Wierzę

ylko stworzeniami - przystęp do Boga już nie tylko jako do Stwórcy, ale jako do Ojca. I właśnie na tym polega zbawienie wieczne: ,,Już obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest" (1 J 3,2). O to zespolenie z Sobą, które doprowadzi nas do Ojca na życie wieczne, Zbawiciel modlił się żarliwie w przeddzień swojej męki. Sens tej Jego modlitwy z całą pewnością przekracza nasze popularne interpretacje ekumeniczne: ,,Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich" (J 17,20-26). 2 Collatio cum Maximo Arianorum Episcopo, 7, PL 42,726. 3 Enarratio 1 in Psalmum 68,5 PL 36,845. 4 Wykład Ewangelii Jana, hom. 14,11; w: Święty Augustyn, Homilie na Ewangelie i Pierwszy List św. Jana, t. 1, s. 221. III. BÓG JEST WSZECHMOCNY 1. Tylko Jeden jest wszechmocny! W Piśmie Świętym, prawda o Bożej wszechmocy lubi towarzyszyć głoszeniu, że Bóg jest Stwórcą wszechświata. ,,Podnieście oczy w górę - woła prorok Izajasz - i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli" (40,26). Również poganie wyobrażali sobie bogów jako istoty niezwykle potężne. Ponieważ jednak nie znali prawdy o stworzeniu świata, ich ukształtowane poza religią objawioną wyobrażenia o boskiej potędze co najmniej w dwóch momentach różniły się od biblijnej prawdy o Bożej wszechmocy. Ujawniło się to wręcz spektakularnie, kiedy lud Boży postanowił czcić Boga prawdziwego, swojego Wybawcę z niewoli egipskiej, w symbolu potężnego byka. Bóg stanowczo odrzucił tę formę oddawania Mu czci - przecież potęga tego zwierzęcia nie ma nic wspólnego z miłością, a ponadto - w przeciwieństwie do potęgi Bożej - ma ona swoje granice. Prawdzie, że wszechmoc Boża przeniknięta jest dobrocią i miłością, poświęcimy osobną uwagę. Natomiast tę prawdę, że nie ma ona granic, wyraża niekiedy Pismo Święte za pomocą negowania w Bogu wysiłku, jaki my musimy podejmować, kiedy docieramy do granic swoich możliwości: ,,Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Pan - to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona" (Iz 40,28). W perspektywie tej wszechmocy, która nie musi zdobywać się na żaden wysiłek, znany XX-wieczny mistyk (karmelita, bł. Maria Eugeniusz) opisuje nawet pochodzenia Osób Boskich: Bóg Ojciec kocha swe Słowo, a Słowo spogląda na swego Ojca. Spogląda na źródło, z którego nieustannie wypływa, spogląda na Ojca, który nieustannie je rodzi, tak jak ognisko rodzi nieustannie promienie i światło. I kocha to Źródło, odnajduje się w nim. Oto właśnie kontemplacja, proste spojrzenie Boga na swoje Słowo i Słowa na swego Ojca. Z tej kontemplacji rodzi się obopólne uwielbienie, umiłowanie Boskiej natury, miłość dwóch Osób. Wiemy, co wynika z tego aktu miłości Ojca i Syna - akt miłości nieskończonej, Miłość substancjalna, która jest trzecią Osobą Trójcy. Dwie Osoby są odtąd złączone wspólną miłością, wspólnym tchnieniem wypływającej z nich miłości, która wypełnia je radością. (...) Jak dobrze jest rzucić czasem spojrzenie na to szczęście Boga! Radość spokojna, radość triumfująca, niewyczerpane szczęście, radość pogodna. Nie ma w niej burz, są wynikiem pełni Boga, nie przekraczają Jego sił, Bóg nie musi działać siłą, nie musi wybuchać, by tchnąć miłość, tchnąć Ducha Świętego, nie, to jest normalne, to zeń wypływa5. Ale wróćmy do cytowanej wyżej perykopy z Iz 40. Dwa następne zdania tej perykopy mówią o tym, że kochający nas Bóg chce dawać nam udział w swojej wszechmocy: ,,On dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego. Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się słabnąc młodzieńcy, lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą". Pó�