Ebook Upadek wron mobi,epub mobi,epub

e znosiłem ducha Nenn. Wiedziałem, że nie jest prawdziwy, ale reagowałem na niego tak, jakby był kobietą, którą znałem. To też mi się nie podobało. Podpaliłem lont i przygotowałem się do zapalenia prochu na panewce. Powitała mnie znajoma ostra woń, moja dobra przyjaciółka. Zaciągnąłem się nią. Już prawie nie zauważałem cierpkiego smrodu Nieszczęścia. Zdołałem się do niego przyzwyczaić dzięki upływowi czasu. A upłynęło go sporo, bo aż sześć lat. - Myślisz, że przyjdą cię zabić, kiedy wystrzelisz? - spytała Nenn. - Spróbują. Wziąłem nawigatora na cel. Rozważałem wpakowanie mu ołowianej kulki w głowę, ale robole mieli grube czaszki i nie każdy strzał okazywał się śmiertelny. Miałem lepszy pomysł. Kropla potu spłynęła mi po policzku. Powoli wypuściłem całe powietrze z płuc i wsłuchałem się w bicie swojego serca. Spust szczęknął, proch zapłonął, broń ryknęła, a mosiężne astrolabium w dłoniach nawigatora rozpadło się na kawałki poskręcanego metalu i okruchy szkła. Pocisk pomknął dalej, wbił się w brązowy napierśnik i wyrwał dziurę po drugiej stronie. Juczne zwierzęta zaryczały, a roztrzaskane mosiężne pokrętła, obręcze i pręciki posypały się z kurczowo zaciśniętych palców, gdy nawigator runął z siodła. Wszyscy już byli martwi, zupełnie jakbym każdemu z nich strzelił w głowę. Jedynym, bez czego nie poradzisz sobie w Nieszczęściu, jest nawigator. Bezkresne piaski, wirująca igła kompasu, punkty orientacyjne, które potrafią ożyć i przenieść się w inne miejsce. Tak głęboko w Nieszczęściu robole mieli równie wielkie szanse na powrót do Dhojary jak ja na wygranie konkursu piękności. - A jeśli zabrali drugiego nawigatora? - spytała Nenn. Wycelowałem w powalonego robola, ale pozostali natychmiast go otoczyli i osłonili swoimi ciałami. - Nigdy tego nie robią - odrzekłem. - Nie wiem, do jakiego gatunku należą ci niebiescy, ale bez niego nie znajdą drogi powrotnej. Tylko popatrz na kapitana. Właśnie sobie uświadomił, że ma przejebane. - Zerknąłem w prawo, ale Nenn pojawiła się po mojej lewej stronie. Odwzajemniła mój dziki uśmiech. Robole się nie uśmiechali. Podnieśli wściekły żałobny lament i dobyli broni. Mieli zdobione zbroje z wygrawerowanymi modlitwami uwielbienia dla swoich boskich Królów, owinięte powiewającymi wstęgami, które niosły ich prośby z wiatrem. Wyglądało na to, że żaden z nich nie modlił się wystarczająco intensywnie. - Na pewno dobrze to przemyślałeś? - spytała Nenn. - Zawsze o to pytasz. - Jak zamierzasz ich wszystkich zabić? - Nie będę musiał. Robole już mnie zauważyli; pozbawione wyrazu białe twarze i bursztynowe oczy skupiły się na dymie unoszącym się z lufy. Wiedzieli, że z tej odległości nie mają szans trafić mnie z kuszy, a poza tym byłem sam. Wstałem, żeby mogli mi się lepiej przyjrzeć, i zacząłem przeładowywać rusznicę. Oddarłem róg z kolejnego ładunku prochowego i wsunąłem do lufy następną kulę. Robole spięli rogate wierzchowce i harki ruszyły chwiejnym krokiem w górę zbocza, dudniąc kopytami o żwir i piach. Wojownicy byli wściekli i zaskoczeni, a takie połączenie skłania zarówno potwory, jak i ludzi do głupich zachowań. - Kiepskie szanse - zauważył duch Nenn. Pokręciłem głową. Szarżujący robole już byli martwi, chociaż jeszcze tego nie rozumieli. Zacisnąłem zęby i otarłem pot z czoła. Byłem pewny siebie i miałem plan, lecz paskudne plany mają w zwyczaju obracać się przeciwko swoim autorom. - No dalej, dranie - warknąłem. - Chodźcie po mnie. - Zerknąłem przez lunetę, która usłużnie dostosowywała się do kurczącej się odległości, gdy wierzchowce roboli gnały w górę zbocza, mieląc piach pod kopytami. Jeździec na czele krzywił się, a z jego pozbawionych warg ust wydobywało się monotonne brzęczenie. Trzymał nad głową zakrzywione ostrze. Moja rusznica plunęła dymem i ogniem, a tył czaszki robola wybuchł, obryzgując kolejne jednostki kawałkami mózgu i kości, zanim ciało spadło z siodła. To było marnotrawstwo kuli i prochu. Nie musiałem go zabijać, ale kiedy robole znaleźli się pod ostrzałem, zaczęli mocniej okładać wierzchowce. Ryczeli z wściekłości i chęci poczucia czegokolwiek poza osaczającą ich beznadzieją. Robole nie są tacy jak my. Mierzą upływ czasu nie latami, lecz potężnymi myślami swoich panów, ale nawet oni z pewnością rozumieli, że po śmierci nawigatora już nigdy nie usłyszą głosu swojego boga. Stado wbiło się w połać ździebeł spoczywających cicho i płasko na piasku, przejrzystych jak szkło i równie ostrych. Wierzchowce znajdowały się w połowie drogi, gdy nagle trawa Nieszczęścia ocknęła się i zabrzęczała jak malutkie dzwonki. To był niespodziewanie piękny dźwięk pośród tego czarnego pustkowia, ale trwał tylko chwilę, zanim z