Ebook Wojtyła na podsłuchu mobi,epub

ci i krótkowzroczności. Wojtyła okazał się znakomitym metropolitą i politykiem, a ów ksiądz -- wybitnym proboszczem jednej z najtrudniejszych polskich parafii i budowniczym nowohuckiej Arki Pana. Klęska ludowej władzy, której przeciwnikom chciał Cyrankiewicz odrąbywać ręce5, miała w Krakowie w tym momencie dwa wymiary. Oto bowiem były agent bezpieki, któremu zaufał przyszły papież, zbudował -- mimo wielkich przeciwności -- kościół w Nowej Hucie, Arkę Pana. Świątynię tę w maju 1977 roku -- niespełna półtora roku przed konklawe -- konsekrował kardynał Karol Wojtył Spekulacje przed nominacją nowego ordynariusza krakowskiego zajmowały w dokumentacji krakowskiej SB ważne miejsce. W sprawozdaniu z pracy operacyjnej Wydziału IV KW MO w Krakowie za czwarty kwartał 1962 roku można przeczytać, że przed wyjazdem bpa Wojtyły do Rzymu część kurialistów i kleru dołowego liczyła się z możliwością, że po powrocie do kraju Wojtyła przywiezie dla siebie nominacje na ordynariusza, względnie administratora apostolskiego. Zaraz po przyjeździe bp Wojtyła w rozmowach z zaufanymi sobie księżmi niedwuznacznie dał do zrozumienia, że jego osoby nie należy uwzględniać w tych przewidywaniach, dodając, że według pogłosek księża mianują go już rektorem KUL. I dalej: W dniach od 5 X 62 r. do 14 XII 62 r. Karol Wojtyła przebywał w Rzymie na II-gim powszechnym soborze watykańskim. Przez cały czas pobytu utrzymywał stały kontakt z kurią krakowską i księżmi tej diecezji, drogą korespondencyjną i telefonicznie, przyjmował ważniejsze informacje o pracy w diecezji, a sam ograniczał się do przekazywania życzeń dla księży i parafii. Po powrocie z Rzymu bp Karol Wojtyła nastawił się głównie na spotkania z księżmi i dzielenie się wrażeniami z obrad soboru. Przeciw metropolii Od 1958 roku, gdy stało się jasne, że pozorna ,,odwilż" przeszła do historii, oraz gdy Władysław Gomułka nie krył już swojej woli walki z polskim Kościołem, a zwłaszcza z prymasem kard. Stefanem Wyszyńskim, zmienia się także ciężar zadań Służby Bezpieczeństwa. Coraz większe znaczenie nadawane przez kierownictwo PZPR problemom przeciwdziałania wpływom Kościoła, szczególnie wobec mobilizującej naród, ogłoszonej przez episkopat Wielkiej Nowenny Tysiąclecia Chrztu Polski, skłoniło resort do poszukiwania nowych rozwiązań organizacyjnych. Na odbywającym się 18 listopada 1961 roku posiedzeniu kolegium MSW ds. bezpieczeństwa Komendant Główny MO stwierdził, że nie ma w tej chwili poważniejszego problemu niż zwalczanie wrogiej działalności kleru. W tej atmosferze, zachowując całkowitą tajemnicę, utworzono w MSW Departament IV, którego odpowiednikiem w komendzie wojewódzkiej był Wydział IV SB. Zadania pionu IV określono następująco: -- zdobywać informacje o planach, zamierzeniach i taktyce ośrodków kierowniczych Kościoła oraz formach i metodach ich działania; -- rozpoznawać sytuację wewnętrzną organizacji kościelnych dla ograniczenia ich działalności przez organizowanie i pogłębianie rozkładu wewnętrznego oraz popieranie i rozwój tendencji ruchów lojalnych wobec państwa; -- rozpoznawać kontakty i formy oddziaływania ośrodków kierowniczych na poszczególne ogniwa Kościoła w kraju i zagranicą współdziałając w tym zakresie z Departamentem I. Wewnętrzny podział zadań w Wydziale IV KW MO w Krakowie przedstawiał się następująco: Referat I -- kierownicze komórki kościelne, biskupi, kler parafialny, kler pozytywny, tj. księża patrioci; Referat II -- zakony męskie i żeńskie; Referat III -- ugrupowania i stowarzyszenia katolików świeckich, duszpasterstwo stanowe i środowiskowe. W Krakowie w obszarze zainteresowania tego referatu znalazł się ,,Tygodnik Powszechny", Klub Inteligencji Katolickiej, wydawnictwo Znak; Referat IV -- wszystkie pozostałe sprawy wchodzące w zakres pracy Wydziału IV, czyli Kościoły innych wyznań i inne związki wyznaniowe; Referat V -- organizacja, dokumentacja, koordynacja współpracy z innymi referatami. Główną metodą zwalczania i rozpracowywania operacyjnego instytucji kościelnych było pozyskiwanie i wykorzystywanie do tego celu agentury, tworzącej tzw. sieć agenturalną. O skali tego zjawiska może świadczyć zestawienie zawarte w sprawozdaniu szefa krakowskiej SB za 1967 rok, według którego krakowskie duchowieństwo i katolickich działaczy świeckich rozpracowywało 217 agentów. Jednakże efektywność sieci agenturalnej należało weryfikować. Służyć temu miały wyspecjalizowane komórki, których funkcjonariuszom powierzano inwigilację i infiltrację prowadzoną tzw. metodami operacyjnymi. Owe komórki to: Biuro ,,B" prowadzące obserwację osób, Biuro ,,T" zajmujące się techniką, podsłuchami, podglądami, Biuro ,,W" kontrolujące korespondencję oraz Biuro ,,C" ewidencjonujące wrogów PRL. Publikowane w niniejszej k