Wspomnienia Papież Pius II

Opis produktu:

Po ukończeniu 18 lat studiował sztukę oratorską i poezję na Uniwersytecie w Sienie, przez krótki czas w 1425 roku był zafascynowany życiem klasztornym pod wpływem św. Bernarda ze Sieny; następnie kontynuował studia nauk klasycznych i poezji we Florencji. Zdobywał także wykształcenie prawnicze. Jako sekretarz biskupa Fermo Capranicy brał udział w soborze w Bazylei (1432), gdzie zgromadzili się przeciwnicy papieża Eugeniusza IV.
Następnie pozostawał w służbie innych dostojników kościelnych - Nicodemo della Scala (biskupa Freising), Bartolomeo (biskupa Novary) i kardynała Albergatiego. Towarzyszył Albergatiemu na kongresie w Arras (1435), gdzie debatowano nad układem pokojowym pomiędzy Francją i Burgundią. W tym samym roku został wysłany przez kardynała z tajną misją do Szkocji.
Po powrocie zyskiwał sławę poety (m.in. dzięki erotycznej komedii Chryzis), pozostając nadal w aktywnej opozycji wobec Eugeniusza IV. Był mistrzem ceremonii konklawe, które powołało w 1439 antypapieża Feliksa V; towarzyszył następnie antypapieżowi jako jego osobisty sekretarz. W 1442 przeszedł na służbę cesarza Fryderyka III w roli sekretarza i nadwornego poety cesarskiego; tym samym powrócił do grona zwolenników papieża Eugeniusza IV. Oficjalnie pojednał się z papieżem w 1445, kiedy przebywał z misją dyplomatyczną w Rzymie.
Jednocześnie następowały przemiany w charakterze Piccolominiego. Dotychczas hołdujący urokom życia, ojciec dwojga nieślubnych dzieci, stawał się bliższy sprawom duchowym. W marcu 1446 przyjął święcenia subdiakonatu. W tym samym roku brał udział w zwalczeniu wpływów Ligi Elektorów, działającej wbrew interesom zarówno cesarza, jak i papieża.
1447 został mianowany biskupem Triestu; 1448 odegrał ważną rolę przy przyjęciu Konkordatu Wiedeńskiego. W 1449 został przeniesiony na biskupstwo Sieny, które zajmował już do wyboru na papieża. Pozostawał jednocześnie nadal (do 1455) w służbie dyplomatycznej Fryderyka III, był jego ambasadorem w Czechach (1451) oraz towarzyszył mu w uroczystościach koronacyjnych w Rzymie (1452).
17 grudnia 1456 został mianowany przez papieża Kaliksta III kardynałem. 26 stycznia 1457 - 26 stycznia 1458 był kamerlingiem Świętego Kolegium kardynałów.
Cieszącego się uznaniem europejskim dyplomatę dostrzegła jako rozwiązanie swoich problemów część podzielonej wojną trzynastoletnią kapituły warmińskiej. Kanonicy, pod przewodnictwem Jana Plastwicha i Bartłomieja Liebenwalda, wybrali w 1457 w Głogowie Piccolominiego na następcę zmarłego biskupa warmińskiego Franciszka Kuhschmalza.
Sytuacja z obsadą biskupstwa była mocno skomplikowana. Swoich kandydatów powołały także inne grupy kanoników, znajdujące się pod wpływami króla Kazimierza Jagiellończyka (Jan Lutek z Brzezia) i wielkiego mistrza krzyżackiego (Arnold Venrade). Zatwierdzenie papieża Kaliksta III uzyskał - jako człowiek najlepiej mu znany - Piccolomini. Nie doszło jednak do objęcia diecezji przez nominata; uniemożliwił to król Kazimierz Jagiellończyk, który nie chciał widzieć na ważnej stolicy biskupiej rzecznika interesów Habsburgów.
Już jako papież Pius II, Piccolomini powołał na swojego następcę na warmińskiej stolicy biskupiej Pawła Legendorfa.
Po śmierci papieża Kaliksta III konklawe wybrało 19 sierpnia 1458 Eneasza Sylwiusza Piccolominiego jako jego następcę. 3 września, w dniu koronacji, przyjął imię Piusa II, podobno ze słowami nawiązującymi do jego przeszłego stylu życia `Odrzućcie Eneasza, przyjmijcie Piusa`. Główną ideą przyświecającą jego pontyfikatowi było wyzwolenie Europy od zagrożenia tureckiego. Usiłował powołać do życia nowy zakon rycerski - Zakon Naszej Pani z Betlejem, z siedzibą na wyspie Lemnos; ta inicjatywa, ogłoszona bullą w 1459, nie doczekała się realizacji. W 1460 ogłosił bullę Exsecrabilis, w której groził ekskomuniką każdemu, kto odwołałby się od decyzji papieża do Soboru Powszechnego. Chciał poprowadzić osobiście krucjatę, lecz zmarł w Ankonie, dokąd udał się, aby stanąć na czele rycerstwa chrześcijańskiego.