Ebook Warszawska Brygada Pancerno-Motorowa 1939 mobi,epub

�ci 1,2 t z silnikiem o mocy 45 KM jako wóz taboru bojowego dla jednostek zmotoryzowanych; o samochód ciężarowy o nośności 2 t z silnikiem o mocy 60 KM dla kolumn samochodowych dywizyjnych; o samochód ciężarowy o nośności 3 t z silnikiem o mocy 80 KM dla ciężkich kolumn samochodowych na szczeblu armii i Naczelnego Dowództwa; o samochody o większym tonażu tylko do jazdy po drogach utwardzonych i dla niektórych broni, np. saperzy i FORMOWANIE WARSZAWSKIEJ BRYGADY PANCERNO-MOTOROWEJ Od początku 1939 r. trwały ożywione dyskusje w Ministerstwie Spraw Wojskowych (MSWojsk.) i w Sztabie Głównym WP nad rozbudową jednostek zmotoryzowanych. Mimo bardzo dobrych wyników osiąganych na ćwiczeniach i manewrach przez istniejącą w strukturach WP pierwszą w pełni zmotoryzowaną jednostkę - 10 BK trudno było przełamać stereotypy, opory i uprzedzenia na najwyższych szczeblach dowodzenia. Oprócz tego zdawano sobie sprawę z trudności z wyposażeniem takiej jednostki w nowoczesny i zunifikowany sprzęt motorowy, którego w Polsce było stosunkowo mało. Fabryki samochodów ciężarowych, skrzyń biegów i łożysk tocznych, przewidziane w czteroletnim planie inwestycyjnym były dopiero w trakcie budowy. Produkcja miała ruszyć najwcześniej na wiosnę 1940 r. Dopiero z końcem maja 1939 r. marszałek E. Śmigły-Rydz podjął ostateczną decyzję o organizacji drugiej brygady zmotoryzowanej. 19 czerwca ustalono jej nazwę - Warszawska Brygada Pancerno-Motorowa (WBPM) z miejscem postoju dowództwa w Warszawie, a do końca czerwca ustalono skład organizacyjny brygady, jednostki w całości zmotoryzowanej. Miał to być związek taktyczny o strukturze podobnej do istniejącej 10 BK (zmot.)27. Planowany skład Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej: ? dowództwo brygady w Warszawie; ? szwadron łączności w Warszawie; ? pluton regulacji ruchu w Garwolinie; ? dywizjon rozpoznawczy w Garwolinie; ? batalion przeciwpancerny w Rembertowie; ? 1 pułk strzelców konnych (1 psk) w Garwolinie; ? pułk strzelców pieszych (psp) w Rembertowie. Etaty jednostek wchodzących w skład WBPM były już częściowo zatwierdzone pod koniec czerwca, a część znajdowała się jeszcze w opracowaniu. Ostatecznie zostały zatwierdzone po zaproponowanych zmianach organizacyjnych, przedstawionych przez dowódcę Broni Pancernych MSWojsk. gen. bryg. Stanisława Józefa Kozickiego w dniu 1 lipca 1939 r. Wymienione jednostki były w trakcie organizacji, za wyjątkiem istniejącego 1 pułku strzelców konnych, który był w stadium reorganizacji. Analogicznie jak do 10 BK miały być przydzielone do WBPM następujące jednostki: o zmotoryzowany dywizjon artylerii lekkiej w Stryju; o zmotoryzowany batalion saperów w Puławach; o kompania czołgów lekkich Vickers w Modlinie; o kompania czołgów rozpoznawczych TKS w Modlinie. Po przeznaczeniu dla 10 BK batalionu czołgów 7TP, dla WBPM planowano utworzenie dwukompanijnego batalionu czołgów Vickers Mk. E z miejscem postoju w Modlinie28. W marcu 1939 r. z powodu niewystarczającej na potrzeby WP produkcji czołgów lekkich 7TP Dowództwo Broni Pancernych zdecydowało się na poszukiwanie i zakup odpowiedniego czołgu lekkiego za granicą. Uzyskano propozycję ze strony Francji na zakup czołgów Renault model 1935 (R-35) i czołgu średniego Char D2, który był rozwinięciem czołgu D1, posiadając grubszy pancerz oraz mocniejszy silnik. Przeprowadzone w 1938 r. próby czołgu R-35 ujawniły wiele jego wad. Z tego powodu odstąpiono od transakcji. Strona polska wyraziła chęć zakupu czołgów Somua model 1935 (S-35), ale na ich sprzedaż Francuzi nie chcieli się zgodzić. Strona polska odrzuciła natomiast propozycję zakupu czołgów Hotchkiss model 1935 (H-35) i czołgu średniego Char D1. Opóźnienia w produkcji polskich czołgów lekkich 7TP oraz zaostrzająca się sytuacja międzynarodowa spowodowały, że jednak w kwietniu 1939 r. zdecydowano się kupić 100 czołgów R-3529. Na podstawie zawartej umowy nr 120 francuskie MSWojsk. sprzedało Polsce za sumę 54,7 mln franków 50 czołgów Renault model 1935 (R-35) z wyposażeniem i uzbrojeniem, 3 czołgi Hotchkiss model 1939 z wyposażeniem i uzbrojeniem, 2 samochodowe specjalne warsztaty, 5 samochodów osobowo-terenowych i około 1500 skrzyń z amunicją. Zakupione czołgi, dotarły do Polski w lipcu 1939 r. i weszły w skład 21 batalionu czołgów lekkich, który jednak nie zdążył wziąć udziału w walkach. Większość czołgów przekroczyła granicę rumuńską i została internowana. W 1939 r. były to czołgi już przestarzałe, wolne i słabo uzbrojone. Jedyną ich zaletą było solidne opancerzenie. Po sfinalizowaniu tego zakupu z kredytu francuskiego z 1936 r. pozostało jeszcze około 50 mln franków, za które zdecydowano się zakupić następny batalion czołgów R-35 (50 czołgów), które przed wrześniem 1939 r. nie dotarły do Polski30. Minister spraw wojskowych gen. dy