Ebook Włoskie porachunki mobi,epub

ą, o której nikt nie słyszał? - Ludzie słyszeli - rzuciła gniewnie. - Floria Bartrando uchodziła w swoich czasach za najwybitniejszy sopran. Wróżono jej karierę Marii Callas, a potem nagle zniknęła. Nikt jej nie widział od trzydziestu lat, a ja mam szansę odkryć tę tajemnicę. - Ale dlaczego ty? Nie jesteś jedynym researcherem w telewizji. - Pewnie Włosi widzieli program o ostatniej symfonii Hadleya Cunninghama. Tej nikomu nieznanej. Zebrałam najwięcej materiałów, więc Todd zaproponował mi, żebym zajęła się Florią Bartrando. - Kiedy powiedziałaś, że masz dla mnie coś ważnego, to pomyślałem, że złożyłaś wymówienie. Tak jak ustaliliśmy. - Obiecałam, że to przemyślę - odparła Madeleine. - I nie mam zamiaru porzucać bez powodu pracy, którą kocham. Proszę, spróbuj mnie zrozumieć. - A co tu jest do zrozumienia? - Wzruszył ramionami niemal kapryśnie. - Najwidoczniej szukanie materiałów dla jakichś niszowych kanałów telewizyjnych jest dla ciebie ważniejsze niż małżeństwo. - Teraz to ty mówisz bez sensu - rzuciła ostro Madeleine. - Jest dwudziesty pierwszy wiek i kobiety godzą karierę z małżeństwem. - No cóż, chcę, żeby nasz związek był dla ciebie karierą. - Zacisnął usta. - Chyba nie uświadamiasz sobie, jak będzie wyglądało nasze życie towarzyskie. Mam na myśli prawdziwe przyjęcia, a nie kupowanie czegoś na wynos. - Tak o mnie myślisz? Uważasz, że mam dwie lewe ręce? - Oczywiście, że nie, kochanie - zapewnił pojednawczo. - Po prostu nie jesteśmy pewni, czy uświadamiasz sobie, ile będziesz musiała wziąć na siebie i jakie to będzie wyczerpujące. Maddie popatrzyła mu w oczy. - Nie jesteśmy pewni? My? Cytujesz ojca? - Rozmawiałem z nim. To oczywiste. - może nie mamy wiele do powiedzenia w sprawie ślubu, ale to nasze małżeństwo. Musi to zrozumieć. Nie zamierzam cię zawieść i chcę cię wspomagać w karierze. Proszę tylko, żebyś zrewanżował mi się tym samym. To takie trudne? Zapadło milczenie. - Porozmawiam z ojcem. ? - Spojrzał na zegarek. - Muszę lecieć. Mamy się spotkać z kilkoma ludźmi w The Ivy. Pójdziesz ze mną? Maddie wstała, uświadamiając sobie z uśmiechem, że ma na sobie wąskie dżinsy i białą koszulę. - Nie mam odpowiedniego stroju jak na kolację w eleganckiej restauracji. Innym razem, kochanie. - Co więc będziesz robić? Włożyła marynarkę i sięgnęła po torbę. - Och, urządzę sobie dziewczyński wieczór, umyję włosy, zrobię I właśnie po raz pierwszy świadomie okłamałam człowieka, którego kocham, narzeczonego. Bo tak naprawdę wracam do biura, żeby zająć się Florią Bartrando, ale lepiej chyba o tym teraz nie wspominać. Jeremy ją pocałował. - Nie musimy się kłócić. Przecież potrafimy się dogadać. - Oczywiście. Czekała na chodniku, aż Jeremy złapie taksówkę, potem pomachała mu i ruszyła w stronę wytwórni telewizyjnej Athene. Przyszło jej do głowy, że ta ostatnia konfrontacja była nieunikniona. Musiała przekonać Jeremyego, że da sobie radę jako pracująca żona, ale jego ojcu nigdy się to nie podobało. Znała tę rodzinę niemal całe życie. Beth, przyjaciółka matki z lat szkolnych, była chrzestną Meddie, ta zaś spędzała każde lato w Fallowdene, wiejskim domu Sylvestrów. Zawsze wydawał jej się idylliczny, teraz jednak dostrzegała w nim coś, czego nie potrafiła zauważyć jako dziecko. Jednak instynkt podpowiadał jej od samego początku, że choć chrzestna zawsze będzie ,,ciocią Beth", jej mąż pozostanie ,,panem Sylvestrem" i nigdy nie stanie się ,,wujkiem Nigelem". Dom w Fallowdene nie był szczególnie piękny, ale zawsze wydawał jej się czarownym miejscem, zwłaszcza że otaczała podziwem Jeremyego, jedynego syna Sylvestrów, o siedem lat starszego i dojrzalszego pod każdym względem. Nigdy jednak nie darowała mu sugestii, że już dzieciństwie byli w sobie zakochani. ,,Wierutna bzdura - oznajmiła złośliwie, gdy wspomniał o tym po raz pierwszy. - Byłam dla ciebie utrapieniem i ignorowałeś mnie na każdym kroku". ,,Ale potem się zrehabilitowałem - wyszeptał, przyciągając ją do siebie. - Sama powiedz". Jednak to nie z nim wiązały się jej najtrwalsze wspomnienia. Najżywiej pamiętała tę subtelną zmianę, jaka dokonywała się w domu, gdy zjawiał się Nigel Sylvester. Był średniego wzrostu, ale wydawał się znacznie wyższy. Osiwiał już przed trzydziestką; ,,Mam nadzieję, że tego uniknę" - mawiał Jeremy. ,,Wyglądałbyś dystyngowanie" - odpowiadała. Zawsze jednak uważała, że długie srebrzyste włosy Nigela Sylvestra kontrastują dziwnie z jego zagadkowo gładką twarzą i ciemnobrązowymi oczami o ciężkich powiekach. Nie tylko jego wygląd wytrącał ją z równowagi. Ten człowiek był wymagający i nic nie uchodziło jego uwadze; choć nigdy nie podnosił głosu, Maddie wolałaby, żeby czasem się krzyknął. Kiedy si�