckiem. Bronte natomiast zakochała się w milionerze, niemającym na razie pojęcia o dziecku, z którym ją zostawił. Uznała, że nie należy tego zmieniać. - Chcę się z tobą spotkać na kolacji - oznajmił. - Nie przyjmuję odmowy. Gniewnie wyrwała ramię z jego uścisku. - Nie możesz mnie do niczego zmusić - warknęła. - A jeśli stąd zaraz nie wyjdziesz, zadzwonię po policję. Jego oczy były bryłkami czarnego lodu. - Więc ile wynosi twój czynsz? Bronte poczuła, że jej pierś przygniata nieznośny ciężar. W jego zimnym uśmiechu było coś Luca wręczył jej elegancką wizytówkę. - Tu masz kontakt do mnie. Oczekuję cię o ósmej wieczorem w moim hotelu. - Nie mam zamiaru się tam zjawić. - Przed podjęciem ostatecznej decyzji radzę ci porozmawiać z twoim byłym administratorem - wycedził. - Kupiłeś ten budynek? - Czuła, że zaraz zemdleje. - Kolacja o ósmej, Bronte - powtórzył z zadowolonym uśmiechem. - W przeciwnym razie twój czynsz poszybuje w górę. Jej gniew wezbrał jak lawa. Zacisnęła dłonie w pięści, krew szumiała jej w uszach. - Szantażujesz mnie? - wykrztusiła. - Zapraszam cię na randkę, tesore mio - odparł. - Zgodziłabyś się chętnie, gdybyś nadal nie była na mnie zła. Bronte najchętniej zdrapałaby mu z twarzy bezczelny uśmieszek. - W głębi serca zawsze będę cię nienawidziła. Zabawiłeś się ze mną, a