Twoja wina

ie w tył głowy. Poduszka. Odwróciłem się gwałtownie, gotowy wrzasnąć na Lornę, ale w drzwiach pokoju zobaczyłem Skye. Pokazała, żebym wyjął słuchawki z uszu. Zrobiłem to i Anas Song przemieniła się w ciche brzęczenie. - Co tam? - Nie miałem cierpliwości do irytującej młodszej siostry, ale dla starszej zawsze znalazłbym czas. Początkowo byłem wściekły, że wyprowadziliśmy się z Bostonu. Wszystko mnie wkurzało. Moja mama przez całe życie była zgorzkniałą egoistką, a tata odszedł, bo nie mógł już tego wytrzymać. Zmarła, zanim zdążyłem się z nią pogodzić, a potem musiałem zostawić wszystko i wyjechać do Kalifornii. A w Los Angeles było zupełnie inaczej niż w Bostonie. Ostatnie półtora roku tutaj okazało się jednak nie takie złe. Wstąpiłem do drużyny lekkoatletycznej, za co kumple z Bostonu chyba zabiliby mnie śmiechem. Moi nowi koledzy byli fajni. Może nie na tyle, żebym im powiedział o swoim pisaniu, ale było z nimi bezpieczniej niż z tymi, z którymi się wychowałem i którzy już zdążyli wpakować się w niezłe bagno. W Bostonie miałem kilku dobrych kolegów, ale reszta była do niczego. A wszyscy byli na najlepszej drodze do więzienia. Cieszyłem się, że się stamtąd wyrwałem. Skye zrobiła to dla mnie i dla Lorny. Zapewniła nam bezpieczniejszy dom. Jeszcze parę lat wcześniej byłem na nią wściekły za to, że nas zostawiła, ale po śmierci mamy stanęła na wysokości zadania. Teraz tak dobrze zarabiała jako aktorka, że przeprowadziliśmy się z mieszkania do pobliskiego domu z trzema sypialniami w Glendale. Do domu. Żadne z nas jeszcze nigdy nie mieszkało we własnym domu. Do tego był tu basen, a z tarasu na tyłach rozciągał się widok na góry Verdugo. - Mam nadzieję, że niczego sobie nie zaplanowałeś na wieczór. - Skye spojrzała na mnie przepraszająco. Moje szanse na spełnienie między cudownymi udami Julie Trewitt malały z sekundy na sekundę. - O co chodzi? - Mam spotkanie Zmarszczyłem brwi. - Jest sobota wieczór - jęknąłem. - Wiem, ale nie mogę go odwołać. To spotkanie z ważnym facetem, który może mi pomóc w karierze, i to bardzo. - Zrobiła krok w głąb pokoju. - Co oznacza, że byłoby mnie stać na zapewnienie wam takiej przyszłości, o jakiej marzycie. Dlaczego Skye nie mogła chociaż trochę przypominać mamy i Lorny, które były skończonymi egoistkami? Jej naprawdę zależało, żeby jak najlepiej ułożyło nam się w życiu. Próbowałem obstawać przy swoim: - Lorna może zostać sama, przecież ma już czternaście lat. Skye rzuciła mi spojrzenie, które wywołało we mnie poczucie winy. - Nigdy byśmy sobie nie wybaczyli, gdyby pod naszą nieobecność coś jej się stało. - Ja pierdolę. - Opadłem na łóżko. - Miałem plany. - Przepraszam. Wiem, że nie uśmiecha ci się niańczenie młodszej siostry i jej przyjaciółki, ale to tylko jeden wieczór. Czyli będę miał na głowie również Jane. Cholera, jakby jedna gówniara nie wystarczyła. - Skye, kiedy nie ma cię w domu, Lorna zachowuje się okropnie. - Zachowuje się tak samo, kiedy jestem. Ale to nasza siostra i ją kochamy. - To cała mama. - Spojrzałem na Skye z troską. - Jest identyczna. Westchnęła ciężko. Wiedziała, że mam rację. Moja młodsza siostra była skupioną na sobie egoistką, której zależało tylko na pieniądzach, bo do zeszłego roku w ogóle ich nie miała. Była też wyjątkowo męcząca. Uważała, że nie kochamy jej wystarczająco mocno, za słabo o nią dbamy i poświęcamy jej za mało uwagi. Po prostu cała mama. - Nie jestem pewna, czy to prawda. Lorna ma czternaście lat, a to trudny wiek. - Wzruszyła ramionami. - Jeszcze rok temu ty sam nie byłeś aniołkiem. Chrząknąłem. - Ale mama z nikim się nie przyjaźniła - dodała Skye. - Jane ma dobry wpływ na Lornę. Prychnąłem. Jane była zwykłym popychadłem. Tak rozpaczliwie chciała, żeby komuś na niej zależało, że pozwalała Lornie sobą dyrygować. Myśląc o tym, miałem lekkie wyrzuty sumienia. Wiedziałem, że ta mała wiele przeżyła. W naszej rodzinie też nie było różowo, ale żadnego z nas nie podrzucono jako niemowlęcia pod posterunek policji. Nigdy wcześniej nie znałem prawdziwej Jane Doe*. Skye uśmiechnęła się i zerknęła w głąb przedpokoju. - Uwielbiam tę małą - powiedziała. - Bardzo się cieszę, że Lorna przyjaźni się z taką fajną dziewczyną. Już o tym wiedziałem. Skye nie ukrywała swojej sympatii do tej sierotki. Westchnąłem. Jeżeli ktoś w ogóle miał szansę nieco utemperować Lornę, to tylko Jane. Mogłem zapomnieć o randce. - Mam siedzieć z nimi w tym samym pokoju? Skye zaśmiała się cicho. - Bez przesady. Ale wolałabym, żebyś przeniósł się do salonu, zamiast się tu ukrywać. Inaczej mogą się wymknąć z domu. - Niby dokąd? - Nie znasz Lorny? Przecież ona jest zupełnie nieprzewidywalna. Racja. -