Ebook Walkirie mobi,epub

iązku znowu zwolnił się z pracy (to ta wieczna potrzeba szukania nowych wrażeń!), żeby pisać scenariusze programów telewizyjnych. Wydawało jej się to dziwne - w końcu nie zmienia się pracy co rok - ale Paulo pisał, dobrze zarabiał, żyli na niezłym poziomie. Nagle pod koniec trzeciego roku po raz kolejny bez słowa wyjaśnienia rzucił pracę. Powiedział tylko, że ma po dziurki w nosie tego, co robi i nie widzi sensu w zmienianiu w kółko pracy. Musi odkryć, czego naprawdę pragnie. Podjęli wszystkie oszczędności i wyruszyli w świat. ,,Samochodem, dokładnie tak jak teraz", pomyślała Chris. W Amsterdamie spotkali J. Jedli właśnie śniadanie w hotelu Brouwer nad kanałem Singel. Paulo zbladł na widok siedzącego niedaleko nich wysokiego, szpakowatego mężczyzny w nienagannie skrojonym garniturze. Mimo widocznego zdenerwowania podszedł do niego i zagadnął go o coś. Wieczorem w pokoju hotelowym wypił sam całą butelkę wina, a że miał słabą głowę, szybko się upił. Dopiero wtedy wyznał jej, że siedem długich lat poświęcił na zgłębianie magii (o czym Chris wiedziała już wcześniej). A potem - nie wyjaśnił jej dlaczego, choć kilka razy pytała - rzucił nauki tajemne i zerwał z okultyzmem. - Dwa miesiące temu, w obozie w Dachau, miałem widzenie. Zobaczyłem wtedy tego mężczyznę - powiedział, mając na myśli J. Doskonale pamiętała ten wieczór. Paulo płakał opowiadając, że czuje w sobie powołanie, tylko nie potrafi mu sprostać. - Uważasz, że powinienem wrócić do magii? - spytał. - Powinieneś - odpowiedziała, chociaż wcale nie była tego pewna. Od spotkania z J. wszystko się zmieniło. Zaczęły się rytuały, ćwiczenia, magiczne praktyki, długie podróże w towarzystwie J., zwykle bez dokładnie określonej daty powrotu. A potem spotkania z tajemniczymi mężczyznami i kobietami, których otaczała wyczuwalna aura zmysłowości. Nastąpił czas prób i zadań, długich bezsennych nocy, weekendów spędzanych w czterech ścianach mieszkania. Jednak Paulo wydawał się teraz szczęśliwszy. Nie zmieniał pracy, tak jak poprzednio. Postanowił założyć małe wydawnictwo i zabrał się za coś, o czym zawsze marzył - zaczął pisać książki. Wreszcie stacja benzynowa. Wyszła do nich dziewczyna o indiańskich rysach twarzy i zabrała się za uzupełnianie paliwa. Wysiedli z auta, żeby rozprostować nogi. Paulo sprawdził na mapie trasę. Upewnił się, że jadą we właściwym kierunku. ,,Teraz się uspokoi i może wreszcie zacznie ze mną rozmawiać", pomyślała. - To tu według J. masz spotkać anioła? - spytała z wahaniem w głosie. - Nie! - usłyszała. ,,Przynajmniej w ogóle odpowiedział", pomyślała, podziwiając bujną roślinność w świetle zachodzącego słońca. Gdyby wcześniej nie sprawdzała wielokrotnie mapy, nie uwierzyłaby, że zbliżają się do celu. Jeszcze tylko jakieś dziesięć kilometrów, choć sądząc po krajobrazie dzielą ich setki mil. - J. nie wskazał żadnego konkretnego miejsca - odezwał się Paulo. - Mogę wykonać zadanie gdziekolwiek. Ale mam tutaj swoje kontakty. Oczywiście. Wszędzie miał swoje kontakty. Mówił o nich jako o adeptach Tradycji, ale Chris w swoim pamiętniku określała ich mianem ,,Konspiracja". Zwykły śmiertelnik nie ma pojęcia, ilu jest magów i czarowników rozsianych po świecie. - Kogoś, kto rozmawia z aniołami? - Nie jestem pewien. J. wspomniał kiedyś o pewnym mistrzu Tradycji, który mieszka w tej okolicy i opanował sztukę porozumiewania się z aniołami. To mogą być tylko plotki. Całkiem możliwe, że mówił poważnie. Z drugiej strony równie dobrze mógł wybrać to miejsce spośród wielu innych, gdzie miał kontakty. Gdzie z dala od spraw codziennych mógł się skoncentrować na Niezwykłym. - Jak zamierzasz rozmawiać ze swoim aniołem? - Nie mam pojęcia. ,,Dziwny sposób na życie", pomyślała, przyglądając mu się, jak podchodzi do Indianki i płaci za paliwo. Paulo wiedział jedynie, że czuje potrzebę rozmowy z aniołami. I to mu wystarczyło, żeby porzucić swoje obowiązki, wsiąść w samolot i lecieć dwanaście godzin z Brazylii do Los Angeles, wynająć samochód i prowadzić sześć godzin bez przerwy aż do tej stacji benzynowej. Teraz cierpliwie przez czterdzieści dni musi pozostać w tej okolicy, a wszystko po to tylko, żeby porozmawiać - albo dokładniej - próbować rozmawiać ze swoim aniołem stróżem! Uśmiechnął się do niej. Odpowiedziała uśmiechem. W końcu nie było tak źle. Mieli jak każdy swoje kłopoty, rachunki do zapłacenia, czeki bez pokrycia, nudne wizyty towarzyskie, które czasem z powodu konwenansów musieli odbębnić, zwykłe ludzkie problemy. Ale wciąż jeszcze wierzyli w anioły. - Uda nam się, zobaczysz - rzuciła z uśmiechem. - Dziękuję, że powiedziałaś ,,nam". Indianka potwierdziła, że jadą we właściwym kierunku, jeszcze jakieś dziesięć mi