Ebook Unikat. Biologia wyjątkowości mobi,epub

h kilkuset), czy wreszcie przedszkolom, gdzie opiekunka musi ogarnąć grupę kilkunastu rozbawionych dzieci. A czy praca ze ,,studentami" uniwersytetu trzeciego wieku nie powinna być także zindywidualizowana? Przecież każdy senior ma swoje mocno zindywidualizowane, choćby z racji wieku, potrzeby. Czy we wszystkich tych przypadkach znajdziemy miejsce i czas na pracę indywidualną, na kształtowanie naszej niepowtarzalności? Obawiam się, że nie. To, że niektóre uczelnie, w tym Uniwersytet Śląski w Katowicach, wprowadzają do swojej oferty dydaktycznej tutoring, nie zmienia jeszcze istniejącego systemu. A historia daje nam liczne przykłady, że najbogatsi, władcy i przywódcy tego świata zapewniali swoim pociechom nauczanie indywidualne, takiego nieformalnego tutora. Wyrażam głęboką nadzieję, że po tej lekturze wielu z nas, ludzi odpowiedzialnych i związanych z kształtowaniem nowego pokolenia, niezależnie od posiadanych do dyspozycji funduszy, obowiązujących przepisów i norm, dołoży wszelkich starań, aby zindywidualizować własne wychowawczo-dydaktyczne podejście do swoich podopiecznych. Zapamiętajmy słowa autora Unikatu - tylko bogate i różnorodne pod każdym względem społeczeństwo jest w stanie sprostać nowym wyzwaniom, które narzuca nam środowisko, nieistotne, czy przyrodnicze, czy społeczne. Tylko nieograniczona różnorodność cech i postaw ludzi, od społeczności lokalnej poczynając poprzez naród, a na ludzkości jako takiej kończąc, jest gwarancją, że rozwiążemy problemy dzielnicy, miasta, kraju czy naszej planety. Jeśli mimo lektury Unikatu dalej myślimy inaczej, to od razu ubierzmy się w unifikujące nas mundurki, ślepo wykonując nie wiadomo czyje polecenia, najlepiej z pilotem telewizora w ręku. I być może będzie to koronny dowód na to, że memy jednak istnieją i zachowują się zgodnie z prawem Kopernika-Greshama: ,,gorszy pieniądz wypiera z rynku lepszy" - gorszy, bardziej ,,leniwy", łatwiejszy do powielania, słabo zindywidualizowany mem wypiera mem lepszy, trudniejszy do powielenia. Przecież teoretycznie w skrajnym indywidualizmie jednostek miejsca dla memów być nie powinno. Ale aby nie popadać z jednej skrajności w drugą, wydaje się, że memy (pytanie: jakie?), jeśli istnieją, mogą być czynnikiem scalającym nas we wspólnym, choć indywidualnym, działaniu. dr hab. prof. UŚ Mirosław Nakonieczny Wprowadzenie Co widzimy, kiedy patrzymy na grupę dzieci bawiących się wspólnie na szkolnym boisku? Kilkanaście młodych osób w podobnym wieku. Jeśli są uczniami jednej klasy, daty ich urodzin dzieli najwyżej kilka miesięcy. Ich rodziny mieszkają zapewne w najbliższej okolicy. Rodzice są w podobnym wieku, mówią w tym samym języku, oglądają i interpretują informacje pochodzące z tego samego otoczenia zrozumiałego dla nich. Struktura rodzin jest podobna i zdecydowana większość wyznaje zbliżone wartości, nawet jeżeli czasem nazywa je inaczej i w innym miejscu widzi ich źródła. Wszystko to prowadzi do pozornie poprawnego wniosku - dzieci, które widzimy, są bardzo do siebie podobne, a ich potrzeby i oczekiwania wobec nas dają się sprowadzić do wspólnego mianownika. Jeżeli będziemy odpowiednio konsekwentni i poświęcimy sprawie wystarczająco dużo czasu i uwagi, to uda nam się stworzyć uniwersalny zbiór reguł, który zapewni prawidłowy rozwój każdemu z tych dzieci. I chociaż droga, którą mamy przed sobą, jest trudna, chociaż musimy być gotowi na porażki i zniechęcenia, cel jest zbyt ważny, żeby mogły nas ogarniać wątpliwości. Po prostu musimy nią iść. U podstaw naszych działań leży założenie zapewniające nam poczucie sensu. Założenie, że dzieci, które widzimy przed sobą na szkolnym podwórku, są podobne do siebie na tyle, że można przygotować dla wszystkich jeden wspólny zestaw propozycji dydaktycznych, dopasowany do nich system szkolny, który pozwoli im budować i doskonalić kompetencje niezbędne w ich życiu. Przeszkadza nam jedynie to, że po nieco bliższym przyjrzeniu się każdemu z dzieci - pomimo oczywistych podobieństw - odkrywamy między nimi spore różnice. Przy pewnej dozie dobrej woli część z tych różnic możemy uznać za efekty błędów wychowawczych, niewłaściwych wzorców zachowań, które stanowili dla nich dorośli. Wreszcie musimy się też zgodzić na oczywiste przecież i statystycznie prawdopodobne wady o podłożu biologicznym. Kreślimy bezpieczne i racjonalne krzywe, wyznaczamy normy i konsekwencje ich przekroczenia, opisujemy efekty kształcenia, osiągnięcia uczniów w różnym wieku i kompetencje, które powinni posiadać. Rozumiemy, że zdarzają się odstępstwa, dopuszczamy je i stosujemy wobec nich równie przemyślane metody naprawcze. I tylko czasami to tu, to tam zdarzają nam się spektakularne porażki, którymi tak chętnie karmią się media. Gdzieś rośnie przemoc rówieśnicza, gdzieś ucz