Ebook Worek kości mobi,epub

�bit i za­wi­sną na po­licz­kach. Je­stem jak cho­ry na klau­stro­fo­bię za­mknię­ty w to­ną­cej ło­dzi pod­wod­nej. Tak mi leci, a przy oka­zji dzię­ki, że spy­ta­łeś, ale nie po­wie­dzia­łem. Nie wo­łam ,,po­mo­cy!". Nie po­tra­fię. Zda­je się, że już ci o tym mó­wi­łem. *** Z mo­je­go, przy­zna­ję, stron­ni­cze­go punk­tu wi­dze­nia pi­sa­rze, któ­rzy od­nie­śli suk­ces, na­wet je­śli to suk­ces skrom­ny, do­rwa­li naj­lep­szą fu­chę w ar­ty­stycz­nym świe­cie. To praw­da, lu­dzie ku­pu­ją wię­cej płyt kom­pak­to­wych niż ksią­żek, chęt­niej cho­dzą do kina, niż czy­ta­ją, że już nie wspo­mnę o tym, ile cza­su spę­dza­ją przed te­le­wi­zo­rem. Ale jed­no­cze­śnie okres pro­duk­tyw­no­ści po­wie­ścio­pi­sa­rza jest znacz­nie dłuż­szy, za­pew­ne dla­te­go, że czy­tel­ni­cy są odro­bi­nę in­te­li­gent­niej­si niż mi­ło­śni­cy sztuk nie­wer­bal­nych, a więc mają tak­że odro­bi­nę lep­szą pa­mięć. Je­den Bóg wie, co dzie­je się z Da­vi­dem So­ulem ze Star­skie­go i Hut­cha, tak samo jest z tym prze­dziw­nym bia­łym ra­pe­rem Va­nil­la Ice, ale w 1994 roku Her­man Wouk, Ja­mes Mi­che­ner i Nor­man Ma­iler żyli i do­brze się mie­li; i co tu mó­wić o di­no­zau­rach dep­czą­cych na­szą wspa­nia­łą zie­mię? Ar­thur Ha­iley pi­sał nową książ­kę (tak gło­si­ła plot­ka, jak się oka­za­ło, praw­dzi­wa). Tho­mas Har­ris może so­bie po­zwo­lić na sie­dem lat prze­rwy mię­dzy Lec­te­ra­mi i w dal­szym cią­gu pro­du­ko­wać be­st­sel­le­ry. Cho­ciaż nie sły­sza­no o nim nic no­we­go od czter­dzie­stu lat, Sa­lin­ger jest wciąż mod­nym te­ma­tem wy­kła­dów z li­te­ra­tu­ry współ­cze­snej i roz­mów li­te­rac­kich krę­gów w mod­nych ka­wiar­niach. Czy­tel­ni­cy są lo­jal­ni w stop­niu, o któ­rym przed­sta­wi­cie­le in­nych za­wo­dów twór­czych mogą tyl­ko ma­rzyć, co przy oka­zji tłu­ma­czy, dla­cze­go tylu pi­sa­rzy, któ­rym skoń­czy­ło się pa­li­wo, do­jeż­dża roz­pę­dem na li­sty be­st­sel­le­rów, z po­zy­cją gwa­ran­to­wa­ną ma­gicz­nym AU­TOR tego czy tam­te­go na okład­ce. W za­mian wy­daw­cy wy­ma­ga­ją, przy­najm­niej od tych z nas, któ­rzy po­tra­fią sprze­dać się w pół mi­lio­nie hard­co­ve­rów i jesz­cze mi­lio­nie w wy­da­niu kie­szon­ko­wym, jed­nej pro­stej rze­czy: książ­ki rocz­nie. No­wo­jor­scy guru wy­my­śli­li, że to opti­mum. Co dwa­na­ście mie­się­cy trzy­sta osiem­dzie­siąt stron zszy­tych lub kle­jo­nych, po­czą­tek, śro­dek i ko­niec, po­wta­rzal­ny głów­ny bo­ha­ter: Kin­sey Mil­l­ho­ne na przy­kład lub Kay Scar­pet­ta; nie­obo­wiąz­ko­wy, ale bar­dzo mile wi­dzia­ny. Lu­dzie uwiel­bia­ją po­wta­rzal­nych bo­ha­te­rów, lek­tu­ra to dla nich jak ro­dzin­ne spo­tka­nie. Mniej niż książ­ka rocz­nie, a pie­przysz for­sę, któ­rą za­in­we­sto­wał w cie­bie wy­daw­ca, do­rad­ca fi­nan­so­wy za­czy­na mieć pro­blem ze zba­lan­so­wa­niem mnó­stwa two­ich kart kre­dy­to­wych, a agent pro­blem z ter­mi­no­wym opła­ce­niem ra­chun­ków psy­cho­te­ra­peu­ty. No i zmniej­sza­ją się sze­re­gi wier­nych czy­tel­ni­ków. Tego nie da się unik­nąć. I od­wrot­nie, je­śli pi­szesz za wie­le, część z nich skrzy­wi się i po­wie: ,,Pfuj, na ja­kiś czas mam dość tego fa­ce­ta, za­jeż­dża mi ka­pu­stą". Mó­wię ci to, że­byś zro­zu­miał, jak mo­głem prze­żyć czte­ry lata, uży­wa­jąc kom­pu­te­ra jako naj­droż­szej na świe­cie plan­szy do scrab­ble, nie bu­dząc ni­czy­ich po­dej­rzeń. Nie­moc twór­cza? Jaka tam nie­moc twór­cza? nic z tych rze­czy. Jak mo­że­cie pusz­czać ta­kie wstręt­ne plot­ki, kie­dy nowy thril­ler Mi­cha­ela No­ona­na po­ja­wia się każ­dej je­sie­ni jak w ze­gar­ku, do­sko­na­ła lek­tu­ra na ostat­nie chwi­le wa­ka­cji, a przy oka­zji pa­mię­taj­cie, lu­dzie, świę­ta za pa­sem, a wasi bli­scy też chcie­li­by na­cie­szyć się No­ona­nem, do­sta­nie­cie go w Bor­ders ze zniż­ką trzy­dzie­stu pro­cent, aj waj, zło­ty in­te­res. Ta­jem­ni­ca da się wy­ja­śnić naj­pro­ściej w świe­cie. Nie je­stem je­dy­nym po­pu­lar­nym pi­sa­rzem ame­ry­kań­skim, dla któ­re­go nie jest to ta­jem­ni­cą. Da­niel­le Ste­el (by wy­mie­nić tyl­ko to na­zwi­sko) po­dob­no uży­wa For­mu­ły No­ona­na od dzie­się­cio­le­ci. Bo wi­dzi­cie, cho­ciaż od We dwo­je z 1984 roku wy­da­ję jed­ną książ­kę rocz­nie, w cią­gu czte­rech z dzie­się­ciu ko­lej­nych lat na­pi­sa­łem dwie. J