Ebook Wszyscy mamy tajemnice mobi,epub

­brych ma­nier, My­ron za­wsze się za­sta­na­wiał, kto z ich bli­skich chce roz­ma­wiać z nimi przez cały dzień. Pod tym wzglę­dem moż­na było uwa­żać ich za szczę­ścia­rzy. My­ron spo­dzie­wał się dłu­giej ko­lej­ki, ak­sa­mit­nych sznu­rów lub cze­goś ta­kie­go, lecz gdy do­tar­li pod po­da­ny ad­res przy Sie­dem­na­stej Uli­cy, nie było tam śla­du noc­ne­go klu­bu. W koń­cu zdał so­bie spra­wę z tego, że ,,Trzy" ozna­cza trze­cie pię­tro, a ,,Do­wning" to na­zwa ka­mie­ni­cy, przed któ­rą stoi. Ktoś tu ukoń­czył Szko­łę Do­słow­ne­go Na­zew­nic­twa MB Reps. Win­da za­wio­zła go na trze­cie pię­tro. Gdy tyl­ko jej drzwi się roz­su­nę­ły, My­ron po­czuł w pier­si wi­bro­wa­nie ba­sów. Dłu­ga ko­lej­ka roz­pacz­li­wie pra­gną­cych wejść za­czy­na­ła się tuż za pro­giem. Po­dob­no lu­dzie cho­dzą do ta­kich klu­bów, żeby do­brze się ba­wić, lecz praw­da wy­glą­da tak, że więk­szość z nich stoi w ko­lej­ce, aby w koń­cu prze­ko­nać się, że nie są god­ni tego, żeby za­siąść do sto­łu w po­pu­lar­nej mło­dzie­żo­wej re­stau­ra­cji. VIP-y prze­cho­dzi­ły obok nich, le­d­wo za­szczy­ca­jąc ich spoj­rze­niem, co jesz­cze pod­sy­ca­ło ich chęć do­sta­nia się do środ­ka. Oczy­wi­ście był tam sy­gna­li­zu­ją­cy ich pod­rzęd­ny sta­tus ak­sa­mit­ny sznur, strze­żo­ny przez trzech na­pa­ko­wa­nych ste­ry­da­mi bram­ka­rzy z ogo­lo­ny­mi gło­wa­mi i wy­stu­dio­wa­ny­mi groź­ny­mi mi­na­mi. My­ron pod­szedł do nich swo­im naj­lep­szym sty­li­zo­wa­nym na Wina kro­kiem. - Cześć, chło­pa­ki. Bram­ka­rze go zi­gno­ro­wa­li. Naj­więk­szy z nich no­sił czar­ny gar­ni­tur bez ko­szu­li. Na go­łym cie­le. Ma­ry­nar­ka, bez ko­szu­li. Pierś miał ład­nie wy­de­pi­lo­wa­ną, z ro­bią­cym wra­że­nie me­tro­sek­su­al­nym de­kol­tem. Wła­śnie roz­ma­wiał z czte­re­ma naj­wy­żej dwu­dzie­sto­jed­no­let­ni­mi dziew­czy­na­mi. Wszyst­kie mia­ły na no­gach prze­sad­nie wy­so­kie szpil­ki - szpil­ki zde­cy­do­wa­nie były mod­ne w tym roku - więc bar­dziej chwia­ły się, niż sta­ły. Stro­je mia­ły tak ską­pe, że kwa­li­fi­ko­wa­ły się do oskar­że­nia o ob­ra­zę mo­ral­no­ści, ale to aku­rat nie było ni­czym no­wym. Bram­karz mie­rzył je tak­su­ją­cym spoj­rze­niem. Dziew­czy­ny eks­po­no­wa­ły swo­je wdzię­ki i uśmie­cha­ły się. My­ron nie­mal spo­dzie­wał się, że za­raz otwo­rzą usta, żeby bram­karz mógł obej­rzeć ich uzę­bie­nie. - Wy trzy je­ste­ście w po­rząd­ku - oznaj­mił im Sze­ro­ki Tors. - Jed­nak wa­sza przy­ja­ciół­ka jest zbyt pulch­na. Pulch­na dziew­czy­na, któ­ra była za­le­d­wie szczu­pła, za­czę­ła pła­kać. Jej trzy wy­chu­dzo­ne przy­ja­ciół­ki zbi­ły się w gro­mad­kę i roz­wa­ża­ły, czy po­win­ny wejść bez niej. Pulch­na dziew­czy­na ucie­kła z pła­czem. Jej przy­ja­ciół­ki wzru­szy­ły ra­mio­na­mi i we­szły. Trzej bram­ka­rze uśmie­cha­li się zło­śli­wie. - Kla­sa - rzekł My­ron. Uśmiech­nię­ci spoj­rze­li na nie­go. Sze­ro­ki Tors wy­zy­wa­ją­co po­pa­trzył My­ro­no­wi w oczy. Ten na­po­tkał jego spoj­rze­nie i nie od­wró­cił wzro­ku. Sze­ro­ki Tors naj­wy­raź­niej uznał go za jed­ne­go z roz­pacz­li­wie pra­gną­cych wejść. - Ład­ny strój - rzekł. - Wy­bie­rasz się opro­te­sto­wać man­dat za nie­wła­ści­we par­ko­wa­nie w są­dzie miej­skim? To spodo­ba­ło się jego kom­pa­nom, no­szą­cym ob­ci­słe jak opa­ski uci­sko­we ba­weł­nia­ne ko­szul­ki Eda Har­dyego. - Ra­cja - rzekł My­ron, wska­zu­jąc sze­ro­ką pierś bram­ka­rza. - Po­wi­nie­nem zo­sta­wić ko­szu­lę w domu. Bram­karz po le­wej ręce Sze­ro­kie­go Tor­su sze­ro­ko otwo­rzył usta ze zdzi­wie­nia. Sze­ro­ki Tors wład­czym ge­stem wy­sta­wił kciuk. - Na ko­niec ko­lej­ki, ko­leś. Albo jesz­cze le­piej, spa­daj stąd. - Przy­sze­dłem zo­ba­czyć się z Le­xem Ry­de­rem. - A kto mówi, że on tu jest? - Ja to mó­wię. - Czy­li kto? - My­ron Bo­li­tar. Ci­sza. Je­den z nich za­mru­gał. My­ron o mało nie za­wo­łał ,,ta-da", ale się po­wstrzy­mał. - Je­stem jego agen­tem. - Pań­skie­go na­zwi­ska nie ma na li­ście - rzekł Sze­ro­ki Tors. - I nie wie­my, kim pan jest - do­dał Zdzi­wio­ny. - A więc - trze­ci bram­karz po­ru­szał gru­by­mi jak pa­rów­ki pa­lu­cha­mi - baju-baj. - Za­baw­ne - mruk­nął My­ron. - Co? - Nie wi­dzi­cie, ja­kie to za­baw­ne? - za­py­tał My­ron. - Je­ste­ście stró­ża­mi lo­ka­lu, d