Ebook Wędrówka dusz mobi,epub

s, pacjent cofnął się pamięcią do wspomnień z dzieciństwa. Obrazy, które pojawiały się w jego podświadomości, stopniowo łączyły się w jedną całość, kiedy cofaliśmy się do czasu, w którym przebywał w łonie swojej matki. Następnie przygotowałem go do cofnięcia się w odległe czasy, wykorzystując w tym celu wizualne narzędzie, jakim jest tarcza ochronna. Kiedy doszliśmy do końca tego ważnego etapu warunkowania umysłu, przeprowadziłem mojego pacjenta przez wyimaginowany tunel czasowy, aż do jego ostatniego wcielenia na Ziemi. Jego życie w tym wcieleniu trwało krótko, ponieważ zmarł nagle w wyniku wybuchu epidemii grypy w 1918 r. Po tym, jak pierwszy szok wywołany widokiem swojego umierania i uczuciem opuszczania ciała przez duszę zaczął nieco słabnąć, mój klient chętniej zaczął przyglądać się obrazom, które pojawiały się w jego umyśle. Ponieważ niewielka część świadomej, krytycznej części jego umysłu nadal była aktywna, zdał sobie sprawę, że odtwarza doświadczenia z przeszłości. Zajęło to nieco więcej czasu niż zwykle, ponieważ w przeciwieństwie do wielu innych moich pacjentów człowiek ten był duszą dość młodą, jeszcze nieprzyzwyczajoną do powtarzającego się cyklu narodzin, śmierci i ponownych narodzin. Po kilku chwilach pacjent oswoił się jednak z sytuacją i zaczął odpowiadać na moje pytania z większą pewnością siebie. Szybko przeniosłem go z poziomu podświadomości na poziom nadświadomości. Teraz już był gotowy, aby opowiedzieć mi o świecie duchowym, a ja zacząłem pytać go, co się z nim dzieje. P.: Unoszę się wyż wciąż dryfuję... odwracam się, by spojrzeć na moje ciało. Jakbym oglądał film, ale to ja w nim gram! Lekarz pociesza moją żonę i córkę. Moja żona szlocha (pacjent niespokojnie huśta się na krześle). Próbuję dostać się do jej umysł chcę jej powiedzieć, że mam się bardzo dobrze. Ale ona jest tak bardzo pogrążona w żalu, że nie potrafię się przez niego przebić. Chcę, żeby wiedziała, że już nie cierpię... uwolniłem się ze swojego ciał już go nie potrzebuję... i że będę na nią czekał. Chcę, żeby to wiedział ale mnie nie słucha. O, a teraz się W ten sposób mój pacjent, kierowany kolejnymi poleceniami, zaczyna proces wchodzenia coraz głębiej w świat duchowy. Już wiele osób przebyło tę drogę w bezpiecznych czterech ścianach mojego gabinetu. Zazwyczaj, wraz z rozszerzaniem się wspomnień w stanie nieświadomości, znajdujący się w stanie hipnozy pacjent odczuwa coraz większe zespolenie z podróżą, jaką odbywa w świecie duchowym. Na każdym kolejnym etapie sesji pacjentowi coraz łatwiej jest ubrać w słowa obrazy, które pojawiają się w jego umyśle. Krótkie opisowe frazy zmieniają się w szczegółowe opisy wkraczania do świata duchowego. Dysponujemy ogromną dokumentacją (w tym obserwacjami poczynionymi przez pracowników służby zdrowia), w której opisano doświadczenia opuszczenia ciała przez osoby bliskie śmierci, które doznały poważnych obrażeń w wypadkach. Osoby te, przed podjęciem działań medycznych mających na celu przywrócenie im życia, uznano za znajdujące się w stanie śmierci klinicznej. Dusze mają dość dużą zdolność opuszczania ciała gospodarza lub powracania do niego, zwłaszcza w sytuacji zagrożenia życia, kiedy ciało umiera. Osoby, które tego doświadczyły, mówią o unoszeniu się nad ciałem, zwłaszcza w szpitalach, i możliwości obserwowania podejmowanych przez lekarzy prób reanimacji. Po powrocie do życia wspomnienia te z biegiem czasu bledną. Opisy przedstawiane przez pacjentów wracających wspomnieniami (podczas regresji hipnotycznej) do pierwszych chwil, które następują po ich śmierci w poprzednich wcieleniach, nie różnią się od relacji osób, które doświadczyły śmierci klinicznej. Różnica między tymi dwiema grupami polega na tym, że pacjenci wprowadzeni w stan hipnozy, którzy umarli na kilka minut, w obecnym wcieleniu nie potrafią przypomnieć sobie, czego doświadczyli w trakcie tej chwilowej śmierci. Osoby w głębokim transie potrafią opisać, jak wygląda życie po śmierci ostatecznej. Jakie są podobieństwa między wspomnieniami z życia po śmierci osób, które doświadczyły przebywania poza ciałem w wyniku chwilowego urazu fizycznego, a wspomnieniami osób poddanych hipnozie i przypominających sobie swoją śmierć we wcześniejszym wcieleniu? Zarówno jedni, jak i drudzy mówią o dziwnym unoszeniu się w pobliżu swojego ciała oraz o dematerializowaniu się przedmiotów, których próbowali dotknąć. Jedni i drudzy mówią o frustracji, jaką odczuwali, próbując mówić do osób żyjących, które w ogóle na to nie reagowały. Jedni i drudzy mówią, jak czuli, że coś próbuje odciągnąć ich od miejsca, w którym umarli, oraz o tym, że w tym stanie nie odczu