Ebook W kraju niewiernych mobi,epub

ąc z wnę­trza pla­ne­ty gi­gan­tycz­ny blok go­rą­cej lawy i for­mu­jąc go po­śród ule­wy i grzmo­tu pio­ru­nów, w prze­sła­nia­ją­cych wszyst­ko kłę­bach go­rą­cej pary -- w wy­śnio­ny pra­daw­nym kosz­ma­rem Za­mek. Spi­ko­wa­li na Wie­żę Has­sa­na, wiel­ki pa­luch czar­nej bu­dow­li wska­zu­ją­cy śro­dek Ża­bie­go Pola. Po­zio­me słu­py świa­tła, bi­ją­ce z wie­ży na wszyst­kie stro­ny przez mniej­sze i więk­sze okna oraz inne otwo­ry, czy­ni­ły z niej fi­lar ja­kiejś na pół ma­te­rial­nej dra­bi­ny ja­sno­ści. Ry­dwan wle­ciał w je­den z naj­wyż­szych jej szcze­bli, wy­ha­mo­wał i osiadł mięk­ko na wy­su­nię­tej w prze­paść szczę­ce ta­ra­su. -- Je­ste­śmy -- rzekł dżinn. -- Mam cze­kać, czy mogę już wró­cić? -- Nie cze­kaj -- rzekł Za­kra­ca, się­ga­jąc do kie­sze­ni. -- Ile? -- Dwa osiem­dzie­siąt. Za­nim ma­jor za­pła­cił, Ge­ne­rał był już przy wej­ściu do hali po­sto­jo­wej. Zer­k­nął po raz ostat­ni w nie­bo. Chro­nio­na sfe­rycz­nym ugię­ciem prze­strze­ni pie­cho­ta Pta­ka Zdo­byw­cy od­ci­na­ła wła­śnie woj­skom Księ­stwa Spo­ko­ju ostat­nią dro­gę od­wro­tu. -- Głów­no­do­wo­dzą­cy Ar­mii Zero, ge­ne­rał urwi­tów Zjed­no­czo­ne­go Im­pe­rium, do­ży­wot­ni czło­nek Rady Ko­ro­ny, do­ży­wot­ni se­na­tor Zjed­no­czo­ne­go Im­pe­rium, ho­no­ro­wy czło­nek Rady Elek­cyj­nej, kró­lew­ski do­rad­ca, dwu­krot­ny re­gent, Straż­nik Rodu, Pierw­szy Urwi­ta, rek­tor Aka­de­mii Sztuk Woj­ny, Ka­wa­ler Or­de­rów Czar­ne­go Smo­ka i Ho­no­ru, sied­mio­krot­ny Kas­sitz Mie­czy, for­de­man Zam­ku, hra­bia Kar­dle i Bła­dy­ga, Raj­mund Ka­esil Ma­ria Żar­ny z Warz­ha­dów! Ge­ne­rał wszedł i po­pa­trzył na odźwier­ne­go. Odźwier­ny za­mru­gał. Ge­ne­rał nie opusz­czał wzro­ku. Odźwier­ny usi­ło­wał się uśmiech­nąć, ale dol­na war­ga za­czę­ła mu drżeć. Ge­ne­rał stał i pa­trzył. -- Daj­że spo­kój, jesz­cze pad­nie nam bie­da­czy­na na ser­ce -- mruk­nął pierw­szy mi­ni­ster Bi­rzin­ni, wer­tu­jąc za­le­ga­ją­ce stół pa­pie­ry. -- Cie­bie też tak za­po­wia­dał? -- Ja nie je­stem Że­la­znym Ge­ne­ra­łem, nie mam ośmiu­set lat, moje ty­tu­ły nie­co mniej licz­ne. -- Nie­co. -- Wi­dzia­łeś? -- spy­tał król za­głę­bio­ny w przy­su­nię­tym do otwar­te­go okna fo­te­lu, wska­zu­jąc bro­dą nie­bo nad Czur­mą. -- Wi­dzia­łem, Wa­sza Wy­so­kość -- przy­tak­nął Ge­ne­rał, pod­cho­dząc doń. Bo­gu­mił Warz­had pa­lił pa­pie­ro­sa, strze­pu­jąc po­piół do usta­wio­nej na ko­la­nie po­piel­nicz­ki w kształ­cie musz­li. Na pa­ra­pe­cie przy jego le­wym łok­ciu sta­ło jed­no z lu­ster dy­stan­so­wych, od­bi­ja­jąc ob­raz Sali Rady pa­ła­cu Księ­cia Spo­ko­ju w No­wej Pli­sie; ru­bin gło­su lu­stra był wy­ci­śnię­ty. Na owej Sali pa­no­wał cha­os nie mniej­szy niż na Ża­bim Polu. -- Skur­wy­syn Ptak ma szczę­ście jak ja­kiś pie­przo­ny Gur­lan. -- Warz­had roz­gniótł pa­pie­ro­sa, za­raz wy­jął z pa­pie­ro­śni­cy i za­pa­lił na­stęp­ne­go. -- Je­ba­ne­mu Szczu­ce trza­snę­ła faza i Ptak ude­rzył do­kład­nie wte­dy, pół klep­sy­dry urwi­ci cho­ler­ne­go księ­ciu­nia szli bez wspar­cia, po­ło­wa zde­chła z nie­do­tle­nie­nia. Ni chu­ja nie poj­mu­ję, cze­mu ten du­po­gło­wy Szczu­ka się nie cof­nął. Co, do kur­wy nę­dzy, zło­to mają za­ko­pa­ne pod tym za­sra­nym Ża­bim Po­lem czy jak? Dla ni­ko­go nie było ta­jem­ni­cą, iż ję­zyk, ja­kim po­słu­gu­je się na co dzień mło­dy król, dość da­le­ko od­bie­ga od stan­dar­dów obo­wią­zu­ją­cych w ary­sto­kra­tycz­nych sfe­rach; wsze­la­ko ob­ser­wo­wa­ne w nim od ja­kie­goś cza­su na­tę­że­nie nie­cen­zu­ral­nych wy­ra­zów wska­zy­wa­ło na li­chy -- i wciąż po­gar­sza­ją­cy się -- stan ner­wów wład­cy. -- Tłu­ma­czy­łem Wa­szej Wy­so­ko­ści -- ode­zwał się znad trój­wy­mia­ro­wej pro­jek­cji pola wal­ki od­wró­co­ny do mo­nar­chy ple­ca­mi Nex Plu­ciń­ski. -- Nie zdą­ży­li­by na czas otwo­rzyć ka­na­łów w no­wym miej­scu. -- Ale urwi­ci Pta­ka też by nie zdą­ży­li! -- wrza­snął Warz­had. -- Więc co za róż­ni­ca? -- Ptak ma ćwierć­mi­lio­no­wą ar­mię -- rzekł ci­cho kró­lo­wi Że­la­zny Ge­ne­rał. -- Jemu o nic in­ne­go nie cho­dzi jak wła­śnie o wy­klu­cze­nie z wal­ki urwi­tów. Wdep­cze ksią­żę­cych w zie­mię samą masą rzu­co­ne­go do ata­ku woj­ska. -- Dla­cze­go my i Fer­dy­nand nie