Wszystkie pory uczuć. Jesień

o­śno. Cza­sem do za­ba­wy przy­łą­cza­li się chłop­cy, do­ku­cza­jąc im i do­gry­za­jąc. Ha­nia bar­dzo się de­ner­wo­wa­ła, kie­dy pani Róża su­ge­ro­wa­ła, że to ta­kie koń­skie za­lo­ty. Nie po­do­ba­ło jej się to, że kto­kol­wiek miał­by się do niej za­le­cać, a tym bar­dziej je­śli ro­bił­by to w zwie­rzę­cym sty­lu. Nie ro­zu­mia­ła, co wy­cho­waw­czy­ni ma na my­śli, czy­niąc alu­zje. Je­sien­ny wiatr ode­gnał chmu­ry, a tem­pe­ra­tu­ra w cią­gu za­le­d­wie kil­ku­dzie­się­ciu mi­nut osią­gnę­ła sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cy Ha­nię po­ziom. W cien­kim płasz­czu czu­ła się kom­for­to­wo, a na­wet po­zwo­li­ła so­bie na od­pię­cie dwóch gór­nych gu­zi­ków. Ob­ser­wo­wa­ła ba­wią­ce się obok niej dzie­ci i mia­ła wra­że­nie, że oglą­da sie­bie, swo­ich ko­le­gów i ko­le­żan­ki z prze­szło­ści. - Nie wi­dzę ni­g­dzie Zuzi. - Zo­rien­to­wa­ła się, że wśród bie­ga­ją­cych po pla­cu dzie­cia­ków nie ma jej ulu­bie­ni­cy. - Za­po­mnia­łam ci po­wie­dzieć! - zre­flek­to­wa­ła się pani Róża. - Zu­zia zna­la­zła dom. - To wspa­nia­le! - oży­wi­ła się Ha­nia. - Tak, - Ale były łzy? - do­my­śli­ła się. Róża przy­tak­nę­ła z za­że­no­wa­niem. - Sta­ra je­stem, a głu­pia. Na­dal się nie na­uczy­łam. Wiem, że my, opie­ku­no­wie, nie po­win­ni­śmy przy­wią­zy­wać się do dzie­ci, bo one są tu­taj tyl­ko na chwi­lę, a ra­czej po­win­ny być, bo prze­cież po swo­im przy­kła­dzie wiesz naj­le­piej, jak to bywa, - Nie da się nie przy­wią­zać - do­koń­czy­ła za nią Ha­nia. - Otóż to. Jed­na z mło­dych opie­ku­nek po odej­ściu Zuzi pół dnia prze­sie­dzia­ła w ga­bi­ne­cie u na­szej pani dy­rek­tor, wy­pła­ku­jąc so­bie oczy. - Z per­spek­ty­wy cza­su mogę po­wie­dzieć, że to wła­śnie dzię­ki tym na­tu­ral­nym re­ak­cjom i uczu­ciom, na ja­kie po­zwa­la­li so­bie opie­ku­no­wie w domu dziec­ka, nie za­tra­ci­łam resz­tek wraż­li­wo­ści i em­pa­tii. To do­brze, bar­dzo do­brze! Ni­cze­go przed tymi dzie­cia­ka­mi nie ukry­waj­cie. Bądź­cie sobą, bo za tę nor­mal­ność i na­miast­kę domu was ko­cha­ Róża spoj­rza­ła w górę. Ha­nia była od niej o do­brych dwa­­dzie­ścia cen­ty­me­trów wyż­sza. Daw­na wy­cho­waw­czy­ni od­czu­wa­ła dumę ze swo­jej pod­opiecz­nej. Trud­no było się wy­rwać ze spi­ra­li, w jaką wpa­da­ją dzie­ci z domu dziec­ka, z tych ni­zin spo­łecz­nych, a Hani uda­ło się to, jak ni­ko­mu in­ne­mu. - Dzię­ku­ję ci za te sło­wa. Są dla mnie bar­dzo waż­ne. Cza­sem za­sta­na­wiam się, czy to wszyst­ko, co ro­bię, ma sens, ale po­tem przy­cho­dzi taka oso­ba jak ty i roz­wie­wa moje wąt­pli­wo­ści. - Za­sta­na­wia się pani, czy to ma sens? Zwa­rio­wa­ła pani? - Kie­dyś, jesz­cze za­nim za­czę­łam pra­cę w domu dziec­ka, ktoś po­wie­dział mi - za­czę­ła pani Róża - że­bym ni­g­dy nie ocze­ki­wa­ła wdzięcz­no­ści. Dzie­ci z za­kła­dów opie­kuń­czych cią­gle chcą wię­cej, cią­gle im mało. Cza­sem - bez­rad­nie roz­ło­ży­ła ręce - chcia­ło­by się im nie­ba uchy­lić, a dru­ga stro­na od­po­wia­da opo­rem ma­te­rii. Ha­nia wy­bu­chła nie­kon­tro­lo­wa­nym chi­cho­tem, cho­ciaż sama zda­wa­ła so­bie spra­wę, że wy­zna­nie pani Róży nie taką re­ak­cję mia­ło wy­wo­łać. - Opór ma­te­rii - po­wtó­rzy­ła. - Coś w tym jest. Pani Różo - zwró­ci­ła się do ko­bie­ty bez­po­śred­nio - może rze­czy­wi­ście nie umie­my oka­zy­wać wdzięcz­no­ści, my ją czu­je­my. Na­praw­dę. Po tych sło­wach za­pa­dła ci­sza, prze­ry­wa­na od­gło­sem sze­lesz­czą­cych li­ści i dzie­cię­cych za­baw. Pierw­sza ode­zwa­ła się Róża. - Co u Asi? Daw­no jej nie wi­dzia­łam. Ha­nia skrzy­wi­ła się od­ru­cho­wo, przy­po­mi­na­jąc so­bie ostat­nią roz­mo­wę z przy­ja­ciół­ką. Mar­twi­ła się o nią, cho­ciaż Jo­asia uwa­ża­ła, że nie ma po­wo­dów do zmar­twień, co w grun­cie rze­czy jesz­cze bar­dziej ją nie­po­ko­iło. - Wy­glą­da na to, że ko­goś po­zna­ła. - To już nie jest z tym zło­dzie­jem? - Pani Róża ni­g­dy nie prze­bie­ra­ła w sło­wach, co spodo­ba­ło się Hani. Wo­bec tak rze­czo­we­go stwier­dze­nia nie po­zo­sta­ło jej nic in­ne­go, jak tyl­ko się ro­ze­śmiać. - Nie owi­ja pani w ba­weł­nę - za­uwa­ży­ła. - Po pro­stu na­zy­wam rze­czy po imie­niu. - Pra­cow­ni­ca domu dziec­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. - Nie, nie spo­ty­ka się już z tam­tym męż­czy­zn